بنی سلیم

[ویکی فقه] یکی از قبایل عَدنانی ساکن حجاز، قبیله بنی سُلَیم می باشد.
بنی سُلَیم از قبایل بزرگ و مشهور عدنانی شبه جزیره عربستان و از تبار سُلیم بن منصور بن عِکرمة بن خَصْفَة بن قَیس بن عیلان به شمار می آیند. منسوبان به این قبیله را سُلَمی گویند. هَوازِن، مازِن و سَلامان از دیگر فرزندان منصور بن عِکرمه و برادر سلیم بودند که در عرض سلیم سر منشا قبایل دیگر شدند که در آن میان هَوازِن و سپس بنی سلیم از شهرت و کثرت بیشتری برخوردار شدند.
تیره های بنی سلیم
منابع از بُهْثَه به عنوان فرزند سُلیم و از امرؤالقَیس، عوف، ثَعلبه، معاویه، سُلیم و حارث به عنوان فرزندان بُهثه بن سُلیم یاد کرده اند که هر یک به تیره ها و بطون متعدد و گاه مهمّی تقسیم شدند. از مشهورترین این تیره ها که بسیاری از آنها به امرؤالقیس بن بُهثَه بازمی گردند عبارت اند از: بنوعُصَیَّة بن خُفاف، بنومالک بن ثَعلبه، بنی بَهزِ بن امرؤالقیس، بنی عوف بن بُهثة، بنوالشرید، و بنوزغب بن مالک، بنی یَرْبُوع بن سَمّاک، بنی رِعْل بن مالک، بنوذَکْوان بن رِفاعه و بنومالک بن خُفاف. اینان همچنین با تیره ها وقبایل متعددی همپیمان بودند. بنی کبیر بن غنم بن دودان (از کنانه) ، بنی حارث بن عبدالمطلب و بنی هاشم (هر دو از قریش ) از جمله این همپیمانان اند. شجاعان و جنگ آوران سُلیم در نزد عرب زبانزد بودند.
موقعیت جغرافیایی و اقتصادی
بنی سلیم عمدتاً در مناطق بالای نجد، نزدیک مدینه و سپس خیبر در همسایگی غطفان (در شمال نجد) و هوازن (در جنوب نجد) و در میان حرّه هایی (زمینهای سنگی) با آبهای فراوان و معادن متعدد و زمینهای حاصلخیز زندگی می کردند، از این رو مردمانی ثروتمند و در ارتباط کامل با یهودیان مدینه و بزرگان مکه بودند، به ویژه آنکه منازل سُلمیها در مسیر عبور کاروانهای تجاری عرب بود. در منابع از حره سلیم در بالای نَجْد و ام صَبّار یا حَرَّة النّار در ناحیه خیبر به عنوان حرّه های مهم سلیم نام برده شده است؛ همچنین از دونکان، رولان (نزدیک مدینه که دارای روستاهای متعدد با درختان خرما بود)؛ سَلْوان، ثعل (نزدیک مکه)، نیز به عنوان آبراهها و وادیهای سلیم نام برده شده است. از آبهای مهم اینان می توان به اُثال، کُدر، قَلَّهی مُریر، چاه معونه (نزدیک حره سلیم) ، غدیر (در پایین حره سلیم) و از کوههای آنان باید به ذوبحار (در پشت حره سلیم)؛ برام (در حره سلیم)؛ اُبلی (در راه مکه به مدینه در منطقه بطن نخل) اشاره کرد. از دیگر مکانهای متعلق به بنی سلیم می توان به موارد زیر اشاره کرد: روستاهای حاصلخیز و زراعی حجر (نزدیک قلّهی و ذی رولان)، قلّهی (در وادی رولان)؛ حاذه، نقیا، القیا و سوارقیه (از نواحی مدینه) و معادن طلا و دهنج (سنگهای سبزرنگ) و آهن. بنی سلیم با توجه به دارا بودن زمینهای حاصلخیز و آبهای فراوان به کشاورزی نیز اشتغال داشتند. خرما، موز، زیتون و انگور و گلابی از محصولات کشاورزی آنان بود. برخی شهرت کوهستانهای بنی سلیم را به عسلهای آن می دانند. مجموعه هایی از سلیم در دوره اسلامی و پس از فتوحات به بصره و خراسان، مهاجرت کردند.
برخی آداب بنی سلیم
...

