بزرگ

بزرگ در فارسی از vazạrka در پارسی کهن می آید. همان طور که می بینید ریشه این دو کلمه ربطی به هم ندارند و لفظشان در گذشت زمان شبیه هم شده. تشابه این دو صرفا تصادفی است.
مثال های این چنینی از لغاتی که معنا و تلفظ شبیه به هم دارند ولی مربوط به هم نیستند در زبان های مختلف زیاد است.
در نظر بگیرید واژه های あなた ( با تلفظ آناتا ) و اَنتَ در زبان های عربی و ژاپنی را به معنای تو. هر دو معنای یکسان و تلفظ های متاشبهی دارند ولی به هم مربوط نیستند.
یا واژه بد در فارسی و bad در انگلیسی. هر دو واژه تلفظ یکسان دارند و هر دوی زبان های فارسی و انگلیسی هندواروپایی هستند ولی این دو لغت نه هم ریشه اند و نه قرض گرفته شده اند.
بد در فارسی از وَد ( wad ) در فارسی میانه است که آن هم، ریشه در لغت نیاایرانی واتاه ( watah ) دارد.
bad در انگلیسی از badde در انگلیسی میانه می آید. در اینجا هم تلفظ این دو واژه بعد ها شبیه هم شده.
مثال های دیگر، 名前 ( ناماعه ) در ژاپنی و نام، name، nomen در زبان های هندواروپایی. یا من فارسی و من ترکی. یا O در ترکی که از Ol می آید و او در فارسی که از ایش می آید.
واژه هایی در زبان های مختلف که تلفظ و معنی شبیه به هم دارند، ولی به یک دیگر مربوط نیستند.
در مورد کوچک و کیچیک:
واژه کیچیک ( ki�ik ) در ترکی آذربایجانی و سایر زبان های خانواده ترکیک از واژه نیاترکی kič�k می آید.
واژه کوچک در فارسی، همریشه با کلمات کودک و کوتاه است، که در اوستایی به صورت کوتاکا آمده، بی ربط به کیچیک در ترکی. این لغت فارسی به صورت وام واژه به زبان های عربی ( کوتی به معنی قدکوتاه ) ، مجاری ( kutya ) ، ارمنی ( կուտիկ با تلفظ کُتیک به معنای بچه ی حیوان ) ، ترکی ( Qoduq به معنای بچه الاغ ) راه یافته.
این اطلاعات با یک جست وجوی ساده در گوگل قابل دست یافتن است. ادم خنده اش می گیرد از دعوا هایی که سر هیچ و پوچ شکل می گیرند. بهتر است که همگی این صحبت های تفرقه آمیز و بی پایه و اساس از لحاظ علمی را کنار بگذرایم.
نکته ی اخر این که، نه هیچ زبانی فاقد وامواژه است، و نه وامواژه گرفتن یک زبان برای آن زبان عیب و ننگ به شمار می آید. همین زبان انگلیسی بالای هفتاد درصد لغاتش از سایر زبان ها قرض گرفته شده اند، ولی کل دنیا را گرفته.

البت حالا هم خیلی فرقی نکردن مث گاو دوشیده میشن تا بتونن با واردات انواع شاخ و چنگ ودندون همدیگه رو بکشن و گاهی هم به همسایه هاشون شاخ بزنن.

سلطان الب ارسلان به قلم ایشان : پادشاهی باهیبت و سیاست وتازنده و کامکارو بیدار محاسن درازچنانک به وقت تیر انداختن گره زدی هرگز خطا نکردی سلطان ملکشاه بن محمد سلجوقی:محاسنی گرد رنگ چهره سرخ سپید چشمی فاقذ تیزش داشتی و از زلالی به دواره ( دایره ) میماند. سلطان محمد بن محمود سلجوقی : روی سرخ سپید و موی محاسن اندک در نوشته های وی چنین پدشاه دیگر نیز با جزئیات رسم شده انچه از نوشته های برداشت میشود نماینده شکل ترکان غربی ( اوغوز ) است که به سان مردمان شرق دور تنگ چشم و زرد نیست و نماینده مردمان ترک غربی همانی که امروز مادر بین ترکان ساوه و عشایر فارس و مردمان ازربایجان و اناتولی میبینیم . سرخ وسپید بودن اینها نیز درست و خاصه به سان مردمان ازربایجان و ترکیه امروزی است که بسیار مور د توجه تاریخدانان قرار گرفته . دریک مورد انتهایی نیز باید گفت کوچ ترکان به ازربایجان طی چهار دوره رخ داده که سه دوره ان به قبل از پادشاهی سلجوقیان مربوط است . خسته نباشید.

