بهاءالدین محمد جوینی

[ویکی فقه] بَهاءُالدّین جُوِیْنی، محمد (ح۶۴۸- شعبان۶۷۸ق/۱۲۵۰- دسامبر۱۲۷۹م)، فرمانروای اصفهان و بخشی از عراق عجم از ۶۶۳ تا۶۷۸ق/۱۲۶۵-۱۲۷۹م بود.
بَهاءُالدّین فرزند بزرگ شمس الدین محمد جوینی صاحب دیوان، وزیر مشهور هلاکو و اباقاخان بود. بهاءالدین محمد همچون برادرش خواجه شرف الدین هارون، در کودکی و نوجوانی به دانش اندوزی پرداخت.
حکمرانی بهاءالدین
پس از مرگ هلاکوخان در ۶۶۳ق/۱۲۶۵م، فرزندش اباقا ضمن ابقای شمس الدین محمد جوینی بر منصب وزارت، حکومت اصفهان و بخش بیش تر عراق عجم را در همان سال به بهاءالدین واگذار کرد. مقارن ورود بهاءالدین به اصفهان، این شهر دستخوش آشوب و ناآرامی بود و او برای ایجاد آرامش و امنیت، متمردان و مخالفان را سخت سرکوب کرد، چنان که در دوران حکومت وی بر اصفهان، کسی را یارای نافرمانی و تجاوز و دزدی نبود.
← شیوه حکومت داری وی
سرانجام بهاءالدین پس از ۵ سال حکومت بر اصفهان درگذشت و با مرگ ناگهانی او، آرامش از اصفهان رخت بربست. خواجه شمس الدین در رثای پسر، رباعی ای سرود و شاعران دیگر چون محمد بن بدر جاجرمی قصایدی سرودند و به شمس الدین تعزیت گفتند.
ملازمان بهاءالدین
...