بی اشتهایی

بی اشتهایی یا آنورکسی ( به فرانسوی: Anorexie ) ، از دیدگاه پزشکی، یکی از نشانه های بیماری است که کم شدن یا نبود اشتها را می رساند. بی اشتهایی در بسیاری از بیماری های جسمی و روانی دیده می شود. بی اشتهایی ممکن است به سوءتغذیه و اختلالات ناشی از آن منجر شود. بی اشتهایی ساده نباید با بی اشتهایی عصبی که یک اختلال روانی است ( که در آن فرد اشتهای خود را از دست نمی دهد، بلکه با گرسنگی مبارزه می کند ) اشتباه شود.
بی اشتهایی از جمله علایم بسیاری از بیماری های جسمی و روانی محسوب می شود. موارد زیر مثال هایی از این بیماری ها هستند:
• سرطان
• ایدز
• آپاندیسیت
• سرماخوردگی
• مسمومیت پرتوتابی
• نارسایی کلیه
• نارسایی قلبی
• بیماری کرون
• التهاب روده
• زوال عقلی
• افسردگی
همچنین، مصرف برخی داروها چون انگیزندهها، آمفتامین و داروهای ضد افسردگی نیز می توانند موجب بی اشتهایی شوند.
درمان بی اشتهایی به عنوان نشانهٔ یک بیماری با درمان آن بیماری صورت می گیرد. به عنوان مثال، بی اشتهایی ناشی از افسردگی با بهبود وضع روحی بیمار، و بی اشتهایی ناشی از سرطان با شیمی درمانی یا پرتودرمانی بهبود می یابد.

بی اشتهایی (anorexia)
فقدان میل به خوردن، یا امتناع از خوردن، به خصوص حالت بیمارگونۀ بی اشتهایی عصبی. بی اشتهایی عصبی بیشتر در دختران نوجوان و زنان جوان مشاهده می شود. بی اشتهایی غالباً با خوردن جبری یا جوع، تحریف تصویر بدن، و افسردگی همراه است. علل بی اشتهایی عصبی مشخص نیست. کم کردن غذا از سوی خود شخص از ویژگی های این بیماری است. کاهش وزن ناشی از این نوع بی اشتهایی در زن ها ممکن است موجب قطع قاعدگی شود. بی اشتهایی عصبی اغلب با افزایش فعالیت جسمی و علایم اختلالات روانی همراه است. بیماران مبتلا به بی اشتهایی گاهی دست به خودکشی می زنند. روان درمانی مهم ترین بخش درمان این بیماری است. سازمان بهداشت روانی در بریتانیا تخمین زده است که در ۱۹۹۷ پنج درصد مردم علایم بی اشتهایی داشته اند؛ هرچند، بیشتر این علایم هرگز رسماً تشخیص داده نشده است. در همان سال «کمیسیون قانون بهداشت روانی» اعلام کرد که تغذیه بیمار با روش های مصنوعی، برای درمان جنبه های جسمی بی اشتهایی عصبی، درمان پزشکی اختلالی روانی به شمار می آید. کارشناسان بهداشت روانی، گروه های فشار نمایندۀ مبتلایان، نظیر «انجمن اختلالات خوردن»، از این اقدام استقبال کردند. حدود یک درصد مبتلایان به درمان بلندمدت نیاز دارند، و یک پنجم از آنان، به سبب گرسنگی یا براثر خودکشی می میرند. فشارهای نوجوانی، رقابت ها و ویژگی های خانوادگی ممکن است از عوامل ایجادکنندۀ این اختلال باشد. بیمار بی اشتها ممکن است درپی کسب شخصیت «آرمانی» یا مقاومت در برابر بلوغ طبیعی باشد. در آوریل ۲۰۰۱، پژوهشگران هلندی اعلام کردند عاملی وراثتی در یازده درصد بیماران بی اشتها وجود دارد که در ایجاد این بیماری مؤثر است. این ژن عامل چاقی نیز بوده است. بررسی در مورد دختران دانش آموز دبیرستانی در غنا، که در سال ۲۰۰۰ چاپ شد، نشان داد که یک درصد از آنان در آزمون تشخیص بی اشتهایی، نمرات بالا کسب کردند. روزۀ مذهبی یکی از دلایل تحمل گرسنگی بود. نتایج نشان داد که بی اشتهایی، خاص فرهنگ های غربی نیست.