-
افغانها ( پشتونها ) از دید نژاد و زبان گروهی از آریاییها هستند، اگر دیدگاه کاربر بالا از افغانها، هزاره ها باشند که قومی پارسی زبان ولی با چهره زردپوست ( بیشترشان ) هستند، شکی نیست که آنها جدای از زبانشان، تبار ایرانی ندارند، کسی آنها را از دید نژاد، ایرانی یا آریایی نمی داند، آنها مردمی شیعه هستند از همین روی، مهاجرانشان تقریبا فقط به ایران آمده اند که این گمان را در برخی پدید آورده که افغانها از تباری ناایرانی باشند درحالیکه هزاره ها از دید آمار، بیشتر از ده درصد از باشندگان نزدیک به پنجاه میلیونی افغانستان ( با بشمار آوردن مهاجران به کشورهای دیگر ) نیستند، پس گفتن اینکه افغانها تبار آریایی نداشته باشند، مغلطه ای بیش نیست.
ولی تاجیکها ( سغدیان ) متفاوت از هزاره ها هستند، تاجیکان به ویژه در افغانستان کاملا چهره ایرانی دارند ولی در تاجیکستان و ازبکستان، کمی هم با ترکها درآمیخته اند، از آنجا که ژن زرد در سنجش با ژن سفید، غالب است، همان کمی درآمیختگی هم مایه پدیداری لختی دگرشِ چهره با ایرانیها شده ولی بازهم همانندیِ آنها به ایرانیان بیشتر است تا به نژاد زرد.
در پی تازش مغولان ( با بیشینه سربازان ترکشان ) از سوی خاور و رانده شدن بیش از پیش قبایل ترک به آسیای میانه و سپس آذربایگان، شاهد این دگرش زبانی در خوارزم و فرارود و شمال خراسان و بعدها در آذربایگان هستیم.
پیش از مغول و در زمان سلجوقی برخی قبایل ترک به انگیزه رسیدن به ثروت و غنیمت در جنگ با کافران رومیِ آسیای صغیر، به آذربایگان می آمدند و با پیشروی، بیشترشان به آناتولی می رفتند که برخی از آنها در زمان صفوی به نام قزلباش به آذربایگان بازگشتند.
درکل این مهاجرت عنصر ترکی به آذربایگان که از زمان سلجوقیان آغاز گردیده و در هنگامه تازش مغول شدت یافت، پایه های دگرش زبان را هم در آن دیار گذاشت و با به قدرت رسیدن صفویانِ ایرانی تبار که به زبان قزلباشان در آمده بودند ( به خاطر نیاز فراوانی که به پشتیبانی آن قبایل داشتند ) ، بگونه ای تیر خلاص هم به پیکر زبان پهلوی زده شد.
آری، البته این دگرش زبانی به این سادگی هم نبود، نه تنها این روند حدود شش سده زمان برد بلکه نکته بنیادین در اینباره که از یاد برده می شود، به نوعی خواست خود مردم آذری ( از سر ناچاری ) برای این دگرش بود،
سفرنامه نویس آلمانی " آدام اولئاریوس" که در زمان شاه صفی در ایران روزگار گذرانده، در سال1647 می نویسد:
" ایرانیان بجز زبان خود، زیان ترکی را نیز به فرزندان خود می آموزند و این کار بویژه در ولایتهای شروان، آذربایجان، عراق عجم، بغداد و ایروان دیده می شود که قزلباشان بر آنها تسلط پیدا کرده اند. "
هرچند این دگرش بطور مطلق و یکدست صورت نگرفت بلکه زبان ترکی زاده شد پر از واژگان پهلوی و تا حدودی دگردیسی دستوری در این زبان.
با همه این اوصاف، بازهم کوچندگان ترک در سنجش با بومیان آذری در جایگاه کمینه و اقلیت بودند ولی با توجه به دست برتر داشتن آنها به عنوان جنگجو نسبت به بومیانِ دهقان و امتیازات همه جانبه ای که حاکمان ترک و مغول و صفوی برای آنها قایل بودند کم کم بومیان را هم به زبان آنها درآورد.
مردمان پیشه ور و دهقان منش ساده ای که در برابر تجاوز قومی جنگی که همسایه ناخوانده شان هم شده بود، چه می توانست بکند؟ هویتش را پاس بدارد یا جان و مال و ناموسش را؟
همین روند همراه با دگرش مذهب در آناتولیِ یونانی تبار هم روی داد.
داوشِ ( ادعا ) کمینه بودن ترکان مهاجر در برابر آذریان، از روی پژوهشهای ژنتیکی انجام شده نیز به درستی ثابت شده است و کمترین ژنوتیپ ترکی ( زیر 10 درصد ) را در میان مردم آذربایگان نشان می دهد، از سوی دیگر تفاوت معناداری میان ژنوتیپ این مردم با دیگر گروه های ایرانی دیده نمی شود.
-
ایرانیان بیشترین همانندی ژنتیکی و چهره ای را با مردم یونان، ایتالیا، هند و قفقاز و ترکیه دارند یعنی همان گستره ای که نژاد هند ُ اروپایی در آن پراکنده اند، تفاوتهایی که دیده می شود در پی آمیزش گسترده با نژادهای دیگر است نه طیف گسترده نژادی! مانند آمیزش نژاد آریایی با دراویدی در جنوب هند، با ترک در آسیای میانه، با نژاد سامی در عراق و شام، با اورالیها و وایکینگها در شمال اروپا و. . کسی این همه تنوع را نژاد آریایی به حساب نمی آورد که معادل آن برای نژاد ترکی هم تنوع قائل شود.
هرچند دیگر نژاد خالصی وجود ندارد ولی درهم آمیختگی نژادی اگر به حدی برسد که از ظاهر و چهره کلی و شناخته شده آن نژاد خارج شود از طیف آن نژاد هم بیرون می رود چه به زبان پیشین باشند یا نباشند مانند مردم جنوب هند یا ازبکستان و اویغورستان و. . ولی مردم آذربایگان همان ظاهر و چهره شناخته شده ایرانی خود را حفظ کرده اند حتا با وجود چیرگی ژن ترکی نسبت به ژن آریایی که در بالا هم گفته شد.
[فرزندان حاصل از ازدواج یک ایرانی و یک ترک اصیل، با وجود داشتن نیمی از ژنوم آریایی، چهره ای کاملا ترکی خواهند داشت]
یعنی اینکه اگر هم کسانی در آذربایگان با چهره شرقی یافت شوند احتمال اینکه دارای نیمی از ژنوم آریایی نیز باشند بسیار فراوان است.
-
درباره شاعر نظامی قونوی که در نوشته جناب محمدی اشاره رفت، منظور چه بود؟ خدا می داند، من به آن درک نرسیدم، مسلم نظامی گنجوی نمی تواند باشد.

