بکار بن عبدالله

[ویکی فقه] بَکّارِ بْن ِ عَبْدُاللّه ِ بْن ِ مُصْعَب ، ابوبکر د ربیع الا¸خر ۹۵/ ژانویة ۱۱، از شخصیتهای سیاسی وابسته به حکومت عباسیان که به نیای بزرگ خود زبیر بن عوّام صحابی پیامبر اکرم (ص) منسوب شد و بکار زبیری شهرت یافت .
در خاندان زبیر، چند کس از اهل سیاست و امارت و نیز از اهل علم و قلم برخاستند؛ همچنین زبیر پسر بکار صاحب جمهرة نسب قریش دربارة پدر خود مطالبی آورده که به گفتة بعضی از مورخان در آن ها مبالغه کرده است.
مناصب
خود بکار نیز گویا در ادب و شعر دستی داشته است . او پس از پدرش که از سوی هارون الرشید به یمن فرستاده شد، والی و امیر مدینه گردید و پس از مرگش ابوالبختری جای او را گرفت ، هرچند در بعضی از منابع ِ پس از سدة ق /۰م ، این ترتیب به گونه ای دیگر ذکر شده است. بعضی او را قاضی مکه گفته اند، در حالی که در دیگر منابع به این نکته اشاره نشده است .از دوران جوانی بکار اطلاع چندانی در دست نیست ، اما از مجموع گزارشهای موجود پیداست که او نخست در مدینه در دستگاه امارت پدرش برآمد و از ۸۳ق /۹۹م به امارت مدینه برگزیده شد.
← دلایل علاقه هارون الرشید به بکار
با این ویژگیها، اگرچه در بعضی از منابع بکار را راستگوترین مردم شمرده اند، یا از سوی پسرش مردی بخشنده ، مسلط بر حکومت ، مهربان بر مردم و مصالح آنان ، سخت گیر بر اهل بدعت و مورد رضای مردم قلمداد شده ، و نیز اشعاری در مدح او و عدالتش نقل گردیده است ، چنین به نظر می رسد که بخشندگی و مهربانی او تنها شامل آن گروه از مردم می شده است که یکسره با خواست سیاسی او و مآلاً خلیفة زمان همراه بوده اند. برخلاف گزارشهای جانب دارانة زبیر ، گزارشهای متعددی از زشت خویی و ستمگری بکار در دست است . برخی او را صاحب روشی زشت در حکومت دانسته ، و آورده اند که مردم پس از مرگش او را جهنمی شمرده اند.
← شیوه برخورد مردم
...