سینیز یا شینیز بندری باستانی در بخش امام حسن کنونی واقع در شهرستان دیلم استان بوشهر بوده است که در ناحیه شمالی استان بوشهر میانه دو بندر مهروبان و جنابه ( گناوه ) قرار داشته و صنعت پارچه بافی آن شهرتی جهانی داشته، متون ادبی از بزرگان سینیز به خوبی یاد کرده اند.
بندر سینیر به همراه غربی ترین بندر استان بوشهر یعنی بندر «مهروبان» ( بندر دیلم کنونی ) و تا شرقی ترین بندر یعنی بندرهای سیراف[ ۱] و نای بند، همه بندرهای باستانی قدیمی و استراتیژیک استان بوشهرند. بنادر مهروبان وسینیز از منضمات ریشهر باستانی یا ریو اردشیر کهن بوده اند.
سینیز یکی از محوطه های تاریخی – باستانی روستای عامری ( لیراوی ) است، تل و تپه های به جا مانده از شهر تاریخی سینیز در میانه روستاهای حصار، گاودار، بنه احمدون و بندر امام حسن می باشد.
در دوره ساسانیان سینیز در جایگاهی بلند از علم و فرهنگ و تمدن قرار داشت به طوری که دارای یک مرکز علمی ( دانشگاه ) و کتابخانه ای بزرگ بود. از نظر وضعیت دریایی، کشاورزی و صنعتی نیز سی نیز دارای رونق فراوان بوده است. پنبه مصری از عمده ترین واردات این بندر بوده و کشت کتان و کارگاه های بافندگی و روغن چراغ از جمله کالاهای پررونق آن بوده است. تجارت دریایی بندر سینیز با نقاط جهان از جمله: روم، مصر، هند، بصره و چین صورت می گرفته است. آب انبار قدیمی شهر تاریخی سینیز از آثار مشهور آن است.
دربارهٔ تاریخ سینیز و مطالب مرتبط با آن در منابع تاریخی متعدد نگاشته شده است. در حدود العالم من المشرق الی المغرب مؤلف ناشناسی می نویسد: «شینیز یا سینیز شهری است بر کران دریا، با نعمتهای بسیار و هوای درست و همه جامه های سینیزی از آنجا برند». در دورانهای مختلف تاریخی سینیز نیز همچون دیگر نقاط ایران دستخوش تغییرات فراوان گردیده و حاکمان فراوانی در آنجا حکمرانی نموده اند. بندر سینیز هرکز شوکت دیرینه خود را از دست نداد و در مقابل هجوم قرمطیان ایستادگی کرد
ابن حوقل در سال ۳۵۰ قمری از یک مرکز علمی ( دانشگاه و کتابخانه بزرگ در سینیز ( شینیز ) در نواحی ارجان مربوط به قبل از اسلام خبر داده است؛ و استخری نیز در ناحیه شاپور از تصویر تمام شاهان و بزرگانی که بین ایرانیان معروف هستند و نقش تمامی محافظان آتش و موبدان بزرگ و دیگران بر کوه رسم خبر داده است. تصویر آنان در طومارها ثبت گردیده، این طومارها را کسانی که در نقطه ای از ارجان معروف به ( قلعه شینیز ) زندگی می کنند نگهداری می نمایند. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبندر سینیر به همراه غربی ترین بندر استان بوشهر یعنی بندر «مهروبان» ( بندر دیلم کنونی ) و تا شرقی ترین بندر یعنی بندرهای سیراف[ ۱] و نای بند، همه بندرهای باستانی قدیمی و استراتیژیک استان بوشهرند. بنادر مهروبان وسینیز از منضمات ریشهر باستانی یا ریو اردشیر کهن بوده اند.
سینیز یکی از محوطه های تاریخی – باستانی روستای عامری ( لیراوی ) است، تل و تپه های به جا مانده از شهر تاریخی سینیز در میانه روستاهای حصار، گاودار، بنه احمدون و بندر امام حسن می باشد.
در دوره ساسانیان سینیز در جایگاهی بلند از علم و فرهنگ و تمدن قرار داشت به طوری که دارای یک مرکز علمی ( دانشگاه ) و کتابخانه ای بزرگ بود. از نظر وضعیت دریایی، کشاورزی و صنعتی نیز سی نیز دارای رونق فراوان بوده است. پنبه مصری از عمده ترین واردات این بندر بوده و کشت کتان و کارگاه های بافندگی و روغن چراغ از جمله کالاهای پررونق آن بوده است. تجارت دریایی بندر سینیز با نقاط جهان از جمله: روم، مصر، هند، بصره و چین صورت می گرفته است. آب انبار قدیمی شهر تاریخی سینیز از آثار مشهور آن است.
دربارهٔ تاریخ سینیز و مطالب مرتبط با آن در منابع تاریخی متعدد نگاشته شده است. در حدود العالم من المشرق الی المغرب مؤلف ناشناسی می نویسد: «شینیز یا سینیز شهری است بر کران دریا، با نعمتهای بسیار و هوای درست و همه جامه های سینیزی از آنجا برند». در دورانهای مختلف تاریخی سینیز نیز همچون دیگر نقاط ایران دستخوش تغییرات فراوان گردیده و حاکمان فراوانی در آنجا حکمرانی نموده اند. بندر سینیز هرکز شوکت دیرینه خود را از دست نداد و در مقابل هجوم قرمطیان ایستادگی کرد
ابن حوقل در سال ۳۵۰ قمری از یک مرکز علمی ( دانشگاه و کتابخانه بزرگ در سینیز ( شینیز ) در نواحی ارجان مربوط به قبل از اسلام خبر داده است؛ و استخری نیز در ناحیه شاپور از تصویر تمام شاهان و بزرگانی که بین ایرانیان معروف هستند و نقش تمامی محافظان آتش و موبدان بزرگ و دیگران بر کوه رسم خبر داده است. تصویر آنان در طومارها ثبت گردیده، این طومارها را کسانی که در نقطه ای از ارجان معروف به ( قلعه شینیز ) زندگی می کنند نگهداری می نمایند. [ ۲]
wiki: بندر سی نیز