کوه صعودنشده به قله ای گفته می شود که هنوز صعود کاملی بر روی آن انجام نشده است. تعیین اینکه بلندترین قله صعودنشده کدام است، اغلب محل بحث است. در برخی از نقاط جهان، نقشه برداری و نقشه نگاری هنوز قابل اعتماد نیست و هیچ گزارش جامعی از مسیرهای کاوشگران، کوهنوردان و ساکنان محلی وجود ندارد. در برخی موارد، حتی صعودهای مدرن توسط گروه های بزرگ تر نیز به خوبی مستند نشده است و بدون فهرست شناخته شده جهانی، بهترین چیزی که می توان در تعیین بلندترین قله های صعودنشده جهان به دست آورد، تا حدودی حدس و گمان است. بر پایه بیشتر منابع، گانگکهار پونزوم ( ۷٬۵۷۰ متر، ۲۴٬۸۴۰ فوت ) در مرز بوتان و چین، بلندترینکوه در جهان است که هنوز به طور کامل صعود نشده است. این کوه از سال ۱۹۹۴ و زمان وضع ممنوعیت توسط دولت بوتان برای کوهنوردی بالای ۶٬۰۰۰ متر ( ۲۰٬۰۰۰ فوت ) به دلیل اعتقادات معنوی/مذهبی، برای کوهنوردان ممنوع بوده است.
گاهی از کوه های صعودنشده به عنوان «قله های بکر» یاد می شود. وجود بسیاری از قله های بکر به دلیل دست نیافتنی بودن کوه ناشی از انزوای جغرافیایی یا بی ثباتی سیاسی است. برخی از کوه ها به دلیل اعتقادات مذهبی یک کشور یا منطقه ای که چنین کوه هایی را مقدس شمرده و باید مصون بمانند، غیرقابل دسترس هستند. علاوه بر این، از آنجا که تلاش برای صعود به کوه های بلندتر جهان معمولاً یک کار بزرگ است، قله های کوچک تر، در حالی که هنوز بسیار مهیب و عطیم هستند، به سادگی کمتر از قله های بلندتر مورد توجه قرار می گیرند. از سوی دیگر، قله های بلندتر توسط گروه هایی که مسیر جدیدی را دنبال می کنند و حتی در فصل زمستان که شرایط عموماً سخت تر است، نیز صعود می شود.
بسیاری از کوه ها، علاوه بر بلندترین نقطه یا قله آن ها، دارای قله های فرعی نیز هستند. به طور کلی برجستگی توپوگرافی یک قله اصلی یا فرعی و همچنین توپوگرافی عمومی، همه در هنگام تعیین اینکه آیا چنین قله هایی به عنوان قله مستقل یا فرعی هستند، در نظر گرفته می شوند. اگرچه معیارهایی عینی برای تشخیص قله های اصلی از قله های فرعی پیشنهاد شده است، ولی همچنان هیچ استاندارد مورد توافق و گسترده ای وجود ندارد. در سال ۱۹۹۴ فدراسیون بین المللی کوهنوردی ۸۲ قله در کوه های آلپ را مشخص و طبقه بندی کرد که این قله ها حداقل ۴۰۰۰ متر ( ۱۳٬۰۰۰ فوت ) بالاتر از سطح دریا بوده و برجستگی توپوگرافی آن ها به عنوان یک قله متمایز نسبت به گردنه های مجاور حداقل ۳۰ متر ( ۹۸ فوت ) است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگاهی از کوه های صعودنشده به عنوان «قله های بکر» یاد می شود. وجود بسیاری از قله های بکر به دلیل دست نیافتنی بودن کوه ناشی از انزوای جغرافیایی یا بی ثباتی سیاسی است. برخی از کوه ها به دلیل اعتقادات مذهبی یک کشور یا منطقه ای که چنین کوه هایی را مقدس شمرده و باید مصون بمانند، غیرقابل دسترس هستند. علاوه بر این، از آنجا که تلاش برای صعود به کوه های بلندتر جهان معمولاً یک کار بزرگ است، قله های کوچک تر، در حالی که هنوز بسیار مهیب و عطیم هستند، به سادگی کمتر از قله های بلندتر مورد توجه قرار می گیرند. از سوی دیگر، قله های بلندتر توسط گروه هایی که مسیر جدیدی را دنبال می کنند و حتی در فصل زمستان که شرایط عموماً سخت تر است، نیز صعود می شود.
بسیاری از کوه ها، علاوه بر بلندترین نقطه یا قله آن ها، دارای قله های فرعی نیز هستند. به طور کلی برجستگی توپوگرافی یک قله اصلی یا فرعی و همچنین توپوگرافی عمومی، همه در هنگام تعیین اینکه آیا چنین قله هایی به عنوان قله مستقل یا فرعی هستند، در نظر گرفته می شوند. اگرچه معیارهایی عینی برای تشخیص قله های اصلی از قله های فرعی پیشنهاد شده است، ولی همچنان هیچ استاندارد مورد توافق و گسترده ای وجود ندارد. در سال ۱۹۹۴ فدراسیون بین المللی کوهنوردی ۸۲ قله در کوه های آلپ را مشخص و طبقه بندی کرد که این قله ها حداقل ۴۰۰۰ متر ( ۱۳٬۰۰۰ فوت ) بالاتر از سطح دریا بوده و برجستگی توپوگرافی آن ها به عنوان یک قله متمایز نسبت به گردنه های مجاور حداقل ۳۰ متر ( ۹۸ فوت ) است.
