بی اکسیژنی

بی اکسیژنی دریایی ( به انگلیسی: Anoxic event ) زمانی رخ می دهد که سطح زیر آب کاملاً از اکسیژن تهی می شود. اگرچه اتفاقات بی اکسیژنی برای میلیون ها سال اتفاق نیفتاده است، اما وقایع زمین شناسی نشان می دهد که در گذشته این امر با چند رویداد انقراض مصادف شده است یا عاملی برای آن انقراض ها شده است. [ ۱] این انقراض های دسته جمعی شامل مواردی است که ژئوبیولوژیست ها به عنوان علائم زمانی در تاریخ گذاری زیست چینه شناسی استفاده می کنند. [ ۲] از سوی دیگر، بسترهای گسترده و متنوعی از نقاط و برش چینه گون مرزی جهانی که از اواسط دوره کرتاسه وجود دارد، نشان دهنده رویدادهایی از حالت بی اکسیژنی است که با انقراض دسته جمعی همراه نبوده است. [ ۳]
مفهوم رویداد بی اکسیژنی در اقیانوسها، اولین بار در سال ۱۹۷۶ توسط سیمور شلنگر ( ۱۹۲۷–۱۹۹۰ ) و زمین شناس هیو جنکینز پیشنهاد گردید. به دنبال ارائه این طرح، اکتشافات انجام شده توسط پروژه حفاری دریای عمیق در اقیانوس آرام صورت گرفت. در این تحقیقات یافته های مربوط به شیل های سیاه و غنی از کربن در رسوبات کرتاسه که در فلات های آتشفشانی زیردریایی مانند شاتسکی رایز، فلات مانیهیکی انباشته شده بودند، همراه با زنجیره ای از کنش و واکنش های زمین شناسانه شرایط بسیار غیرعادی و کم اکسیژن را در اقیانوس های جهان ثبت کرده اند که چندین دوره گسسته در مقیاس زمانی زمین شناسی را دربر می گیرد. [ ۴] [ ۵]