ولی وقتی صحبت به آذربایجان می رسد همین بعضی ها می گویند آذرآبادگان فارس بوده و به زور شمشیر ترکان ( که به گفته همین بعضی ها گاه چینی اند و گاه مغولی از آب در می آیند و. . . ) و با وحشیگری ترک شده اند و این حرف را تصدیق می کنند
حال سوال این است که علی رغم سال ها تاخت و تاز مغول ها از شرق ایران که بیشتر منطقه فارسی زبان می باشند چرا ما اثری از به زور شمشیر و با وحشیگری مغول شدگی در مناطق فارسی زبان شرق ایران مشاهده نمی کنیم یا چرا مثلا افغان ها و تاجیک ها فارسی حرف می زنند و مغولی حرف نمی زنند چون که از طرف دیگر به ادعای بسیاری از این بعضی اقلیت ها و مفردات در طرف دیگر ایران یعنی آذربایجان اصلا ترکی به آذربایجان پا نگذاشته و این هایی که اعلان امروز در آذربایجان زندگی می کنند فارس هستند و به اصطلاح با زور شمشیر و با وحشیگری قوم کوچرو و کوچنشین ترک ، ترک شده اند و چه قوم قدرتمندی بوده اند که از پس کاری بر آمده اند که حتی اسکندر و چنگیز و نوادگان شان نیز نتوانسته اند و اگر نه ما در شرق و غرب ایران در حال صحبت به زبان مغولی یا مقدونه ای می بودیم .
چه طور می شود سناریوی من در آوردی شان در منطقه آذربایجان محقق می شود آن هم توسط قومی که آن را ناچیز ، خار و پست می داند و با تحقیر کوچنشین و صحرا گرد و. . . خطاب می کنند یا گاه آن ها را چینی می دانند گاه مغولی و در هر جا به صرفشان نبود با دهن کجی حتی بعضا موجودیتی برای آن قائل نمی شوند ولی در طرف دیگر در شرق ایران آن هم با وجود سلطه مغولان در تاریخ اصلا از چنین سناریو هایی صحبت به میان نمی آورند.
از طرفی وقتی از اقوام آریایی صحبت به میان می آید ما هندوها ، فارس ها و اروپاییان را که از لحاظ نژادی و ژنیتیکی دارای تفاوت های ژرفی می باشند وطیف نژادی گسترده ای را تشکیل می دهند در یک کفه قرار داده و مشترک قبول می کنیم و طیف گسترده نژادی آن ها یک امر طبیعی می دانیم ولی وقتی موضوع اقوام ترک می شود که در طول تاریخ ۲۰۰۰ ساله اخیر به طور رسمی یا غیر رسمی در طیف گسترده ای از جغرافیای جهان از شرق تا غرب پخش شده اند و با اقوام مختلف با نژاد های متفاوت در ارتباط بوده اند دادو ستد می کرده اند ، وصلت می کرده اند و سبک زندگی کوچ نشینی آن ها نیز به گسترش و بسط طیف نژادی آن ها کمک کرده است را امری غیر طبیعی دانسته و برای آن ها هیچ تنوع نژادی قائل نشویم و همه را شرقی قیافه معرفی کنیم و این ادعا یا تصور که نژاد یک قوم آن هم کوچنشین نه قومی یکجانشین و بسته یا ایزوله از جهان مانند بعضی از اقوام ساکن در آمازون و در طول تاریخ واقع شده در گستره بزرگی از مرکز جغرافیای جهان دست نخورده و غیر در آمیخته باقی بماند ، تصور و ادعایی است خام .
از طرفی باید گفت که منطقه آذربایجان در نتیجه فتح توسط اقوام ترک و با مهاجرت ترکان به این مناطق و افزایش و نسبت جمعیتی آن ها و کثرت ترک زبانان در این خطه به مرور زمان به یک منطقه ترک زبان تبدیل شده است واگر نه اگر قرار بود با هجوم یک قوم اقلیت به یک سرزمین به راحتی می شد زبان و فرهنگ آن ها را کاملا از بین برد و به جای آن زبان و فرهنگ دیگری را بر مردم بومی یک منطقه قالب کرد آنوقت قبل از ترکان اسکندر موفق به این کار می شد یا چنگیز خان و سلطه نوادگان آن بر ایران زبان مغولی را جایگزین زبان بومی مردم ایران می کرد .
از طرفی سبک های شعری یا قالب های شعری موجود در فارسی همگی عربی هستند قصیده ، غزل ، مثنوی ، رباعی ترجیع بند ، ترکیب بند و. . . که این هم به این دلیل است که زبان عربی ساخت کلمات در عربی بر پایه اوزان صورت می گیرید و به مین خاطر کلمات هم وزن که بتوان با آن قالب های شعر موزون ساخت را راحت تر می کند که بعد و نفوذو تاثیر شدید زبان عربی و اسلام در ایران رایج گردیده که حتی قالب شعری شاهنامه فردوسی و حتی بسیاری از کلمات آن غیر فارسی است که چون در آن زمان زبان فارسی در زمینه اشعار با سبک شعری عربی بیشتر در ایران رواج داشته سرودن اشعار با قالب های شعری عربی به زبان فارسی بسیاربوده است که آن نیز بر می گردد به دوره بعد از اسلام در ایران .
از طرفی در ترکی کلمات در حالت عادی به مصوت های کوتاه تلفظ می شود و استفاده از مصوت بلند یا ترکیبی در ترکی رایج نیست به همین خاطر تنها با استفاده از فاکتور کشیدن تلفظ جلسات در ترکی به حالت شعر واره در می آیند به همین خاطر دادن ماهیت شعری به بیان نیازی به اوزان و سبک های شعری عربی نیست و ترکی دارای سبک های شعری مختص به خود می باشند مانند اوخشاما ، گوزَللمه ، اوزان شعرلری ، آشیق شعرلری و. . . که در بیشتر موارد نیز برخلاف قالب های شعری عربی ، مصراع های موجود در اشعار ترکی صرفا از لحاظ وزن با هم مطابق نیستند.
از طرفی کلمات ترکی چون به شکل التصاقی ایجاد می شوند کلماتی که از لحاظ وزن یکی باشند و از لحاظ قرابت معنایی به هم نزدیک بوده به طوری که بتوان آن ها را در یک سبک شعری موزون عربی حول و حوش یک پیام ادبی به کار برد نسبت به زبانی چون عربی کمتر است به همین خاطر در زبان ترکی سبک شعری که دارای قالب موزون بوده و مصراع ها و بیت های یکسانی داشته باشند رایج نسیت همانند بسیاری سبک های شعری موجود در زبان و ادبیات اروپا .
حتی اشعاری هم که به زبان ترکی و با قالب های عربی سروده شده بیشتر حاوی لغات عربی به جای معادل ترکی موجود آن می باشد.
حتی اگر به اشعار ترکی شهریار دقت کنید بیشتر آن اشعاری به سبک قالب های عربی نیست و بیشتر شبیه شعر نو در فارسی است که پس از سال ها عرب زدگی در سبک و قالب های شعری ایرانی از روی زبان های اروپایی برداشته شده است .
امروز ِ امروز هم اشعاربا قالب های شعری عرب زده خیلی قابل پذیرش تر از سبک های شعری آریایی است که ما آن را جدیدا با الهام و برداشتن زبان های اروپایی به اصطلاح شعر نو می خوانیم .
در ادامه
اگه بعضی مفردات برن تاریخ بخونن می بینن که نظامی در قونیه و در منطقه قارامانلی آن زمان در منطقه ای در ترکیه کنونی متولد شده نام پدرش ایشان نیز ملا ولی الدین از معلمان و ادیبان مشهور قونیه به حساب می آمده ولی پدر نظامی اونو برای تحصیل به ایران فرستاده که در آن زمان سه حکومت آق قویون لو لار و قاراقویون لولار و تیموریان در خطه ایران حکومت می کردند و. . . . . ( مفردات بی خودی جمله برو تاریخ بخونو استفاده نکنند لطفا )

