[ویکی فقه] بی تقوایی اهل کتاب (قرآن). اهل کتاب زمان پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلّم اهل ایمان و تقوا بودند.
اهل کتاب عصر پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم مردمی بی ایمان و فاقد تقوا بودند:«ولو ان اهل الکتـب ءامنوا واتقوا...؛ و اگر اهل کتاب ایمان بیاورند و تقوا پیشه کنند....»
دیدگاه مفسرین
و لو ان اهل الکتاب آمنوا و اتقوا لکفرنا عنهم سیئاتهم...، در اینجا به اول مطلب (که روی سخن با همه اهل کتاب بود) برگشته و دوباره خطاب را به همه شان متوجه می کند، و در خاتمه کلام بطور ملخص عموم اهل کتاب را متوجه می کند به اینکه چگونه نعمت بزرگ سعادت دو جهان را به رایگان از دست دادند، و چه آسان جنت نعیم و نعمت حیات سعیده را از کف دادند، و مراد از تقوا بعد از ایمان، پارسایی و پرهیز از محرمات الهی و از گناهان کبیره است، یعنی گناهانی که خداوند در قرآن کریم وعده دوزخ به مرتکب آن داده است، پس مراد از سیئات که خدا وعده کرده اگر آنان کبایر را مرتکب نشوند آن سیئاتشان را ببخشد، عبارتست از گناهان صغیره، در نتیجه این آیه از جهت مضمون مطابق خواهد بود با آیه، ان تجتنبوا کبائر ما تنهون عنه نکفر عنکم سیئاتکم و ندخلکم مدخلا کریما. اگر اجتناب کنید کبایر آنچه را که از آن نهی شده اید ما سیئات (گناهان صغیره) شما را می بخشیم و در مکان کریمی داخلتان می کنیم. به دنبال انتقادات گذشته از برنامه و روش اهل کتاب، در این دو آیه آن چنان که اصول تربیتی اقتضا می کند، قرآن برای بازگرداندن منحرفان اهل کتاب به راه راست، و نشان دادن مسیر واقعی به آنها، و تقدیر از اقلیتی که در میان آنان وجود داشت و با اعمال خلاف آنها همگام نبود، نخست چنین می گوید: اگر اهل کتاب ایمان بیاورند و پرهیزکاری پیشه کنند، گناهان گذشته آنها را می پوشانیم و از آن صرفنظر می کنیم. (و لو ان اهل الکتاب آمنوا و اتقوا لکفرنا عنهم سیئاتهم) نه تنها گناهان آنها را می بخشیم، بلکه در باغ های بهشت که کانون انواع نعمت ها است آنها را وارد می کنیم. (و لادخلناهم جنات النعیم) این در زمینه نعمت های معنوی و اخروی است.
اهل کتاب عصر پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم مردمی بی ایمان و فاقد تقوا بودند:«ولو ان اهل الکتـب ءامنوا واتقوا...؛ و اگر اهل کتاب ایمان بیاورند و تقوا پیشه کنند....»
دیدگاه مفسرین
و لو ان اهل الکتاب آمنوا و اتقوا لکفرنا عنهم سیئاتهم...، در اینجا به اول مطلب (که روی سخن با همه اهل کتاب بود) برگشته و دوباره خطاب را به همه شان متوجه می کند، و در خاتمه کلام بطور ملخص عموم اهل کتاب را متوجه می کند به اینکه چگونه نعمت بزرگ سعادت دو جهان را به رایگان از دست دادند، و چه آسان جنت نعیم و نعمت حیات سعیده را از کف دادند، و مراد از تقوا بعد از ایمان، پارسایی و پرهیز از محرمات الهی و از گناهان کبیره است، یعنی گناهانی که خداوند در قرآن کریم وعده دوزخ به مرتکب آن داده است، پس مراد از سیئات که خدا وعده کرده اگر آنان کبایر را مرتکب نشوند آن سیئاتشان را ببخشد، عبارتست از گناهان صغیره، در نتیجه این آیه از جهت مضمون مطابق خواهد بود با آیه، ان تجتنبوا کبائر ما تنهون عنه نکفر عنکم سیئاتکم و ندخلکم مدخلا کریما. اگر اجتناب کنید کبایر آنچه را که از آن نهی شده اید ما سیئات (گناهان صغیره) شما را می بخشیم و در مکان کریمی داخلتان می کنیم. به دنبال انتقادات گذشته از برنامه و روش اهل کتاب، در این دو آیه آن چنان که اصول تربیتی اقتضا می کند، قرآن برای بازگرداندن منحرفان اهل کتاب به راه راست، و نشان دادن مسیر واقعی به آنها، و تقدیر از اقلیتی که در میان آنان وجود داشت و با اعمال خلاف آنها همگام نبود، نخست چنین می گوید: اگر اهل کتاب ایمان بیاورند و پرهیزکاری پیشه کنند، گناهان گذشته آنها را می پوشانیم و از آن صرفنظر می کنیم. (و لو ان اهل الکتاب آمنوا و اتقوا لکفرنا عنهم سیئاتهم) نه تنها گناهان آنها را می بخشیم، بلکه در باغ های بهشت که کانون انواع نعمت ها است آنها را وارد می کنیم. (و لادخلناهم جنات النعیم) این در زمینه نعمت های معنوی و اخروی است.
wikifeqh: بی تقوایی_اهل_کتاب_(قرآن)