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است
بنی سلیم، فرزندان سلیم بن منصور از قبایل عدنانی ساکن در حجاز بودند. بر اساس روایتی، مقصود از مرتدان در آیه 54 سوره مائده(5) قبایلی چند، از جمله بنی سلیم دانسته شده است.
برخی مفسران، نزول آیه 25 سوره توبه(9) را درباره بنی سلیم و دیگر قبایلی دانستند که در غزوه حنین پس از هجوم دشمن از میدان نبرد فرار کردند. بنا به نقل ابن عباس، آیه 158 سوره صافات(37) درباره پندار باطل قبایلی چون بنی سلیم نازل شده که بین خداوند و جنیان پیوند خویشاوندی قائل بودند.

[ویکی حج] بنی سُلَیم، از قبایل عَدنانی ساکن حجاز و از تبار منصور بن عکرمه است.
سلیمیان با قبایل مختلف هم پیمان بوده و به جنگاوری و دلیری زبان زد عرب بودند. محل سکونت آنان قسمت های شمالی نجد، نزدیکی مدینه، خیبر و جنوب نجد در حره ها با آب های فراوان و معادن گوناگون و زمین های حاصلخیز بود و به دلیل ارتباط با یهودیان مدینه و بزرگان مکه و نیز به خاطر اینکه محل زندگیشان در مسیر عبور کاروان های تجاری بود، مردمان ثروتمند بودند.
سلیمیان بت پرست بودند و بت سواع را می پرستیدند و نیز مسئول حفاظت از بت عزی بودند. از جمله بدعت های آنان وضع قوانین زائران کعبه و مراسم حج و نیز به تأخیرانداختن ماه های حرام بود. در قرآن کریم نیز به این بدعت ها اشاره شده است.

[ویکی فقه] بنی سلیم (قرآن). یکی از قبایل عَدنانی ساکن حجاز، قبیله بنی سُلَیم می باشد.
بنی سلیم، فرزندان سلیم بن منصور از قبایل عدنانی ساکن در حجاز بودند.
مقصود از مرتدان
براساس روایتی، مقصود از مرتدان در آیه ۵۴ مائده قبایلی چند، از جمله بنی سلیم دانسته شده است.
فرار از میدان نبرد
برخی مفسران، نزول آیه ۲۵ توبه «لَقَدْ نَصَرَ کُمُ اللَّـهُ فِی مَوَاطِنَ کَثِیرَ ةٍ ۙ وَیَوْمَ حُنَیْنٍ ۙ إِذْ أَعْجَبَتْکُمْ کَثْرَ تُکُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنکُمْ شَیْئًا وَضَاقَتْ عَلَیْکُمُ الْأَرْ ضُ بِمَا رَ حُبَتْ ثُمَّ وَلَّیْتُم مُّدْبِرِ ینَ»؛ خداوند شما را در جاهای زیادی یاری کرد (و بر دشمن پیروز شدید)؛ و در روز حنین (نیز یاری نمود)؛ در آن هنگام که فزونی جمعیّتتان شما را مغرور ساخت، ولی (این فزونی جمعیّت) هیچ به دردتان نخورد و زمین با همه وسعتش بر شما تنگ شده؛ سپس پشت (به دشمن) کرده، فرار نمودید! را درباره بنی سلیم و دیگر قبایلی دانستند که در غزوه حنین پس از هجوم دشمن از میدان نبرد فرار کردند.
پندار باطل
...