بلاول لاهوری بن سیدعثمان

[ویکی فقه] بَلاوَل لاهوری بن سید عثمان بن عیسی، از مشایخ قادریه و از عالمان حنفی شبه قاره در قرن دهم و یازدهم بود.
برخی نام او را بلال و نام پدر او را عبدالله ضبط کرده اند. اسلاف وی همراه با همایون، پادشاه هند (۹۳۷ـ۹۶۲)، از هرات به هند رفتند و در شیخوپوره، تقریباً بیست کیلومتری لاهور، اقامت گزیدند و از پادشاه «جاگیر» (تیول) دریافت کردند. وی در حدود ۹۷۶ در شیخوپوره متولد شد. در هفت سالگی، جدش او را برای کسب علم به لاهور فرستاد. پس از فراگیری دانش های ظاهری و دیدار با شیخ شمس الدین قادری لاهوری ، دست ارادت به او داد و به دستور وی در حجره ای در محله ابواسحاق، سال ها خلوت گزید و به عبادت پرداخت تا در طریقت به کمال رسید و از پیر خود خرقه ارادت و خلافت گرفت.
اوصاف
بلاول در پارسایی زبانزد بود و کرامات فراوانی به او نسبت داده اند. وی علاوه بر اشتغالات صوفیانه ، به وعظ می پرداخت. برخی از ارادتمندان بلاول مدرسه ای بنیان نهادند که او در آن جا مشغول تدریس شد؛ درِ خانقاه او به روی همگان گشوده بود و جمع بسیاری در آن جا نان دو وقته می خوردند. بلاول، برخلاف بسیاری از مشایخ، لباس فاخر به تن می کرد و در مطبخ او از اسباب بسیار استفاده می شد. وی به کارگشایی درماندگان نیز می پرداخت.
توجه به نیازمندان
هر روز در فاصله نماز ظهر و عصر ، دو منشی که ملازم خاص او بودند برای نیازمندان سفارش نامه هایی به پادشاه یا امرای وقت می نوشتند که برلوح آن ها عبارت «اللّه بس، باقی هوس» نوشته شده بود. پادشاهان و امرا به این سفارش نامه ها ترتیب اثر می دادند و حاجت آنان را روا می کردند.
وفات
...