بویه هواشناسی

بویهٔ هواشناسی ابزاری است که اطلاعات آب وهوایی و اقیانوسی را در اقیانوس جمع آوری می کند. بویه های لنگردار از سال ۱۹۵۱ به کار گرفته شده اند و بویه های متحرک از سال ۱۹۷۹ به کار گرفته شده اند. بویه های لنگردار به وسیلهٔ زنجیر، نایلن یا پروپیلن به کف اقیانوس متصل می شوند. با کاهش به کارگیری کشتی های هواشناسی از سال ۱۹۷۰ بویه ها نقش اساسی در اندازه گیری در دریاهای آزاد ایفا می کنند.
در خلال دههٔ ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ شبکه ای از بویه ها در منطقهٔ مداری اقیانوس آرام شرقی و مرکزی به مطالعه پدیده ال نینیو کمک می کنند. اندازهٔ شعاع بویه های هواشناسی لنگردار از ۱٫۵ متر تا ۱۲ متر است. بویه های متحرک کوچکتر هستند و شعاع آن ها از ۳۰ سانتیمتر تا ۴۰ سانتیمتر است. بویه های متحرک نوع غالب بویه های هواشناسی هستند و در سطح جهان ۱۲۵۰ دستگاه از آن وجود دارد. اطلاعات بادشناسی بویه ها نسبت به اطلاعات کشتی ها دارای خطای کمتری است.