بنی برزال

[ویکی فقه] بِرْزال ، بَنی ، خاندانی از بربرهای شمال افریقا که نزدیک به نیم قرن بر قرمونه از شهرهای اندلس حکومت کردند. بنی برزال تیره ای از بربرهای زناته بودند که در سده ۴ق /۱۰م در منطقه زاب سفلی و در جنوب شهر مسیله ، در مغرب سکنی داشتند.
اینان که از هواداران دولت اموی در مغرب و اندلس ، و از مخالفان سرسخت فاطمیان و خود از اباضیان نُکّاری بودند، با آغاز قیام ابویزید نکاری (ه م ) از خوارج آشوب گر، بر ضد قائم فاطمی (حک ۳۲۲-۳۳۴ق /۹۳۴- ۹۴۵م ) در افریقیه به او پیوستند.
ابن حیان ، حیان ، المقتبس ، ج۱، ص۱۹۲، به کوشش عبدالرحمان حجی ، بیروت ، ۱۳۸۴ق /۱۹۶۵م .
با آن که خلیفه ایشان را عفو کرد، در ۳۶۰ق /۹۷۱م در شورش جعفر بن اندلسی، حاکم زاب، شرکت جستند، زیری بن مناد در جنگ با بنی حمدون و هم پیمانان ایشان ، یعنی بنی برزال کشته شد و چون قبیله صنهاجه بر مغرب دست یافت ، بنی حمدون و بنی برزال از بیم انتقام آنان و فشار دولت فاطمی ایشان را مجبور به هزیمت کرد و عاقبت به اسپانیا پناهنده شدند و به اندلس مهاجرت کردند و به خدمت حِکَم دوم اموی (حک ۳۵۰-۳۶۶ق /۹۶۱-۹۷۷م ) درآمدند. خلیفه آنان را بسیار گرامی داشت و پاداش های فراوان بخشید
ابن حیان ، حیان ، المقتبس ، ج۱، ص۱۹۲-۱۹۳، به کوشش عبدالرحمان حجی ، بیروت ، ۱۳۸۴ق /۱۹۶۵م .
در آغاز خلافت هشام (۳۶۶- ۳۹۹ق /۹۷۷-۱۰۰۹م )، وزیر او منصور بن ابی عامر با حمایت و پشتیبانی بنی برزال بر اقتدار خود افزود و آنان را مقام و منزلت بسیار داد و یکی از بزرگان بنی برزال به نام اسحاق بن برزال را بر ولایت قرمونه گماشت .
ابن خلدون ، العبر، ج۷، ص۳۷، به کوشش خلیل شحاده و سهیل زکار، بیروت ، ۱۹۸۱م .
...