نوشته های افسانه ای کتاب التیجان که پذیرفته در هیچ انجمن ادبی و تاریخ پژوهی در جهان نیست را فقط پانترکان به نام سند و مدرک نشان می دهند، گذشته از افسانه ای بودن بخش دوست داشتنی پانترکان از این کتاب، رویدادن جنگی از سوی قومی در یک سرزمین، نشان دهنده دارا بودن آن سرزمین از سوی آن قوم نیست بویژه که قومی کوچرو و بیابانگرد هم بوده باشند و به هرجایی هم تاخته باشند.
دیوان لغات الترک و ابن خلدون نیز هیچکدام آذربایگان را ترک ندانسته اند بلکه برای نمونه نقشه کاشغری، جایگاه قوم اغوز و دیگر ترکان را فرسنگها دورتر از آذربایگان وآناتولی و در جایی پیرامون شمال خاوری آسیا نشان داده است.
زبان پهلوی با گویش آذری، پیش از روامندی ترکی، زبان ریشه دار وکهن آذربایگان بود که تاریخنگاران و جغرافیدانان بسیاری آن را تا حدود چهارصد سال پیش، زبان مردم آذربایگان نامیده اند.
از دیدگاه ژنتیکی نیز مردم این سرزمین همانندی با ترکان اصیل مانند قرقیزها یا قزاقها ندارند و آنچه نمایان است همانندی با دیگر ایرانیان بویژه با کردهاست.

