بهشتیان و لغو

[ویکی فقه] بهشتیان و لغو (قرآن). یکی از خصوصی ترین صفات بهشت آن است که در آن لغوی شنیده نمی شود، و خدای تعالی به این نعمت در چند جا منت نهاده است.
• لغو به معنای کلام بی فائده است. در قاموس گفته لغو: شی ء بی اعتنا است کلام باشد یا غیر آن راغب گوید کلام لغو آنست که اعتنائی بآن نیست و از روی عدم تفکر باشد و جاری مجرای لغا است و آن صدای گنجشک و غیره میباشد. • «لایسمعون فیها لغوا الا سلـما ولهم رزقهم فیها بکرة وعشیا:در آن جا هرگز گفتار لغو و بیهوده ای نمی شنوند؛ و جز سلام در آن جا سخنی نیست؛ و هر صبح و شام، روزی آنان در بهشت مقرّر است ». • «یتنـزعون فیها کاسا لا لغو فیها ولاتاثیم:آنها در بهشت جامهای پر از شراب طهور را که نه بیهوده گویی در آن است و نه گناه، از یکدیگر می گیرند! ». مراد از" لغو"، سخن لغوی است که از شرابخواران دنیا سر می زند. • «لایسمعون فیها لغوا ولاتاثیما:در آن (باغهای بهشتی) نه لغو و بیهوده ای می شنوند نه سخنان گناه آلود؛». سخن لغو" آن سخنی است که فایده و اثری بر آن مترتب نشود. • «لایسمعون فیها لغوا ولا کذبا:در آنجا نه سخن لغو و بیهوده ای می شنوند و نه دروغی!». • «لاتسمع فیها لاغیة:که در آن هیچ سخن لغو و بیهوده ای نمی شنوند!». " لاغیة" گرچه اسم فاعل است، ولی در اینگونه موارد به معنی چیزی است که توأم با" لغو" باشد لذا آن را به" ذات لغو" تفسیر کرده اند. در بهشت نه سخنی که حاکی از نفاق باشد، یا عداوت و جنگ و جدال ، و یا کینه - توزی و حسد، نه سخنان دروغ، نه تهمت و افترا، نه غیبت و ایذاء، و نه حتی لغو و بی فایده . لاغیّة کلام قبیح است لغت را از آن جهت لغو گفته اند که در نزد غیر اهلش فائده ای ندارد، لغو الطائر صدای پرندگان را گویند