بریدن و سوزاندن

بریدن و سوزاندن، ببُر و بسوز[ ۱] یا زمین سوزی، یکی از روش های کشاورزی بدوی است که طی آن با بریدن و سوزاندن گیاهان جنگلی، یک قطعه زمین برای کشاورزی آماده می شود. از آنجا که چوب مرده بهتر از چوب زنده می سوزد، در این روش، کشاورزان نخست در آغاز فصل خشکی، در تنه درختان با تیشه و تبر شکاف های عمیقی ایجاد می کنند و بعد از چند ماه که درخت مرده یا نیمه مرده شد، آن را می سوزانند.
از روش ببروبسوز بیشتر در کشاورزی نوبتی استفاده می شود. [ ۲] کشاورزی نوبتی یکی از روش های کشت و کار در اراضی موقت است که زمین بعد از استفاده برای کشاورزی، برای بازگشت به وضعیت سبزینگی طبیعی پیشین رها می شود. برای بریدن و سوزاندن، کشاورزان ابتدا اقدام به جمع آوری بخش های علفی گیاهان از جمله برگ ها می کنند و سپس آنها را آتش می زنند. در خاتمه درختان بزرگ را قطع نموده و از محوطه خارج می سازند یا می سوزانند و از خاکستر گیاهی حاصله برای تقویت خاک سود می جویند. پس از آماده سازی بستر معمولاً به کاشت گیاهان مورد نظر با استفاده از فوکا یا میخ نشا می پردازند ولی هیچگاه اقدام به شخم با گاوآهن نمی نمایند.
در چارچوب روش بریدن و سوزاندن، برخی کشاورزان به تراشیدن زمین و سپس عملیات شخم و آماده سازی بستر کاشت می پردازند و هیچگاه اقدام به سوزاندن نمی نمایند.
بر پایه آمارها، در سراسر جهان، بین ۲۰۰ تا ۵۰۰ میلیون نفر از روش بریدن و سوزاندن جنگل ها برای کشاورزی استفاده می کنند. [ ۳] [ ۴] که بسیاری از آن مربوط به جنگل های آمازون است.