تاریخ آسیای مرکزی. تاریخ آسیای مرکزی مربوط به تاریخ اقوام مختلفی است که در آسیای مرکزی ساکن بوده اند. سبک زندگی چنین افرادی در درجه اول با توجه به اقلیم و جغرافیای منطقه تعیین شده است. خشکی این منطقه کشاورزی را با مشکل مواجه می کند و دوری از دریا مانع از تجارت زیاد آن می شود؛ بنابراین، تعداد کمی از شهرهای بزرگ در این منطقه توسعه یافتند. مردمان اسب سوار عشایری استپ برای هزاران سال بر این منطقه تسلط داشتند.
روابط بین کوچ نشینان استپ و مردم غیر کوچ نشین در آسیای مرکزی و اطراف آن با تنش آغاز شد. سبک زندگی عشایری به خوبی برای جنگ مناسب بود و اسب سواران استپی به دلیل تکنیک های ویرانگر و توانایی کمانداران اسب خود به برخی از نیرومندترین افراد نظامی در جهان تبدیل شدند. [ ۱] به طور دوره ای، رهبران قبایل یا تغییر شرایط باعث می شدند که چندین قبیله خود را در یک نیروی نظامی واحد سازماندهی کنند، که پس از آن غالباً لشکرکشی هایشان فتوح را به ویژه در مناطق «متمدن تر» آغاز می کرد. چند مورد از این نوع ائتلاف های قبیله ای شامل حمله هون ها به اروپا، مهاجرت های مختلف ترک ها به ماوراءالنهر، حملات «وو هو»[ پانویس ۱] به چین و به ویژه تسخیر بسیاری از اوراسیا توسط مغول ها بود.
تسلط عشایر در قرن شانزدهم پایان یافت زیرا سلاح گرم به مردم ساکن اجازه داد تا کنترل منطقه را به دست آورند. امپراتوری روسیه، سلسله چینگ چین و سایر قدرت ها در این منطقه گسترش یافتند و تا پایان قرن نوزدهم بخش عمده ای از آسیای مرکزی را تصرف کردند. پس از انقلاب روسیه در سال ۱۹۱۷ میلادی، اتحاد جماهیر شوروی بیشتر آسیای مرکزی را دربر گرفت. تنها مغولستان و افغانستان به طور اسمی مستقل باقی ماندند، اگرچه مغولستان به عنوان یک کشور اقماری شوروی وجود داشت و نیروهای شوروی در اواخر قرن بیستم به افغانستان حمله کردند. نواحی شوروی در آسیای مرکزی شاهد صنعتی شدن و ساخت زیرساخت ها، اما همچنین سرکوب فرهنگ های محلی و میراث ماندگار تنش های قومی و مشکلات زیست محیطی بود.
با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱ میلادی، پنج کشور قزاقستان، ازبکستان، ترکمنستان، قرقیزستان و تاجیکستان در آسیای مرکزی استقلال یافتند. در تمام کشورهای جدید، مقامات سابق حزب کمونیست قدرت را به عنوان قدرتمندان محلی حفظ کردند، به استثنای قرقیزستان که علیرغم برکناری سه رئیس جمهور پس از شوروی در خیزش های مردمی، هنوز نتوانسته است یک دموکراسی پایدار را تحکیم کند. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفروابط بین کوچ نشینان استپ و مردم غیر کوچ نشین در آسیای مرکزی و اطراف آن با تنش آغاز شد. سبک زندگی عشایری به خوبی برای جنگ مناسب بود و اسب سواران استپی به دلیل تکنیک های ویرانگر و توانایی کمانداران اسب خود به برخی از نیرومندترین افراد نظامی در جهان تبدیل شدند. [ ۱] به طور دوره ای، رهبران قبایل یا تغییر شرایط باعث می شدند که چندین قبیله خود را در یک نیروی نظامی واحد سازماندهی کنند، که پس از آن غالباً لشکرکشی هایشان فتوح را به ویژه در مناطق «متمدن تر» آغاز می کرد. چند مورد از این نوع ائتلاف های قبیله ای شامل حمله هون ها به اروپا، مهاجرت های مختلف ترک ها به ماوراءالنهر، حملات «وو هو»[ پانویس ۱] به چین و به ویژه تسخیر بسیاری از اوراسیا توسط مغول ها بود.
تسلط عشایر در قرن شانزدهم پایان یافت زیرا سلاح گرم به مردم ساکن اجازه داد تا کنترل منطقه را به دست آورند. امپراتوری روسیه، سلسله چینگ چین و سایر قدرت ها در این منطقه گسترش یافتند و تا پایان قرن نوزدهم بخش عمده ای از آسیای مرکزی را تصرف کردند. پس از انقلاب روسیه در سال ۱۹۱۷ میلادی، اتحاد جماهیر شوروی بیشتر آسیای مرکزی را دربر گرفت. تنها مغولستان و افغانستان به طور اسمی مستقل باقی ماندند، اگرچه مغولستان به عنوان یک کشور اقماری شوروی وجود داشت و نیروهای شوروی در اواخر قرن بیستم به افغانستان حمله کردند. نواحی شوروی در آسیای مرکزی شاهد صنعتی شدن و ساخت زیرساخت ها، اما همچنین سرکوب فرهنگ های محلی و میراث ماندگار تنش های قومی و مشکلات زیست محیطی بود.
با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱ میلادی، پنج کشور قزاقستان، ازبکستان، ترکمنستان، قرقیزستان و تاجیکستان در آسیای مرکزی استقلال یافتند. در تمام کشورهای جدید، مقامات سابق حزب کمونیست قدرت را به عنوان قدرتمندان محلی حفظ کردند، به استثنای قرقیزستان که علیرغم برکناری سه رئیس جمهور پس از شوروی در خیزش های مردمی، هنوز نتوانسته است یک دموکراسی پایدار را تحکیم کند. [ ۲]
wiki: تاریخ آسیای مرکزی