بلیت الکترونیکی ( معمولاً به اختصار به عنوانe - ticket ) مثل یک بلیت کاغذی معمولی است. این اصطلاح اغلب با بلیت های صادر شده توسط شرکت هواپیمایی مرتبط است. فروش بلیت الکترونیکی برای حمل و نقل عمومی شهری یا راه آهن معمولاً به عنوان کارت مسافرتی یا گذر حمل و نقل اشاره می شود. همچنین در فروش بلیت در صنعت سرگرمی استفاده می شود. یک سیستم بلیت الکترونیکی یک روش کارآمدتر برای ورود به سیستم، پردازش و بازاریابی برای شرکت های هواپیمایی، راه آهن و دیگر صنایع حمل و نقل و سرگرمی است.
بلیت های الکترونیکی در صنعت هواپیمایی در حدود ۱۹۹۴ طراحی شده است[ ۱] و اکنون جایگزین سیستم های فروش بلیت های قدیمی چند لایه شده است. از تاریخ ۱ ژوئن ۲۰۰۸، برای اعضای IATA استفاده از بلیط الکترونیکی اجباری بوده است. در برخی از شرکت های هواپیمایی که بلیت های کاغذی هنوز در مرسوم هستند هزینه ارسال بلیت را پرداخت می شود. هنگامی که یک رزرو تأیید می شود، شرکت هواپیمایی سابقه ای از رزرو در سیستم رزرو کامپیوتر خود را نگه می دارد. مشتریان می توانند نسخه ای از یک بلیت الکترونیکی را که شامل شماره ثبت یا شماره رزرو و شماره بلیت باشد، چاپ کنند یا ممکن است چندین نسخه از یک بلیت الکترونیکی را چاپ کنند. علاوه بر ارائه جزئیات مسیریابی، دریافت بلیت برنامه بلیت الکترونیکی نیز شامل موارد زیر است: - شماره بلیت رسمی ( از جمله کد فروش بلیت ۳ رقمی هواپیمایی، یک شماره ۴ رقمی، شماره سریال ۶ رقمی و گاهی اوقات یک کد شماره سریال ) . - شرایط حمل و نقل، ( یا حداقل اشاره ای به آنها ) . - جزئیات هزینه و مالیات، از جمله جزئیات محاسبه کرایه و برخی از اطلاعات اضافی مانند کدهای تور. هزینه دقیق ممکن است مشخص نشود، اما یک کد «کرایه پایه» همیشه هزینه کرایه استفاده شده را معلوم می کند. - خلاصه ای کوتاه از محدودیت های کرایه، معمولاً فقط مشخص می کنند که آیا تغییر یا بازپرداخت مجاز است، اما نه جریمه هایی که به آن ها اعمال می شود. - روش پرداخت - . . .
مسافران می توانند با بلیت الکترونیکی باید به طور معمول در فرودگاه پرواز کنند، مگر این که ممکن است لازم باشد که یک کارت مسافرت الکترونیکی یا شناسنامه شخصی ارائه کنند مانند گذرنامه یا کارت اعتباری. تهیه نسخه چاپی یک بلیت الکترونیکی ممکن است برای ورود به ترمینال برخی از فرودگاه ها یا برای مقابله با مقررات مهاجرت در برخی کشورها مورد نیاز باشد. معرفی بلیت های الکترونیکی موجب پیشرفت های مختلفی در فرایندهای چک کردن شده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبلیت های الکترونیکی در صنعت هواپیمایی در حدود ۱۹۹۴ طراحی شده است[ ۱] و اکنون جایگزین سیستم های فروش بلیت های قدیمی چند لایه شده است. از تاریخ ۱ ژوئن ۲۰۰۸، برای اعضای IATA استفاده از بلیط الکترونیکی اجباری بوده است. در برخی از شرکت های هواپیمایی که بلیت های کاغذی هنوز در مرسوم هستند هزینه ارسال بلیت را پرداخت می شود. هنگامی که یک رزرو تأیید می شود، شرکت هواپیمایی سابقه ای از رزرو در سیستم رزرو کامپیوتر خود را نگه می دارد. مشتریان می توانند نسخه ای از یک بلیت الکترونیکی را که شامل شماره ثبت یا شماره رزرو و شماره بلیت باشد، چاپ کنند یا ممکن است چندین نسخه از یک بلیت الکترونیکی را چاپ کنند. علاوه بر ارائه جزئیات مسیریابی، دریافت بلیت برنامه بلیت الکترونیکی نیز شامل موارد زیر است: - شماره بلیت رسمی ( از جمله کد فروش بلیت ۳ رقمی هواپیمایی، یک شماره ۴ رقمی، شماره سریال ۶ رقمی و گاهی اوقات یک کد شماره سریال ) . - شرایط حمل و نقل، ( یا حداقل اشاره ای به آنها ) . - جزئیات هزینه و مالیات، از جمله جزئیات محاسبه کرایه و برخی از اطلاعات اضافی مانند کدهای تور. هزینه دقیق ممکن است مشخص نشود، اما یک کد «کرایه پایه» همیشه هزینه کرایه استفاده شده را معلوم می کند. - خلاصه ای کوتاه از محدودیت های کرایه، معمولاً فقط مشخص می کنند که آیا تغییر یا بازپرداخت مجاز است، اما نه جریمه هایی که به آن ها اعمال می شود. - روش پرداخت - . . .
مسافران می توانند با بلیت الکترونیکی باید به طور معمول در فرودگاه پرواز کنند، مگر این که ممکن است لازم باشد که یک کارت مسافرت الکترونیکی یا شناسنامه شخصی ارائه کنند مانند گذرنامه یا کارت اعتباری. تهیه نسخه چاپی یک بلیت الکترونیکی ممکن است برای ورود به ترمینال برخی از فرودگاه ها یا برای مقابله با مقررات مهاجرت در برخی کشورها مورد نیاز باشد. معرفی بلیت های الکترونیکی موجب پیشرفت های مختلفی در فرایندهای چک کردن شده است.
wiki: بلیط الکترونیکی