بودیسم تبتی

بودیسم تبتی یا لامایی شاخه ای از مذهب بودایی و از رایجترین فلسفه های مذهبی در مناطق رشته کوه هیمالیا می باشداز جمله در کشورهای نپال، بوتان و هندوستان. بودیسم تبتی دین رسمی کشور بوتان است. پیروان این آیین در مغولستان و جنوب، غرب و شمال چین هم زندگی می کنند.
مکتب بودایی «لاماییسم» یا مکتب «کلاه زرد» در اوایل قرن پانزدهم شکل گرفت. بودائیان لامایی شهر لهاسا را به عنوان مرکز مقدس می دانند. حاکمان مذهبی تبت «دالای لاما» و «پنچن لاما» نام دارند. طبق اعتقادات روح بودا در جسم دالای لاما قرار دارد و پس از مرگ او در جسم یک پسر دیگر که متولد می شود وارد می گردد. واژه «دالایی» در زبان مغولی به معنی «اقیانوس» است و «لاما» به معنای معلم.
واژه لاما در حقیقت «بلا - ما» ست، با ساکن روی حرف «ب». این لقب، توسط مغولهای مهاجم به سرزمین تبت، به بزرگان بودایی داده شد و نشانی است از احترام آن ها به آیین بودا و رهبران آن.
بوداییان تبتی بر این باورند که بدنی که پس از مرگ باقی می ماند. دارای هیچ اهمیتی نیست. پس اگر از آن به نحو خوبی استفاده شود. آنگاه صاحب آن، از چنین طرز کاربردی سود خواهد برد. در نظر بوداییان تبتی این عمل یعنی دادن بدن شخص فوت شده به عنوان غذا به دیگر جانواران زنده یا ساختن اشیاء مذهبی از استخوان های آن جسد، یک عمل سخاوتمندانه بزرگ به شمار می آیید که از همه لحاظ منفعت دارد.
در این حالت بدن متوفی قطعه قطعه می شود و برای استفاده لاشخوران در فضای باز قرار می گیرد بعد از اینکه گوشتهای بدن شخص فوت شده خورده شدن در اکثر مواقع استخوان های اجساد را جمع کرده و بعد تمیز می کنند؛ و در نهایت یا آن ها را دفن کرده یا از آن ها برای ساخت اشیاء مذهبی استفاده می کنند