بومیان تاسمانی که با نام های پالاوا یا پارلوار ( به تاسمانیایی: Parlevar یا Palawa ) شناخته می شدند، مردمان بومی جزیرهٔ تاسمانی در جنوب استرالیا بودند. تخمین زده می شود که پیش از مهاجرت بریتانیایی ها در ۱۸۰۳ میلادی به این جزیره، در حدود ۳ تا ۱۵ هزار نفر بومی در تاسمانی زندگی می کرده اند. [ ۱] [ ۲] برخی از تاریخ نگاران، بیماری هایی را که با مردمان سفیدپوست آمدند یکی از عوامل اصلی مرگ بیشتر این جمعیت دانسته اند. [ ۳] : pp 84 - 85 [ ۴] : p 388 [ ۵] : pp 66 - 67 [ ۶] : pp 372 - 376
جفری بلینی در سال ۱۸۳۰ در تاسمانی نوشته است: «بیماری بیشتر آنها را از پا درآورده اما جنگ و خشونت های شخصی نیز در این نابودی سهیم بوده اند. »[ ۷] برخی از تاریخ نگاران نیز، جنگ سیاه را یکی از اولین نسل کشی های تاریخ امروزین دانسته اند. [ ۸] بنجامین مدلی نوشته: «با وجود ۱۷۰ سال بحث و مشاجره پیرامون اینکه چه کسی مسئول این انقراض بوده، هیچ توافقی بر اصل آن، چگونگی به وجود آمدن یا اینکه اصلاً نسل کشی بوده یا نه حاصل نشده است» با این حال، طبق تعریف سازمان ملل، شواهد کافی برای اینکه این اتفاقات را نسل کشی بنامیم وجود دارد. [ ۱]
امروزه ، برخی از مردم ساکن تاسمانی ، نسب خود را با پارلورها ( بومیان تاسمانی ) دنبال می کنند زیرا تعدادی از زنان بومی توسط شکارچیان در جزایر کوچکتر تنگه باس ربوده شده اند. برخی از زنان قاچاق می شوند و برخی نیز داوطلبانه به آنها ملحق می شوند و مستقر می شوند و صاحب فرزند می شوند. بازماندگان فرهنگ اروپایی را کاملاً حفظ کردند و چیزی از فرهنگ بومی به یاد نیاوردند.
در سال ۱۸۳۳، جورج آگوستوس رابینسون با پشتیبانی ستوان جورج آرتور توانست ۲۰۰ بومی باقی مانده را وادار کند که خود را تسلیم کنند با این تضمین که از آنها محافظت شود و زمین هایشان به آنها بازگردانده شوند. این تضمین در واقع دروغی بیش نبود و تنها به این دلیل از سوی رابینسون مطرح شد تا بومیان را از سرزمین اصلی ون دیمون بیرون کند. بومیان را به کمپ بومیان ویبالنا در جزیره فلیندرز منتقل کردند که در آنجا بیماری به کشتن آنها ادامه داد. در سال ۱۸۴۷، تنها ۴۷ بازماندهٔ بومیان تاسمانی را به تاسمانی منتقل کردند و در اویستر کو در جنوب هوبارت اسکان دادند. دو تن از این افراد، تروگانینی ( ۱۸۱۲–۱۸۷۶ ) و فانی کاکرین اسمیت ( ۱۸۳۴–۱۹۰۵ ) را آخرین بازماندگان نژاد تاسمانی دانسته اند. [ ۹] [ ۱۰]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجفری بلینی در سال ۱۸۳۰ در تاسمانی نوشته است: «بیماری بیشتر آنها را از پا درآورده اما جنگ و خشونت های شخصی نیز در این نابودی سهیم بوده اند. »[ ۷] برخی از تاریخ نگاران نیز، جنگ سیاه را یکی از اولین نسل کشی های تاریخ امروزین دانسته اند. [ ۸] بنجامین مدلی نوشته: «با وجود ۱۷۰ سال بحث و مشاجره پیرامون اینکه چه کسی مسئول این انقراض بوده، هیچ توافقی بر اصل آن، چگونگی به وجود آمدن یا اینکه اصلاً نسل کشی بوده یا نه حاصل نشده است» با این حال، طبق تعریف سازمان ملل، شواهد کافی برای اینکه این اتفاقات را نسل کشی بنامیم وجود دارد. [ ۱]
امروزه ، برخی از مردم ساکن تاسمانی ، نسب خود را با پارلورها ( بومیان تاسمانی ) دنبال می کنند زیرا تعدادی از زنان بومی توسط شکارچیان در جزایر کوچکتر تنگه باس ربوده شده اند. برخی از زنان قاچاق می شوند و برخی نیز داوطلبانه به آنها ملحق می شوند و مستقر می شوند و صاحب فرزند می شوند. بازماندگان فرهنگ اروپایی را کاملاً حفظ کردند و چیزی از فرهنگ بومی به یاد نیاوردند.
در سال ۱۸۳۳، جورج آگوستوس رابینسون با پشتیبانی ستوان جورج آرتور توانست ۲۰۰ بومی باقی مانده را وادار کند که خود را تسلیم کنند با این تضمین که از آنها محافظت شود و زمین هایشان به آنها بازگردانده شوند. این تضمین در واقع دروغی بیش نبود و تنها به این دلیل از سوی رابینسون مطرح شد تا بومیان را از سرزمین اصلی ون دیمون بیرون کند. بومیان را به کمپ بومیان ویبالنا در جزیره فلیندرز منتقل کردند که در آنجا بیماری به کشتن آنها ادامه داد. در سال ۱۸۴۷، تنها ۴۷ بازماندهٔ بومیان تاسمانی را به تاسمانی منتقل کردند و در اویستر کو در جنوب هوبارت اسکان دادند. دو تن از این افراد، تروگانینی ( ۱۸۱۲–۱۸۷۶ ) و فانی کاکرین اسمیت ( ۱۸۳۴–۱۹۰۵ ) را آخرین بازماندگان نژاد تاسمانی دانسته اند. [ ۹] [ ۱۰]
wiki: بومیان تاسمانی