خودمون نیست وما سخنی که سالها وسینه به سینه از نسل های گذشته مون گرفتیم رو باور داریم تا سخنان تویی که مغز تو پان اریائیسم ورداشته . از نظر ژنتیکی اگه کسی قرار باشهبا فرهنگش یکی نباشه این شمایید که از لحاظ ژنتیکی عرب هستید . خودت این رو بهتر از من میدونی

ژان پِری باورمند است: به راستی زبان پارسی میانه یک زبان ناکارا نبوده، نه به لحاظ تکنیکی و نه دایرهٔ واژگان انتزاعی، و این زبان از سامانه پیچیده ای واژگان را بکار می برده، درگردآوری واژگان بومی دینی بر زبان عربی برتری داشته و در فلسفه و پزشکی هم از اصطلاحات یونانی برگیری کرده و همهٔ این ها را چه در دوران پیش از اسلام و چه دوران پسااسلامی به زبان عربی برده است.

کافی است فرهنگ های لغت موجود در فارسی را باز کرده و تعداد کلماتی غیر فارسی موجود در آن را بشمارید در این صورت خواهید دید که فقط هفتاد درصد آن لغات عربی یا ترکیبی از لغات عربی و فارسی می باشد موارد غیر فارسی دیگر بماند اما قسمت بزرگی از موارد فارسی ریشه در زبان ترکی دارند.

- کوچوجوک
و. . .
که به طور زنده در ترکی مورد استفاده قرار می گیرند ترکی نیستند پس چی هستند ؟
به جای معرفی کتاب و محقق ، ترکی یاد بگیرید
و بهانه برای مشترک نشان دادن لغتی مثل کوچک بین زبان فارسی و ترکی نیاورید
کوچک با شکل صحیح کیچیک یا کوچوک که از فعل" کوچومک"یا "کوچولمک" یا "کیچیلمک" مشتق شده یکی از چندین مشتقات موجود در زبان ترکی است که مانند بسیاری از واژگان به صورت تک کلمه وارد فارسی شده است که نه فعلی در فارسی دارد و نه مشتقاتی جز چندی لغت که در آن کوچک با سایر کلمات به شکل ترکیبی به کار رفته است .

این واژگان به همراه هزاران واژه ایرانی دیگر، از زبان پهلوی یعنی زبان کهن آذربایجان به ترکی راه یافته و در گذر زمان به ساختار کارواژه ( فعل ) های ترکی نیز وارد شده، یعنی در ترکی از روی چنین واژگانی کارواژه ساخته اند.
نمونه چنین چیزی درپارسی، واژه عربی فهم است که در پارسی از روی آن کارواژه فهمیدن ساخته شده، پس به دلیلِ بودن کارواژه فهمیدن، ما نمی توانیم فهم را واژه ای پارسی بدانیم، یعنی همان دلیلی که شما برای ادعاهایتان می آورید.
پس باید ریشه واژگان را در بنمایه های کهن در هزاره های گذشته جستجو کرد نه واژگان کنونی که دستخوش دگرگونی های بسیار بوده اند.

حتی اگر به واژه cut در زبان انگلیسی دقت کنید در واقع همان واژه " کُرت" می باشد که با از دست دادن حرف "r" به شکل " cut" در آمده و اگر به معانی آن نظر بیندازیم یکی از معانی اصلی آن بریدن ، قطع کردن می باشد که آن نیز از لحاظ معنایی خواستگاهش در زبان ترکی و فعل ترکی "kırmak" نهفته است که آن خود اثبات کننده این امر است که از معنی بریدن و قطع کردن معنی کوتاه به دست آمده است و منشا آن زبان ترکی است .
پس فرقی ندارد که کلمه "کوتاه" و اشکال دیگر آن از فعل ترکی eğmek منشاگرفته باشد یا از فعل ترکی kırmak در نهایت خواستگاهش زبان ترکیست و کوتاه مفهومی است که می تواند به طور پتانسیل هم از مفهوم خم شدن ، کج شدن و هم از مفهوم بریدن و قطع کردن منشا بگیرد.
و آن چه مهم هست این است که واژه کوتاه و اشکال دیگر آن در فارسی از لحاط معنایی نه پشتوانه معنایی دارند که مانند ترکی بر معانی چون خم کردن یا بریدن و قطع کردن استوار باشند چرا که وقتی چیزی خم یا بریده یا قطع می شود در اصل در مفاهیمی چون طول ، اندازه ، قد ، بلندی ، درازا و. . . دچار کوتاه شدگی می شود پس اینکه مفهوم کوتاه و کوتاه بودن و کوتاه شدگی از معانی چون خم کردن ، بریدن ، قطع کردن منشا گرفته باشد امر کاملا منطقی و قابل قبول است
همان طور که در ترکی از خم شدن به معنی پاییدن و پنهان شدن رسیده شده است زیرا که در هر دو مفهوم یکی از جمله اعمال بارزی که صورت می گیرد عمل کج شدن ، خم شدن می باشد چون وقتی پنهان می شویم در بیشتر موارد از عمل خم شدن نیز استفاده می کنیم یا وقتی کسی یا چیزی را می پاییم برای اینکه این عمل را بدون دیده شدن انجام بدهیم که از لازمه های امر پاییدن است یکی از اعمال رایجی که انجام می دهیم خم شدن یا کج شدن است تا از دید پنهان بمانیم.
از سوی دیگر واژه "کوتاه" و اشکال دیگر آن از لحاظ ساختاری در فارسی ( همانند بسیاری از واژگان دیگر آن ) ، به طور مستقیم توسط خود فارسی قابل توجیه نیست و ما برای توجیه ساختاری این واژه و اشکال دیگر آن باید از در توجیه هم خانواده بودن با زبان های اروپایی واردشده و دست به دامن زبان هایی چون انگلیسی ، آلمانی ، فرانسه و. . . شویم تا بتوانیم کلمه "کوتاه"موجود در فارسی را ساختارا توجیه کنیم و به اصطلاح اصیل بودن آن را اثبات کنیم که آن نیز در اصل مشخص شد که منشا ترکی دارد. بر خلاف فارسی زبان ترکی چه از لحاظ توجیه معنایی و چه از لحاظ توجیه ساختاری درصد بالایی از کلمات و واژگان خود متکی به خود بوده و وابسته به هیچ زبان دیگری ولو هم خانواده یا هم منطقه نمی باشد به همین خاطر است توجیه ساختاری کلمات ترکی قدم به قدم و مو به مو وبه صورت منتظم با پیروی از یک نظام و الگوریتم خاص صورت می گیرد البته درک این امر مستلزم داشتن دانش و آگاهی لازم نسبت به زبان ترکی علاوه بر زبان فارسی و سایر زبان ها می باشد.

