تاریخ تیمور شرقی

تیمور شرقی کشوری در جنوب شرقی آسیا است که به طور رسمی با نام جمهوری دموکراتیک تیمور - لسته شناخته می شود. این کشور نیمه شرقی جزیره تیمور و جزایر مجاور آتاورو و ژاکو را شامل می شود. تصور می شود اولین ساکنان از فرزندان استرالوئید و ملانزیایی ها باشند. پرتغالی ها از اوایل قرن شانزدهم تجارت با تیمور را آغاز کردند و در تمام اواسط قرن آن را مستعمره کردند. درگیری با هلندی ها در منطقه سرانجام منجر به معاهده ای در سال ۱۸۵۹ شد که پرتغال نیمه غربی جزیره را به آن واگذار کرد. امپراتوری ژاپن در طول جنگ جهانی دوم تیمور شرقی را اشغال کرد، اما پرتغال پس از تسلیم ژاپنی ها قدرت استعمار را از سر گرفت.
جزیره تیمور بعنوان بخشی از مناطق مهاجرت های انسانی که به طور کلی استرالیا را شکل داده است، آباد بود. از سال ۲۰۱۹، قدیمی ترین آثار سکونت انسان حدود ۴۳۰۰۰ تا ۴۴۰۰۰ سال قدمت در غار Laili در شهرداری Manatuto پیدا شده است. [ ۱] این شهرک نشینان اولیه مهارت های دریایی سطح بالایی داشتند و با در نظر گرفتن فناوری لازم برای عبور از اقیانوس ها برای رسیدن به استرالیا و سایر جزایر در حال صید و مصرف تعداد زیادی ماهی بزرگ در اعماق دریا مانند ماهی تن بودند. [ ۲] یکی از قدیمی ترین قلاب های ماهی گیری در جهان با قدمت بین ۱۶۰۰۰ تا ۲۳۰۰۰ سال در غار جریمالای حفاری شد. [ ۳] اعتقاد بر این است که بازماندگان حاصل از سه موج مهاجرت هنوز در این کشور زندگی می کنند. اولین مورد توسط مردم شناسان به عنوان افرادی از نوع Veddo - Australoid توصیف می شود.
سرانجام واپسین از موج کوچندگان بدین جزیره مردمانی از جنوب چین و هندوچین بودند. در آینده اهالی تیمور دیگر چونان اجدادشان از توانایی دریانوردی بهره مند نبودند.
در سدهٔ سیزدهم میلادی از تیمور در اثر چینی جو فان جی یاد شده، و قید شده که چوب صندل این جزیره شهره می باشد. در سدهٔ چهاردهم در اثر مدیحه سرایانهٔ ناگاراکرتاگاما مربوط به جاوه هم از تیمور به عنوان یک خراج گزار یاد شده است.
این سرزمین در سده ۱۶ میلادی مستعمره پرتغال شد. در سال ۱۹۷۵ سرانجام این سرزمین استقلال خود را از پرتغال به دست آورد اما در همان سال اندونزی اشغال نمود. از نظر پرتغالی ها، تیمور شرقی تا اواخر قرن نوزدهم چیزی بیش از یک پست تجاری فراموش شده باقی مانده بود. سرمایه گذاری در زیرساخت ها، بهداشت و آموزش آن حداقل بود. این جزیره به عنوان راهی برای تبعید کسانی که در لیسبون آنها را «مشکل» می دانستند - شامل زندانیان سیاسی و همچنین مجرمان عادی بود. پرتغالی ها از طریق سیستم سنتی لیورایی ( روسای محلی ) حکومت می کردند. چوب صندل با صادرات قهوه در اواسط قرن نوزدهم به عنوان محصول اصلی صادراتی باقی ماند. در جاهایی که حکومت پرتغالی ها ادعا می شد، خشن و استثمارگرانه بود. در آغاز قرن بیستم، اقتصاد داخلی متزلزل باعث شد پرتغالی ها ثروت بیشتری از مستعمرات خود بگیرند. [ ۴]