بیانات جهانیان و شاهدان عینی از نسل کشی ارمنی ها که شامل لیستی از گزارش ها، گواهی ها و شاهدان عینی از نسل کشی ارمنیان و سخنان دیپلمات ها، مبلغان مذهبی، ژنرال های ارتش، و دیگران از ملیت های مختلف اظهار داشتند:
در آوریل ۱۹۱۵، پیرو امضای پیمان نظامی بین ترکیه و آلمان به همراه گروه پزشکی برای خدمت در ارتش ششم عثمانی، که تحت فرماندهی ژنرال فیلد مارشال، کلمار فرایهر فن در گلتس بود، به خاورمیانه فرستاده شد. از همان ابتدا وگنر به تحقیق پیرامون شایعاتی که از منابع مختلف در مورد قتل عام ارمنیان شنیده بود پرداخت. در پاییز همان سال با درجهٔ افسری امکان مسافرت در آسیای صغیر را به دست آورد.
از کتاب «راه بی برگشت» می توان به مسیر مسافرت های او پی برد. مسیری که وگنر در آن به همراه کاروان های میلیونی رانده شدگان ارمنی از خانه و کاشانه خود قدم برمی داشت و مرگ هزاران کودک و زن و مرد را با چشمان خود می دید. مرگ میلیون ها انسان بی گناهی که در راه اجرای اهداف و آرمان های شوم پان ترکیسم صورت می گرفت روح و جان او را آزرده می کرد و این تنها شاهد جنایت ها و آدم کشی های از پیش تدارک دیده و برنامه ریزی شدهٔ ترک های جوان و سربازان و ژاندارم های ترک، را بر آن می داشت تا اطلاعات دست اول خود را جمع آوری کرده و به خارج از مرزهای ترک ارسال دارد. این مسیر از استانبول شروع و از رأس العین، موصل، بغداد، استان بابل، راکیم پاشا، کیلیکیه، ابوحراره، البوکمال، دیرالزور، رقه، مسکنه، حلب و استان قونیه به استانبول برمی گشت.
در حالی که ورود به کمپ های مرگ قربانیان ارمنی هم از طرف نژادکشان تُرک و هم از طرف متحدان آلمانی آن ها به شدت ممنوع اعلام شده بود تا کوچک ترین خبری به دنیای خارج درز نکند، آرمین وگنر در لباس افسر آلمانی تنها کسی بود که با محکومان به مرگ ملاقات و نامه ها و پیام های آنان و مدارک مختلف را جمع آوری می کرد.
از وضعیت آن ها با دوربین خودش عکس می گرفت، گفته های آن ها را یادداشت می کرد و از طریق کنسولگری ها و میسیونرهای[ ۱] خارجی آن ها را به اروپا و آمریکا می فرستاد. پس از کشف نامه ای خطاب به مادرش، که در آن دربارهٔ جنایت ها و آدمکشی های ترک های جوان شرح مفصلی ارائه کرده بود، ارتش آلمان او را دستگیر و برای مجازات او را به بخش مراقبت های پزشکی بیماران مبتلا به وبا انتقال داد؛ و بالأخره در دسامبر ۱۹۱۶ وگنر به شدت بیمار می شود و ارتش آلمان به ناچار او را به آلمان برمی گرداند. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر آوریل ۱۹۱۵، پیرو امضای پیمان نظامی بین ترکیه و آلمان به همراه گروه پزشکی برای خدمت در ارتش ششم عثمانی، که تحت فرماندهی ژنرال فیلد مارشال، کلمار فرایهر فن در گلتس بود، به خاورمیانه فرستاده شد. از همان ابتدا وگنر به تحقیق پیرامون شایعاتی که از منابع مختلف در مورد قتل عام ارمنیان شنیده بود پرداخت. در پاییز همان سال با درجهٔ افسری امکان مسافرت در آسیای صغیر را به دست آورد.
از کتاب «راه بی برگشت» می توان به مسیر مسافرت های او پی برد. مسیری که وگنر در آن به همراه کاروان های میلیونی رانده شدگان ارمنی از خانه و کاشانه خود قدم برمی داشت و مرگ هزاران کودک و زن و مرد را با چشمان خود می دید. مرگ میلیون ها انسان بی گناهی که در راه اجرای اهداف و آرمان های شوم پان ترکیسم صورت می گرفت روح و جان او را آزرده می کرد و این تنها شاهد جنایت ها و آدم کشی های از پیش تدارک دیده و برنامه ریزی شدهٔ ترک های جوان و سربازان و ژاندارم های ترک، را بر آن می داشت تا اطلاعات دست اول خود را جمع آوری کرده و به خارج از مرزهای ترک ارسال دارد. این مسیر از استانبول شروع و از رأس العین، موصل، بغداد، استان بابل، راکیم پاشا، کیلیکیه، ابوحراره، البوکمال، دیرالزور، رقه، مسکنه، حلب و استان قونیه به استانبول برمی گشت.
در حالی که ورود به کمپ های مرگ قربانیان ارمنی هم از طرف نژادکشان تُرک و هم از طرف متحدان آلمانی آن ها به شدت ممنوع اعلام شده بود تا کوچک ترین خبری به دنیای خارج درز نکند، آرمین وگنر در لباس افسر آلمانی تنها کسی بود که با محکومان به مرگ ملاقات و نامه ها و پیام های آنان و مدارک مختلف را جمع آوری می کرد.
از وضعیت آن ها با دوربین خودش عکس می گرفت، گفته های آن ها را یادداشت می کرد و از طریق کنسولگری ها و میسیونرهای[ ۱] خارجی آن ها را به اروپا و آمریکا می فرستاد. پس از کشف نامه ای خطاب به مادرش، که در آن دربارهٔ جنایت ها و آدمکشی های ترک های جوان شرح مفصلی ارائه کرده بود، ارتش آلمان او را دستگیر و برای مجازات او را به بخش مراقبت های پزشکی بیماران مبتلا به وبا انتقال داد؛ و بالأخره در دسامبر ۱۹۱۶ وگنر به شدت بیمار می شود و ارتش آلمان به ناچار او را به آلمان برمی گرداند. [ ۲]