- کوچولمه / کیچیلمه = فرآیند کوچک شدن
- کیچیکلیک = کوچکی ، کوچک بودن ، ریزی، دوران کودکی
- کیچیزدیرمَک = تدریجا کوچک کردن ، از ارزش کم کردن ،
- کوچره = ذره ، کوچکترین واحد تشکیل دهنده چیزی
- کوچوشمَک = از ارزش افتادن ، کوچک شدن ، رذیل شدن ،
- کوچرَشمَک = به کوچکترین واحد های تشکیل دهنده خود تبدیل شدن ، تجزیه شدن
- کیچیلیرلیک = کوچک شوندگی ،
- کیچیلتیلمز = غیر قابل کوچک سازی
- کیچیلتیم = کوچک سازی ،
- کیچیلیرلی = دارای امکان یا قابلیت کوچک شوندگی
- کوچوجوک = خیلی کوچک
- کوچومسَرجه = با حالتی توام با دیده تحقیر ،
- کوچومسونمَک = خود را کوچک جلوه دادن ، تظاهر به حقیر بودن کردن ، خود کمتر از آنچه هست نشان دادن،
- کیچیملَمَک = منیاتوریزه کردن ، در ابعاد کوچک طراحی کردن
- کیچیملَک= طرح مینیاتوری از چیزی
- کیچیملَمَن = مینیاتوریست
- کیچیلیشیمَک = در تمامی ابعاد کوچک شدن ، کوچک شدن در تمامی بخش ها و اجزای تشکیل دهنده خود ، باهم کوچک شدن ،
- کیچیلیشیم = کوچک شدن تمام ابعادی ، کوچک شدن در تمام اجزا و ابعاد یا بخش ها
- کیچینسَک / کوچونسَک = دارای گرایش به کوچک شوندگی
- کیچینسَمَک / کوچونسَمَک = گرایش به کوچک شدن پیدا کردن
- کیچیکلَشمَک = کوچک شدن ،
- چُجوک/جُجوق = بچه ، کودک ، ( صورت دیگری از کوچوک )
- جُجوقساماق = دل بچه خواستن ، دل فرزند خواستن ،
- جُجوغومساماق = دل فرزند خود را خواستن ، دل برای فرزند خود تنگ شدن ، هوای دیدن فرزند خود را کردن ،
مثلا : جُجوغومسامئشام یعنی : دلم برای فرزندم تنگ شده یا دلم هوای دیدن فرزندمو کرده، ( یک کلمه در مقابل یک جمله )

همچنین می توان گفت واژه ی کوتاه از ( کم ) گرفته شده ، ، نه ایماخ.
کم، کوتاه باهم ارتباط دارند ولی ایماخ ( ایمک ) هیچ شباهتی با کوتاه ندارند. و تو فقط با ( ک ) میخوای همه ی چیزو به هم ربط بدی. البته میتوان گفت این فرایندی که رفتی کاملا بر عکس انجام شود. تو ریشه یابی نمی کنی یک واژه ای که حتی شباهت هم ندارد را به کار میبری خود واژه ی ( ایمک یا ای ) ریشش چیه یا به چه شکلی در گذشته گفته میشده؟؟؟؟؟
تک دیگه شورشو در آوردی، ، ، اگه مانند تو پیش بریم واژگان=ماک، کامیون، کند، کل، وکیل و هرچیزی که ( ک ) دارد ترکیه. . . . 🤦🏻‍♂️
کوتاه/کم
کوتاه فارسی است،

( ( یکی بچه بودش چو گرگ سترگ
دلاور شده ، با سپاهی بزرگ. ) )
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 239. )
واژه ی بچه از واژه اوستایی vet - ( e ) s o به معنای یکساله در ریخت وچک ( =بچه ) گرفته شده است . همانطور که امروزه در گیلکی وچک به معنای بچه می باشد .
ترکی باستان نداریم.

