بهشتی شدن با ایمان به خدا

[ویکی فقه] بهشتی شدن با ایمان به خدا (قرآن). کسانی که به خدا ایمان آورده اند به بهشت وارد می شوند البته به تعبیر آیات قرآن انسان هیچ عذری برای ایمان نیاوردن به خدا ندارد.
ایمان به خدا، از عوامل ورود به بهشت:«و ما لنا لانؤمن بالله... فاثـبهم الله بما قالوا جنت تجری من تحتها الانهـر خــلدین فیها و ذلک جزاء المحسنین.» «و برای ما چه (عذری) است که به خدا و آنچه از حق به ما رسیده ایمان نیاوریم... پس به پاس آنچه گفتند خدا به آنان باغهایی پاداش داد که از زیر (درختان) آن نهرها جاری است در آن جاودانه می مانند و این پاداش نیکوکاران است.» و ما لنا لا نؤمن بالله و ما جاءنا من الحق؛ به چه عذری به خدا و قرآن ایمان نیاوریم؟! زجاج گوید: این مطلب را در جواب کسانی می گفتند که آنها را بر ایمانشان ملامت می کردند.فاثابهم الله بما قالوا: کلبی گوید: یعنی خداوند پاداش توحید آنها را می دهد.بنا بر این، پاداش به صرف گفتار، تعلق گرفته است، زیرا از آیات پیش معلوم شد که آنها در گفتار خویش،اخلاص داشتند، یعنی آنچه بر زبان می آوردند، از روی معرفت بود. گریه آنها نیز نشان می داد که: در برابر اسلام و قرآن، حالت شیفتگی و دلباختگی پیدا کرده اند؛ایمان حقیقی همین است.
سختی داشتن ایمان واقعی
«لا تجد قوما یؤمنون بالله... اولـئک... یدخلهم جنت تجری من تحتها الانهـر خــلدین فیها...» «قومی را نیابی که به خدا و روز بازپسین ایمان داشته باشند... کسانی را... آنان را به بهشتهایی که از زیر (درختان) آن جویهایی روان است در می آورد همیشه در آنجا ماندگارند...» در این آیه شریفه یافتن قومی با چنین صفتی را نفی نموده، می فرماید: چنین مؤمنینی نخواهی یافت و این کنایه است از اینکه ایمان راستین به خدا و روز جزا با چنین صفاتی نمی سازد آن کس که واقعا به خدا و رسول و روز جزا ایمان دارد، ممکن نیست با دشمنان خدا دوستی کند، هر چند که همه قسم سبب و انگیزه دوستی در آنان وجود داشته باشد.کلمه" اولئک" اشاره به مردمی است که به خاطر ایمانی که به خدا و روز جزا دارند با دشمنان خدا هر چند پدر و یا پسر یا برادرشان باشد دوستی نمی کنند" و یدخلهم جنات تجری من تحتها الانهار خالدین فیها" این جمله وعده جمیلی است که به مؤمنین واقعی داده و در آن اوصاف حیات طیبهآخرت ایشان را ذکر نموده است. آیه مورد بحث که آخرین آیه از سوره مجادله و از کوبنده ترین آیات قرآن است، به مؤمنان هشدار می دهد که جمع میان" محبت خدا" و" محبت دشمنان خدا" در یک دل ممکن نیست و باید از میان این دو یکی را برگزینند، اگر راستی مؤمنند باید از دوستی دشمنان خدا بپرهیزند و الا ادعای مسلمانی نکنند می فرماید: " هیچ گروهی را که ایمان به خدا و روز قیامت دارد نمی یابی که با دشمنان خدا و رسولش دوستی کنند، هر چند پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشاوندان آنها باشند". می فرماید: " خداوند آنها را در باغهایی از بهشت داخل می کند که نهرها از زیر درختان و قصورش جاری است و جاودانه در آن می مانند" (و یدخلهم جنات تجری من تحتها الانهار خالدین فیها).
ایمان و بخشش گناهان
«تؤمنون بالله و رسوله... یغفر لکم ذنوبکم و یدخلکم جنت تجری من تحتها الانهـر و مسـکن طیبة فی جنت عدن ذلک الفوز العظیم.» «به خدا و فرستاده او بگروید... تا گناهانتان را بر شما ببخشاید و شما را در باغهایی که از زیر (درختان) آن جویبارها روان است و (در) سراهایی خوش در بهشتهای همیشگی درآورد این (خود) کامیابی بزرگ است.» در مرحله پاداش اخروی نخست به سراغ آمرزش گناهان می رود چرا که بیشترین ناراحتی فکر انسان از گناهان او است، وقتی آمرزش و غفران مسلم شد غصه ای ندارد، این تعبیر نشان می دهد که نخستین هدیه الهی به شهیدان راهش این است که تمام گناهانشان را می بخشد. در آیات فوق دو شاخه از ایمان (ایمان به خدا و رسول) و دو شاخه از جهاد (جهاد با مال و جان) و دو شاخه از پاداشهای اخروی (آمرزش گناهان و دخول در بهشت جاودان) و چنان که خواهیم دید دو شاخه از مواهب الهی در دنیا نیز در آیه بعد آمده است.
ایمان آوردن اهل کتاب
...