بریل

خط بریل ( به فرانسوی: Braille ) که در سال ۱۸۲۱ توسط لوئی بریل ابداع شد، روشی است که به طور گسترده ای در دنیا توسط نابینایان برای خواندن و نوشتن استفاده می شود. خط بریل در زبان فارسی و عربی و کلیه زبانهای لاتین از چپ به راست خوانده می شود.
هر یک از کاراکتر یا سلول بریل از شش نقطه تشکیل شده که در یک مستطیل به صورت ۲ ستون سه نقطه ای کنار هم قرار می گیرند. هر سلول می تواند دو حالت برجسته یا غیر برجسته داشته باشد که جایگشت این دو حالت در شش نقطه مجموعاً ۶۴ حالت مختلف را ایجاد می کند. بدین ترتیب امکان نوشتن کلیه حروف الفبا، اعداد و علایم ریاضی، همچنین علایم نگارشی چون ویرگول، نقطه و … فراهم می آید.
جهت ارجاع و نامگذاری، این نقطه ها را به ترتیب شماره گذاری می کنند. در زبان های راست به چپ، به طور استاندارد نقطه های سمت راست از بالا به پایین شماره ۱ تا ۳ و نقطه های سمت چپ، از بالا به پایین شماره ۴ تا ۶ را دارند؛ مثلاً برجسته بودن خانه های ۱ - ۳ - ۴ یعنی خانه بالا سمت راست، پایین سمت راست و بالا سمت چپ نماد حرف «م» یا در انگلیسی حرف m می باشد.
مسیحیت و کلیسا چون حرمت و احترامی برای معلولان قائل نبود بسیار دیر به آموزش نابینایان پرداختند. البته استثناهایی بود و برخی کلیساها کارشان را زودتر شروع کردند. برای نمونه قدیس دیدیموس در سده چهارم میلادی یعنی حدود ۱۶۰۰ سال قبل و حدود دویست سال قبل از ظهور اسلام در اسکندریه، نابینایان را دعوت کرد و به آنان آموزش می داد. او متن عهدین را به صورت صوتی آموزش می داد؛ یعنی کسی می خواند و آن ها گوش می دادند. همچنین برخی کلیساها در اروپانیز به نابینایان آموزش می دادند. [ ۱]
لوکاس در ۱۵۱۷ یعنی حدود پانصد سال قبل، خط برجسته ای به نام خط چوبی اختراع کرد و حروف و کلمات را با چوب می ساخت. [ ۲] اما در جهان اسلام اولین بار جامع الازهر مصر در ۹۷۰م/۳۴۸ش یعنی در دوره فاطمیان به عنوان یک دولت شیعی، آموزش نابینایان را شروع کردند. در سوریه مدارسی که متعلق به مذاهب اهل سنت بود از سال ۶۰۳ق/۵۸۵ش نابینایان را جذب و به آنان آموزش می دادند. [ ۳]
زین الدین آمدی دانشمند و کتابفروش نابینای اهل بغداد در قرن ۱۴ میلادی برای اولین بار یک سیستم الفبای برجسته اختراع کرد که ۵ قرن از اختراع خط بریل جلوتر است و شباهتهایی به آن دارد[ ۴]

بریل (باکینگهام شر). latitudeبریل ( باکینگهام شر ) longitudeبریل ( باکینگهام شر )
بریل ( Brill ) نام یک روستا و محله مدنی در باکینگهام شر در انگلستان است. این روستا نزدیک مرز آکسفوردشر، در ۶ کیلومتری شمال غرب لانگ کرندون و ۱۱ کیلومتری جنوب شرق بیسستر است.
ادوارد خستو یک کاخ در این روستا داشت. [ ۲] شواهد نشان می دهد که هنری دوم، جان انگلستان، هنری سوم و استیون همگی در این کاخ مسند داشته اند تا هنگامهٔ چارلز یکم که در جنگ های داخلی انگلستان کاربری کاخ را تغییر داد. [ ۳] [ ۴] [ ۵] [ ۶]

بریل (کانی). کانی بریل ( انگلیسی: Beryl ) یک سیلیکات آلومینیم دار بریلیوم با فرمول شیمیایی Be3Al2 ( SiO3 ) 6 است. بلورهای شش گوشه بریل ممکن است بسیار کوچک باشند. شکست بریل صدفی و سختی آن ۷/۵ – ۸ و گرانش آن ۲/۶۳ – ۲/۸۰ است. جلای این نوع کانی شیشه ای است که به صورت شفاف و نیمه شفاف است. رخ بریل از نوع قاعده ای و نمود آن به صورت شش گوشه دوگانه ( دی هگزاگونال ) دوهِرمی است.
بریل خالص بی رنگ است اما بر اثر ناخالصی ها غالباً ته رنگ می گیرد. رنگ های ممکن این نوع کانی، سبز، آبی، زرد، قرمز و سفید است. نام بریل از واژه یونانی beryllos، رنگ سبز - آبی دریا گرفته شده است.
انوع مختلف این کانی از دوران پیش از تاریخ جزء گوهرسنگ ها به شمار می آیند. بریل سبز را زمرد، بریل سرخ را زمرد سرخ ( بیکسبیت ) ، بریل آبی را زمرد کبود، بریل صورتی را زمرد صورتی ( مورگانیت ) ، بریل بی رنگ را گوشنیت و بریل زرد روشن را زمرد طلایی می نامند. نوع دیگری از این کانی نیز وجود دارد که آن را هلیودور می خوانند که شبیه زمرد طلایی می باشد.
بریل به وفور در پگماتیت های گرانیتی یافت می شود. لبته در شیست های میکا دار در کوه های اورال وجود دارد. کانی بریل بویژه نوع مورگانیت آن در ماداگاسکار وجود دارد. زمردهای معروف جهان در موسو و چیوور و کلمبیا و بویاکا یافت شده اند. این زمردها همچنین در ترنسوال، جنوب آفریقا، برزیل و نزدیک مورسینکا در اورال و نیز در شمال کالیفرنیا دیده شده اند. پگماتیت های نیوانگلند برخی از بزرگترین بریل های یافت شده شامل یک توده بلوری با ابعاد۱/۲ ۵۰۵ × متر و وزن ۱۸ تن ایجاد کرده اند.

بِریل (beryl)
دو نوع سنگ زمرد
کانی سیلیکات آلومینیوم بریلیوم، Be۳Al۲Si۶O۱۸. به ویژه در گرانیت، به شکل بلور، ایجاد می شود. مهم ترین کانۀ بریلیوم است و دو نوع گوهرسنگ آن عبارت اند از زمرّد نیلگون (کبود) با بلورهای آبی روشن، و زمرّد با بلورهای سبز تیره.