من اصلا شباهت بزرگ با بویوک و بیگ را نمیدانم!
واقعا مقایسه ی این دو مسخره است!
قرار نیست تمام جهان تورک باشد! وگرنه میشود پانتورکیسم که مکتب مزخرفات است!
اگر به استان فارس بروید، مرودشت و پاسارگاد
و به سنگ نوشته ی خشایارشاه توجه کنید، خشایارشاه بعد از معرفی خود به زبان پارسی کهن میگوید:
خشا یفیه بَزرَگه = یعنی پادشاه بُزرگ
پس مشخص است که بُزرگ در فارسی امروزی از بَزرَگه ی هخامنشی می آید. کاملا مشخص است
و زمان هخامنشیان از غرب که نه ترکیه بود تا یونان خاک ایران بود از شرق تا هند هم خاک ایران بود.
نه سلسله ای تورک تبار وجود داشت و نه مغول !!!
با سپاس

اما "kotak" یا صحیح تر آن "kutak"یا شکل دیگر آن "کوتاه" از فعل ترکی" egmek " ( اگمک ) که شکل دیگرآن" eğmek" ( ایمک ) می باشد گرفته شده است که به معنی خم کردن ، پایین آوردن ، از طریق خم کردن کوتاه کردن ( به لحاظ قد و ارتفاع ) ، که از آن مشتق egint یا egit ( مانند qılınc که به شکل qılıc نیز به کار برده میشود ) یا شکل دیگر eg�nt یا eg�t به معنی "پایین آورده ، خمیده و کوتاه شده" به دست می آید که با حذف e به شکل "git" یا "g ( k ) �t" در می آید
از شکل " ( g�t ( d" و" ( k�t ( d" مشتق "g ( k ) �de" به معنی کوتاه و "g ( k ) �delmek" به معنی کوتاه شدن ، از لحاظ قد و ارتفاع کوچک شدن ، "k�tek"یا "k�dek" و "g�dek" به معنی کوتاه شده ، کوتاه قد ، از لحاظ قد و قامت ( انسان یا حیوان ) کوچک ، از لحاظ ارتفاع ( اشیا ) کم ارتفاع و کوچک که شکل "k�dek" به صورت " کودک" وارد فارسی شده و شکل "k�tek" ( شکل نرم ) به صورت شکل خشن آن یعنی "kutak" به صورت "کوتاک" یا "کوتاگ" وارد فارسی شده ( یا بلعکس ) و به شکل "کوتاه" و یا " کوته" در آمده است
پس کلمات :
کوچک
کوتاه یا کوتاک یا کوتاگ یا کوته یا کوتک یا کوتگ و. . .
کودک
همگی ترکی هستند.

ریشه این لغات ترکی اند، وارد زبان فارسی شده و شکل فارسی بخود گرفته اند. به همین دلیل بعضی ها رو به اشتباه انداخته.
مثلا تو زبان عربی لغات بیشماری اند که ریشه ای در این زبان ندارند ، اما چنان متغیر شدن که گویا عربی اند
خواهشا بدون ذکر منبع، نظر ندین که خدایی نکرده به جعل و تحریف متهم نشین
و السلام.

به ، بهتر ، مه ، مهتر، بییش ( beğish ) یا همان بیش ، بیشتر ، بیگ ، بک ، بگ ، بگه ، بشیک ( beğişik ) ، بوین ، بوزاک ، بویوروز یا همان burz , بویورزوک یا بویورسوک یا همان burzuk ,
, بویونگ، بویورسونچ ، بویورونچ یا بویوروچ یا بویورچ یا بوورچ یا بورچ یا همان برج ، بورسوم ، بورکه ، بویزور ، بایئنگ ، باک ، بای ، بایرام ، بایراز ، بایرازئن، بایرازئت ، بایراک ، بایرانچ ، بایرانگ ، بیچه یا همان بچه ، بیگه ، بیگنچ ، بگوم ، بگن ، بگچه یا همان بچه ، بویورزو یا بویورسو یا همان برزو ، بوزونگ ، بایاز ، بایازئنگ ، بایازئت، بزکئر ، بیکر یا همان پیکر ، bağash ( بایاش یا باغاش یا بااش ) یا باش ، باشاک ، باشا یا پاشا ، بایدئش ، بایداش ، بایدئشاک یا پادئشاک ، بوزورونگ ، beğishge یا بی شه یا مشه یا همان بیشه ، بایان ، بایاتئنگ یا بایاتئک یا بایاتی یا همان بیت، بویوتانگ ، بوتانچ ، بایئنگ ، بایانگ ، بایاک ، بایسانگ ، پوسانگ ، بایلا یا همان بالا ، بایلاک ، بالاک ، b�y یا boy ( قامت ) , بیوت یا boğut یا همان بعد. . ( ابعاد ، بعید ، ابعد ، تبعید و. . . . ) که همگی یا از ریشه boz یا شکل تغییر یافته آن boy ریشه گرفته است.

