بیماری خودایمنی

بیماری خودایمنی ( به انگلیسی: Autoimmune disease ) به دسته ای از بیماری ها گفته می شود که بر اثر خودایمنی ایجاد شوند. بیماری خودایمنی هنگامی رخ می دهد که دستگاه ایمنی بدن به اشتباه حمله به خود بدن را آغاز می کند بیماری های خودایمنی می توانند اندام ها و بافت هایی از جمله گلبول های سرخ خون، عروق خونی، غده تیروئید، لوزالمعده، عضلات، مفاصل و پوست را درگیر کنند
از جمله بیماری های خودایمنی شناخته تر می توان به لوپوس، آرتریت روماتوئید و اسکلروز متعدد ( ام اس ) اشاره کرد. اغلب این بیماری ها مزمن هستند، اما بسته به نوع عارضه ممکن است قابل کنترل باشند. تاکنون ۸۰ نوع از بیماری های خود ایمن شناسایی شده است که طیف وسیعی از بافت ها و سلول های بدن را در بر می گیرد. این بیماری ها بیماری های مزمنی هستند که مادام العمر با فرد باقی مانده و قابلیت درمان صد در صد ندارند.
MSودیابت نوع ۱نیز نوعی بیماری خودایمنی است.
بیماری های خودایمنی زنان را بیشتر از مردان گرفتار می کنند و در برخی از خانواده هاو میانسالان شایع تر هستند ( که می تواند زمینه ارثی داشته باشد ) . ارتباط مستقیمی با سیستم اعصاب داشته و در علم روانشناختی ارتباط آن با ضمیر ناخودآگاه کشف شده است بنابراین هیپنوتیزم و مدیتیشن و ورزش های آرامبخش مثل یوگا و پیاده روی تأثیر مؤثری در کنترل آن دارد. علائم این بیماری ها رفت و برگشت دارد، ممکن است بیمار مدتی هیچ علامتی نداشته باشد و بعد حمله شدید و ناگهانی بیماری رخ دهد که به آن شعله ورشدن بیماری می گویند.
علائم و شدت بیماری در انواع مختلف این بیماری ها متفاوت است.
علاوه بر داروهایی که بر درمان این بیماری ها به کار می رود، کاهش استرس هم به بهبودی علائم کمک می کند. مراقبه و خودهیپنوتیسم نیز به برخی افراد کمک می کند. افراد مبتلا به بیماری های خودایمنی باید عادات سالمی مانند انجام مداوم ورزش، خوردن رژیم غذایی مناسب و داشتن خواب کافی را برگزینند. خوردن پوست انگور، توت فرنگی و توت سیاه به منظور کاهش التهاب و مصرف روزانهٔ میوه و سبزیجات تازه و مولتی ویتامین برای مهار پاسخ ایمنی مفید است. از دیگر کارهایی که در درمان این بیماری ها انجام می شود، کار روی سلول های بنیادی مغز استخوان است. سلول های بنیادی روی محیط کشت رشد داده شده و سپس به سلول های مختلف که می توانند در مهار یا درمان بیماری های خودایمن مورد استفاده قرار گیرند تمایز می یابند. اینکه چرا از سلول های بنیادی استفاده می شود این است که از یک طرف سلول های بنیادی مغز استخوان خودشان موادی ترشح می کنند که سیستم ایمنی را مهار می کند و از طرف دیگر اگر بتوان آن را به سلول هایی که توسط بیماری خودایمن تخریب شده اند، تمایز داد، می توان آن ها را جایگزین بافت آسیب دیده کرد، مثل درمان ام اس یا دیابت نوع ۱.