بیعت حضرت مهدی

[ویکی فقه] یکی از کارهای نخست حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هنگام ظهور، بیعت با یاران خود است.
«بیعت» واژۀ عربی از ریشه (ب ی ع) به معنای خرید و فروش و ایجاب و پذیرش بیع و در اصطلاح بر هم زدن کف دست راست از طرفین معامله به نشانه ختم معامله و تسلیم است و نیز به هرعمل و رفتاری اطلاق می شود که شخص به وسیلۀ آن فرمانبرداری خود را از شخص دیگر و سرسپردگی در برابر امر و سلطه او نشان دهد.شاید اطلاق کلمه «بیعت» به این معنا، از این جهت است که هریک از دو طرف، تعهدی همچون دو معامله گر در برابر دیگری می کنند؛ بیعت کننده حاضر می شود تا پای جان و مال و فرزند در راه اطاعت او بایستد و بیعت پذیر نیز حمایت و دفاع او را بر عهده می گیرد.
بیعت پیش از اسلام
بیعت، سنتی بود که پیش از اسلام، میان عرب رواج داشت؛ به همین دلیل در آغاز اسلام که طائفۀ اوس و خزرج موقع حج از مدینه به مکه آمدند و با پیامبر اسلام (صلی الله علیه و اله وسلم) در عقبه بیعت کردند، برخورد آن ها با مساله بیعت، برخورد با یک امر آشنا بود. پس از آن نیز پیغمبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و اله وسلم) در فرصت های گوناگون، با مسلمانان تجدید بیعت کرد.پیامبر اسلام (صلی الله علیه و اله وسلم) بیعت زنان را نیز می پذیرفت؛ اما نه از راه دست دادن؛ بلکه دستور می داد ظرف بزرگی از آب حاضر کنند. سپس آن حضرت دست خود را در یک طرف ظرف فرومی برد و زنان بیعت کننده در طرف دیگر.
بیعت با پیامبر و امامان
گفتنی است درباره پیامبر (صلی الله علیه و اله وسلم) و امامان معصوم (علیهم السلام)-که از سوی خدا نصب می شوند، به بیعت نیازی نیست؛ یعنی اطاعت پیامبر (صلی الله علیه و اله وسلم) و امام معصوم (علیهم السّلام) منصوب از سوی او، واجب است؛ چه بر کسانی که بیعت کرده اند و چه با آنان بیعت نکرده باشند. و به تعبیر دیگر، لازمۀ مقام نبوت و امامت، وجوب اطاعت است؛ همان گونه که قرآن می فرماید: «یا ایها الذین آمنوا اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و اولی الامر منکم؛ ای کسانی که ایمان آورده اید خدا را اطاعت کنید و پیامبر و اولیای امر خود را (نیز) اطاعت کنید.»
سؤال و جواب
...