بوستان موش ها یک تحقیق دربارهٔ اعتیاد به مواد مخدر بود که در اواخر دهه ۷۰ ( و انتشار در سال ۱۹۸۱ ) توسّط روان شناس کانادایی بروس الکساندر و همکارانش در دانشگاه سیمون فریزر در کانادا انجام شد.
فرضیّهٔ الکساندر این بود که استفاده از موادّ مخدّر باعث اعتیاد نمی شود و اعتیادی که در آزمایش موش ها نسبت به مورفین است، کاملاً وابسته به شرایط زندگی آن هاست و خود دارو هیچ اعتیادی ندارد.
الکساندر برای آزمودن فرضیّهٔ خود، بوستان موش ها را ساخت؛ یک کلونی بزرگ که ۲۰۰ برابر یک قفس آزمایشگاهی مساحت داشت. در این آزمایش ۱۶ - ۲۰ موش از هر دو جنس، محلّ اقامت، توپ، چرخ برای بازی و فضای کافی برای جفت گیری داشتند. به نظر می رسید که نتیجهٔ این آزمایش فرضیّهٔ او را تأیید کرده است.
دو مجلّهٔ علمی ساینس و نیچر مقالهٔ اوّل الکساندر را رد کردند. مقاله منتشر شده در ابتدا هیچ پاسخی دریافت نکرد. چند سال بعد هم دانشگاه بودجهٔ آزمایش پارک موش ها را قطع کرد.
در بوستان موش ها، موش ها می توانستند از یکی از دو مخزن مایع، که هرکدام ثبت می کرد هر موش چه قدر نوشیده، مایعات بنوشند. مایع یکی از مخزن ها حاوی مرفین بود و مخزن دیگر فقط آب معمولی داشت.
الکساندر تعدادی آزمایش دربارهٔ تمایل موش ها به مصرف مرفین طرّاحی کرد. این آزمایش فریبنده روی چهار گروه موش انجام شد. گروه سی سی در بیست و دو روزگی که از پستان گرفته شدند، از بقیّه جدا شدند و تا هشتاد روزگی که پایان آزمایش بود در قفس های آزمایشگاه نگهداری شدند؛ گروه پی پی در بازه زمانی یکسان، در بوستان موش ها اقامت کردند؛ گروه سی پی در شصت و پنج روزگی از قفس های آزمایشگاه به بوستان موش ها منتقل شدند؛ و گروه پی سی در شصت و پنج روزگی از بوستان موش ها به قفس های آزمایشگاه منتقل شدند.
موش های درون قفس ( گروه های سی سی و پی سی ) مرفین را بلافاصله مصرف می کردند و حتّی با این که کمی شیرین کننده داشت، موش های نر درون قفس ۱۹ برابر موش های نر درون بوستان مرفین مصرف کردند. موش های درون بوستان در برابر خوردن آب مرفین دار مقاومت می کردند. آن ها گاهی هم آب مرفین دار می نوشیدند ( مادّه ها بیش تر از نرها ) امّا در نهایت از لحاظ آماری، آب ساده را به آب مرفین دار ترجیح دادند. الکساندر می نویسد که جالب ترین گروه، گروهی بودند که درون قفس بودند امّا قبل از شروع آزمایش به داخل بوستان آورده شده بودند یعنی گروه سی پی. این موش ها از مصرف کردن مرفین سنگین خودداری می کردند امّا وقتی که آب مرفین دار شیرین تر و رقیق تر شد، آن ها هم شروع به مصرف کردند و تقریباً به اندازه موش هایی که درون قفس زندگی می کردند مرفین مصرف کردند. او نتیجه گرفت که آن ها از آب شیرین شده مصرف می کنند تا حدّی که رفتار اجتماعی آن ها را مختل نکند. حتی از این هم قابل توجّه تر، او می نویسد که هنگامی که مادّه نالوکسان که اثر پادمخدّر دار را به مخزن آب مرفین دار اضافه کرد، موش های بوستان شروع به استفاده از آن کردند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلففرضیّهٔ الکساندر این بود که استفاده از موادّ مخدّر باعث اعتیاد نمی شود و اعتیادی که در آزمایش موش ها نسبت به مورفین است، کاملاً وابسته به شرایط زندگی آن هاست و خود دارو هیچ اعتیادی ندارد.
الکساندر برای آزمودن فرضیّهٔ خود، بوستان موش ها را ساخت؛ یک کلونی بزرگ که ۲۰۰ برابر یک قفس آزمایشگاهی مساحت داشت. در این آزمایش ۱۶ - ۲۰ موش از هر دو جنس، محلّ اقامت، توپ، چرخ برای بازی و فضای کافی برای جفت گیری داشتند. به نظر می رسید که نتیجهٔ این آزمایش فرضیّهٔ او را تأیید کرده است.
دو مجلّهٔ علمی ساینس و نیچر مقالهٔ اوّل الکساندر را رد کردند. مقاله منتشر شده در ابتدا هیچ پاسخی دریافت نکرد. چند سال بعد هم دانشگاه بودجهٔ آزمایش پارک موش ها را قطع کرد.
در بوستان موش ها، موش ها می توانستند از یکی از دو مخزن مایع، که هرکدام ثبت می کرد هر موش چه قدر نوشیده، مایعات بنوشند. مایع یکی از مخزن ها حاوی مرفین بود و مخزن دیگر فقط آب معمولی داشت.
الکساندر تعدادی آزمایش دربارهٔ تمایل موش ها به مصرف مرفین طرّاحی کرد. این آزمایش فریبنده روی چهار گروه موش انجام شد. گروه سی سی در بیست و دو روزگی که از پستان گرفته شدند، از بقیّه جدا شدند و تا هشتاد روزگی که پایان آزمایش بود در قفس های آزمایشگاه نگهداری شدند؛ گروه پی پی در بازه زمانی یکسان، در بوستان موش ها اقامت کردند؛ گروه سی پی در شصت و پنج روزگی از قفس های آزمایشگاه به بوستان موش ها منتقل شدند؛ و گروه پی سی در شصت و پنج روزگی از بوستان موش ها به قفس های آزمایشگاه منتقل شدند.
موش های درون قفس ( گروه های سی سی و پی سی ) مرفین را بلافاصله مصرف می کردند و حتّی با این که کمی شیرین کننده داشت، موش های نر درون قفس ۱۹ برابر موش های نر درون بوستان مرفین مصرف کردند. موش های درون بوستان در برابر خوردن آب مرفین دار مقاومت می کردند. آن ها گاهی هم آب مرفین دار می نوشیدند ( مادّه ها بیش تر از نرها ) امّا در نهایت از لحاظ آماری، آب ساده را به آب مرفین دار ترجیح دادند. الکساندر می نویسد که جالب ترین گروه، گروهی بودند که درون قفس بودند امّا قبل از شروع آزمایش به داخل بوستان آورده شده بودند یعنی گروه سی پی. این موش ها از مصرف کردن مرفین سنگین خودداری می کردند امّا وقتی که آب مرفین دار شیرین تر و رقیق تر شد، آن ها هم شروع به مصرف کردند و تقریباً به اندازه موش هایی که درون قفس زندگی می کردند مرفین مصرف کردند. او نتیجه گرفت که آن ها از آب شیرین شده مصرف می کنند تا حدّی که رفتار اجتماعی آن ها را مختل نکند. حتی از این هم قابل توجّه تر، او می نویسد که هنگامی که مادّه نالوکسان که اثر پادمخدّر دار را به مخزن آب مرفین دار اضافه کرد، موش های بوستان شروع به استفاده از آن کردند.
wiki: بوستان موش ها