بنی امیه و ائمه شیعه

[ویکی فقه] در دوران حکومت بنی امیه شیعیان در وضعیت نابسامانی به سر می بردند و ائمه معصومین نیز در این دوره تحت مراقبت ویژه امویان بوده و در سختی زندگی می کردند. اما با این حساب موضع گیری امامان (علیهم السّلام) در برابر خلفای اموی مهم می باشد که باعث ایجاد حوادث متعددی در طول تاریخ گشته است. برای تبیین مواضع ائمه (علیهم السّلام) در مقابل امویان لازم است اجمالا مطالبی در باب خلافت امویان و همین طور مواضع مردم نسبت به مسائل سیاسی ذکر گردد تا فضای آن روزگار مشخص گردد.
امت اسلامی با وجود این که سال ها تحت لوای اسلام زندگی کردند و از رهبری پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) برخوردار بودند، اما هنوز بسیاری از ویژگی های دوران پیش از اسلام را حفظ نمودند که از مهم ترین اینها بحث عصبیت و پیوند قبیله ای بوده که اعراب همیشه برآن پافشاری می کردند.
اولین انحراف
درست بعد از وفات پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) اولین انحراف و بدعت در دین ایجاد گشت و آن تشکیل شورا در سقیفه بود و این در واقع اولین نشان بازگشت به دوران جاهلیت بود. در سقیفه اختلاف بین مسلمانان ایجاد گشت. از طرفی ابوبکر گفت که قریش عهده دار این کارند و مردم نیکو پیرو نیکانشان و مردم بدکار، پیرو بدکارشان شوند. در این بین برخی هم چون عمر بن خطاب او را تایید کردند. از طرف دیگر انصار مخالف ریاست قریش بودند. در سقیفه خطیبی از انصار برخاست و گفت: ای جمع مهاجر، بدانید که ما انصار حقیم و لشکر دین اسلام، و شما که مهاجرید گروهی از ما هستید...، گفت: می باید که نیابت پیغمبر (صلی الله علیه و آله وسلّم)، ما را باشد که انصاریم و خلافت مسلمانان از آن ما باشد، و مهاجر نباید در آن دخالت کند.
← انتخاب خلیفه اول
امام حسن مجتبی (علیه السّلام) با وجود حق بودن خلافت ایشان با فضای به وجود آمده، از حکومت کناره گرفته و معاویه در سال چهلم هجری به عنوان نخستین خلیفه اموی به خلافت رسید با این که در مورد امامت امام حسن (علیه السّلام) از سوی پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) روایات مختلفی آمده، اما مردم دور این امام (علیه السّلام) را خالی کردند و ایشان را در مقابل امویان تنها گذاشتند.
← خیانت یاران
...