بوهای بهشتی

[ویکی فقه] مقربان درگاه الهی هنگام مرگ بوی ریحان بهشتی را استشمام می کنند: «فَاَمّا اِن کانَ مِنَ المُقَرَّبین• فَرَوحٌ و رَیحانٌ و جَنَّتُ نَعیم»، گرچه برخی عبارتِ «فَرَوحٌ و رَیحانٌ...» را اشاره به تحقق لطف و رحمت خداوند در حق مقربان الهی می دانند.
در بهشت آبهایی تغییرناپذیر وجود دارد: «فیها اَنهـرٌ مِن ماء غَیرِ ءاسِن...». مفسران مقصود از آیه را تغییر طعم و بوی آبها دانسته و برخی تصریح کرده اند که آبهای بهشتی بدبو نیستند.
شراب بهشتیان
قرآن شراب بهشتیان را آمیخته با کافور : «اِنَّ الاَبرارَ یَشرَبونَ مِن کَاس کانَ مِزاجُها کافورا» و زنجبیل : «یُسقَونَ فیها کَاسـًا کانَ مِزاجُها زَنجَبیلا» دانسته است که در توضیح آن مفسران دو احتمال داده اند: ۱. نوشیدنی (شراب) ابرار را به کافور و زنجبیل می آمیزند. ۲. مزه نوشیدنی آنها بو و مزه کافور و زنجبیل دارد. بعضی از مفسران در تفسیر آیه ۵ انسان بعید ندانسته اند که تعبیر «الاَبرارَ یَشرَبونَ مِن کَاس کانَ مِزاجُها کافورا» وصف باطن و حقیقت عملِ ابرار باشد.
نوشیدنی ابرار در [بهشت
در آیه ای دیگر پس از ذکر نوشیدنی ابرار در بهشت آمده است: «... خِتـامُهُ مِسکٌ». در تفسیر این آیه آرای گوناگونی ارائه شده است؛ از جمله اینکه مؤمن پس از آشامیدن شراب بهشتی ، بوی مشک را از آن می یابد، آن شراب با مشک آمیخته شده است، آیه تمثیلی است تا کمال نفاست و بوی خوش آن شراب را نشان دهد، ظرف آن شراب به جای گِل، از مشک ساخته شده است، و جام شراب با نوعی مشک خوش بو مُهر و موم شده است.
درخت طلح
...