در کتبه داریوش واژه بزرگ به گونه ( وَزَرکَ ) آمده است و نیاز به یادآوری است که واژه وزیر از همین واژه وزرک برگرفته شده که در دوره ساسانیان نیز به منزله جایگاه سیاسی بکارگرفته می شده و از زبان پارسی به عربی راه پیدا کرده است.
واژه دیگر در زبان پهلوی که با بزرگ همخانواده و همچم ( هم معنا ) است :
بَرزیت= barzit بزرگ، معظم، عالیقدر
بورز= burz ـ 1ـ بُرز، قد، قامت 2ـ نام ایزد کشاورزی 3ـ احترام، حرمت 4ـ بلندی، بزرگی، شکوه، جلال ( واژه بُرج از این واژه برگرفته شده است. )
بورزاک= burzak بزرگ، عالی، با فضیلت، با شکوه
بورژوک= burzuk کریم، بزرگ، باعظمت، جلیل، عالی
بَگَ= baga ( اوستایی: بَگَ؛ لری: بَک؛ انگلیسی: بیگ big ) = 1ـ خدا، سرور، بزرگ، شاه 2ـ نیروی خدایی ( در کتیبه داریوش واژه بَگَ آمده است. )
کاربر بالا ( آرش محمدی ) توجه ندارد که واژگان بسیاری از زبانهای هندوآریایی سغدی، سکایی و پارتی به زبان مغولی یا ترکی ( گویشی از مغولی ) راه پیدا کرده است و این کاربر بی آنکه سیر تاریخی و زبانی را درنظر بگیرد و بی آنکه خاستگاه یا منبعی را پیش بکشد، ماجرا را وارونه جلوه می دهد.

به معنای بزرگ کردن ، گنده کردن ، عظمت بخشیدن ، اغراق آمیز کردن ایجاد شده که یکی از مشتق های این فعل به شکل bozuruk با نقش زبانی صفت به معنای بزرگ شده ، گنده شده ، اغراق آمیز شده ، معظم با کمی ساده سازی در تلفظ به صورت bozurk و بعدا در فارسی به صورت bozorg یا wuzurg یابزرگ مورد استفاده قرار گرفته است البته این شکل کلمه ( bozurk ) در زبان های ترکی آسیای مرکزی متداول بوده که شکل آن در زبان های ترکی کرانه خزر و قفقاز و آناتولی تغییر کرده به این صورت که حرف z با تلفظ th ( در this انگلیسی ) جای خود را به y یا همان ی و ğ یا غین یا در بعضی موارد ی داده و حرفr حذف گردیده و فعل bozurmak یا b�z�rmek با تغییر o و u ( او ) به e و i در ترکی کرانه خزر به صورت beğimek ( بیی مک ) در آمده که از آن مشتق beğik ( بیی گ ) که منشا کلمه انگلیسی big می باشد یا همان بیگ که در کلماتی مانند بیگ زاده به معنای بزرگ زاده یا نوعی خطابه در ترکیبی چون ابراهیم بیگ به معنای ابراهیم بزرگ یا سرور ابراهیم در فارسی نیز کاربرد آن دیده می شود در آمده و در ترکی قفقاز این فعل به صورت boyumek یا صحیح تر آن b�y�mek و در ترکی آناتولی به صورت buğumek که از آن مشتق buğuk یا صحیح تر آن b�ğ�k ( بویوک ) به دست آمده که در فارسی به صورت نادر به عنوان یکی از اسامی نامگذاری برای آقایان با شکل بیوک مورد استفاده قرار میگیرد پس کلمه بزرگ ودیگر شکل های آن یعنی بیگ و بیوک در اصل همه از یک ریشه آمده اند

به موجود بسیار بزرگ بزرگ از نظر جثه و اندازه، " دیزیق " گفته می شود. مثال: دیزیق بیر زاددیر. = چیز بسیار بزرگی است.

کا قلی ka
کل داود kal
خلیل بیگیوند*ایل بیگی*big
گت*گوتی. کوت. ژت. ماساژت*::اقوام آریایی از شاخه سکایی که در اطراف
دریای خزر و در آذربایجان و کردستان
زندگی می کردند
شهر سقز*سکز. سکا*در کردستان
این قوم در ایتالیا. اسپانیا. آلمان. دانمارک
با نام گوتی*ژتی*حکومت ویز گوتها
را بنیان نهادند.
شهر گوتنبرگ در آلمان. شبه
جزیره ژتلند در دانمارک
ایالت کاتالانیا در اسپانیا*از دو قوم
آریایی ایرانی کوت و الانیا **
قوم آلان ( الانیا. آلانیا. اران. آلبانی. آلبانیا ) ) )
بیگ در زبان انگلیسی نیز به بزرگ
است
وجود اقوام آریایی سلت در اسکاتلند
و اقوام آیر *آیرایی. آرایی. آریایی*در
ایرلند*آیرلند*