بصیرت

[ویکی فقه] بصیرت به معنای شناخت حقیقت و قدرت درک صحیح امور می باشد.
بصیرت در لغت، به معنای عقیده قلبی، شناخت، یقین، زیرکی و عبرت آمده است.

بصیرت در اصطلاح
بصیرت در اصطلاح، عبارت است از قوه ای در قلب شخص، که به نور قدسی منوّر بوده، به وسیله آن حقایق اشیا و امور را درک می‏کند؛ همان‏گونه که شخص به وسیله چشم، صُوَر و ظواهر اشیا را می‏بیند.

بصیرت از دیدگاه امیرالمومنین
برخی گفته‏اند: شناخت روشن و یقینی از دین، تکلیف، پیشوا، حجت خدا، راه، دوست و دشمن، حق و باطل، «بصیرت » نام دارد. چنانچه حضرت امیر علیه السلام از رزمندگان راستین با این صفت یاد می‏کند که: «حَمَلُوا بَصائِرَهُمْ عَلی اسْیافِهِمْ؛ بصیرت های خویش را بر شمشیرهایشان سوار کردند. یعنی اگر در میدان نبرد، تیغ می‏زدند از روی بصیرت بود.»

بصیرت در آینه روایات
...

[ویکی فقه] بصیرت (قرآن). بصیرت ، در لغت به معنای عقیده قلبی، شناخت، یقین ، زیرکی و عبرت آمده است.
در اصطلاح ، عبارت است از قوه ای در قلب شخص، که به نور قدسی منور بوده، به وسیله آن حقایق اشیا و امور را درک می کند، همان گونه که شخص، به وسیله چشم، صور و ظواهر اشیا را می بیند. برخی گفته اند: بصیرت، معرفت و اعتقاد حاصل شده در قلب، نسبت به امور دینی و حقایق امور است. در این مدخل، معنای اصطلاحی مورد نظر بوده و از واژه های «بصر»، «رای» و برخی از مشتقات آن و نیز عبارات مفید معنای آن استفاده شده است.
آثار بصیرت
...

بَصیرت
(در لغت به معنی بینایی و بینش) در اصطلاح به معنای چشم باطن. آدمی با عقل (چشم ظاهر) می تواند عالم ماده را درک کند، لیکن پس از مجاهده و ریاضت های فراوان می تواند با دیدۀ درون، جهان غیب را ببیند و از عالم ازلی و جهان غیب آگاه شود. عقل چون تن آدمی است و بصیرت چون روح و این دو برای رسیدن به کمال مطلوب، به یکدیگر محتاجند. عین القضات همدانی معتقد است بصیرت قوه ای از قوای نفس و چشمی است در باطن آدمی که به وسیلۀ آن، امور ازلی را درک می کند. بصیرت هم مانند عقل قدرتی است نورانی، با این تفاوت که نورانیت آن از عقل بیشتر است.