تاریخ برزیل

اعتقاد بر این است که پیش از آنکه نخستین جهانگردان پرتغالی در سده شانزدهم در دوره امپراتوری پرتغال به رهبری پدرو آلوارز کابرال به برزیل پا بگذارند جمعیت نیمه عشایری دست کم ۱۰٬۰۰۰ سال در این کشور ساکن بودند. در طول سه قرن بعد، پرتغالی ها در این کشور ساکن شدند و ابتدا به دنبال درخت برزیل ( پو برزیل ) ، و پس از آن کشت نیشکر، قهوه و نیز جستجوی معادن طلا برآمدند. منبع نیروی انسانی این مستعمره در آغاز متشکل از برده های برزیل، سرخ پوستان آمریکا، و پس از سال ۱۵۵۰، بیشتر متشکل از سیاه پوستان آفریقایی بود. در سال ۱۸۰۸ماریای یکم، ملکه پرتغال، و پسر و نایب السلطنه وی، جان ششم از پرتغال، در گریز از ارتش ناپلئون بناپارت امپراتوری اول فرانسه به همراه خاندان سلطنتی، اشراف و دولت به ریودو ژانیرو گریختند. این تنها مورد جابجایی یک خاندان سلطنتی از قاره ای به قاره ای دیگر بوده است.
گرچه آنان در سال ۱۸۲۱ به پرتغال بازگشتند، این فاصله منجر به باز شدن بنادر تجاری به روی بریتانیا شد که در آن زمان به دلیل حملات ارتش ناپلئون قادر به دسترسی به بیشتر بنادر قاره اروپا نبود و این امر منجر شد تا برزیل به عنوان بریتانیای تحت فرمانروایی دربار پرتغال لقب بگیرد. پس از عزیمت جان چهارم شاهزاده پرتغالی، بقایای دولت سلطنتی در ریودوژانیرو اقدام به انحلال پادشاهی برزیل کرده و آن را به حالت استعماری بازگرداند. این امر منجر به بروز نزاع های کوچکی در این کشور شد که به نام جنگ های استقلال برزیل شهرت دارد. در ۷ سپتامبر ۱۸۲۲ نایب السلطنه پیتر اول از برزیل ( دوم پدروی دوم ) ( که بعدها پدروی چهارم از پرتغال نام گرفت ) با اعلام استقلال، امپراتوری مستقل برزیل را بنیان نهاد. عهدنامه ای که استقلال این امپراتوری را به رسمیت می شناسد در ۲۹ ژوئن ۱۸۲۵ بین بریتانیا و پرتغال امضا شد. در حالیکه تاج و تخت در اختیار دربار براگانزا باقی ماند، این امر بیشتر منجر به تجزیه امپراتوری پرتغال به دو بخش شد و نه نهضت استقلال طلبی به نحوی که در دیگر مناطق قاره آمریکا مشهود است.
امپراتوری برزیل رسماً حکومتی دموکراسی در نظام وستمینستر ( سبک بریتانیایی ) بود و موازنه قوا میان امپراتور، نخست وزیر و پارلمان بیشتر شبیه نظام استبدادی امپراتوری اتریش بود. برده داری در سال ۱۸۸۸ و به موجب «قانون طلایی» که ایزابل شاهزاده امپراتوری برزیل وضع کرده بود آغاز شد، و مهاجرت گسترده از اروپا به پرتغال زمینه را برای صنعتی شدن این کشور فراهم کرد. پس از پدروی اول پسر وی پدروی دوم جانشین وی شد. در سنین پیری او، ارتش و کابینه دچار اختلاف شدند، بحرانی که ناشی از جنگ اتحاد سه گانه ( جنگ پاراگوئه ) بود. پدروی دوم برای پیشگیری از وقوع جنگ بین ارتش و نیروی دریایی در ۱۵ نوامبر ۱۸۸۹ از تاج و تخت کناره گیری کرد. در این زمان جمهوری فدرال ( با نام رسمی جمهوری ایالات متحده برزیل ) توسط سپهبد دئودورا دا فونسکا تأسیس شد.