بهرام سقای بخاری

[ویکی فقه] بَهْرامْ سَقّایِ بُخاری، شاه بیات بردوانی جغتایی ماوراءالنهری (د۹۷۰ق/۱۵۶۳م)، از عارفان و شاعران بزرگ بود.
وی ترک نژاد و از قبیلۀ بیات بود و نسبش به ترکان جغتایی می رسید. بهرام سقا از مریدان شیخ محمد خبوشانی بود و پیش از تحول روحی و یافتن حالت جذبه و روی آوردن به پیشۀ سقایی، مقام و منصبی در سپاه جلال الدین محمد اکبرشاه (حک : ۹۶۳-۱۰۱۴ق/۱۵۵۶-۱۶۰۵م) داشت.
محل اقامت
بهرام سقا در ۹۶۷ق به لاهور و سپس به دهلی رفت و در مزار خواجه نظام الدین اولیا (د ۷۲۵ق/۱۳۲۵م) اقامت گزید. وی در این شهر سقایی می کرد، درمجالس سماع حضور می یافت و در حالتِ وجد و جذبه شعر نیز می سرود. او پس از یک سال با برادر کوچک خود، بایزید بیات (ه م)، به اکبرآباد (آگره) رفت و در آن جا سقاخانه ای بنا نهاد؛ اکبرشاه نیز گاه به سقاخانۀ وی می آمد و به اشعار او گوش می داد. بهرام در اکبرآباد متهم به « رفض » شد و به همین سبب، دلسرد گشت و اکبرآباد را ترک کرد.
وفات
برخی از منابع محل وفات و دفن بهرام را سراندیب و برخی دیگر بردوان می دانند. آرامگاه او زیارتگاه مردمان است.
آثار
...