برنامه محیط زیست ملل متحد، UNEP ( به انگلیسی: United Nations Environment Programme ) [ ۱] یا محیط زیست سازمان ملل متحد، وظیفه هماهنگی فعالیت های زیست محیطی سازمان ملل و کمک به کشورهای در حال توسعه را در اجرای سیاست ها و اقدامات مربوط به محیط زیست بر عهده دارد. [ ۲]
UNEP، در سال ۱۹۷۲، توسط موریس استرانگ، تاجر و نیکوکار کانادایی، پس از کنفرانس محیط زیست انسانی سازمان ملل ( کنفرانس استکهلم ) ، تأسیس گردید. وظایف آن طیف گسترده ای از موضوعات را شامل می شود. این موضوعات عبارتند از: جو زمین، [ ۳] اکوسیستم های دریایی و زمینی، حاکمیت زیست محیطی و توسعه اقتصادی سبز. فعالیت های UNEP همچنین تدوین کنوانسیون های بین المللی زیست محیطی را نیز در بر می گیرد. ترویج علم و اطلاعات زیست محیطی، کار با ذی نفعان دولتی و خصوصی در تهیه و اجرای سیاست ها، بودجه و اجرای پروژه های توسعه محیط زیست، مانند جنگل کاری و احیای تالاب ها و تدوین رهنمودهایی دربارهٔ موضوعاتی مانند تجارت بین المللی مواد شیمیایی بالقوه مضر، آلودگی هوای فرامرزی و آلودگی آبراه های بین المللی، همچنین مجموعه ای از تحقیقات علمی و زیست محیطی نیز از دیگر وظایف UNEP به شمار می روند. [ ۴]
UNEP، به عنوان عضوی از گروه توسعه سازمان ملل متحد، قصد دارد به جهانیان در رسیدن به ۱۷ هدف توسعه پایدار کمک کند. [ ۵] در طول سی سال گذشته، به طور فزاینده ای بر روی تغییر آب و هوا متمرکز بوده است و به ایجاد یا اجرای معاهدات و موسسات زیست محیطی، مانند کنوانسیون «چارچوب پیمان نامه سازمان ملل در تغییر اقلیم»، [ ۶] کمک می کند. در سال ۱۹۸۸، این سازمان به «سازمان جهانی هواشناسی»[ ۷] پیوست تا «هیئت بین دولتی تغییر اقلیم»[ ۸] ( IPCC ) ، مرجع اصلی علم تغییر اقلیم را تأسیس کند.
UNEP همچنین یکی از چندین سازمان اجرایی سازمان جهانی محیط زیست، صندوق چند جانبه برای اجرای پروتکل مونترال و قانون بین المللی مدیریت بین المللی محیط زیست می باشد.
بودجه محیط زیست سازمان ملل متحد به عنوان برنامه سازمان ملل متحد، فقط از طریق کمک های داوطلبانه تأمین می شود.
در دهه ۱۹۷۰، هنوز نیاز به مدیریت محیط زیست در سطح جهانی، به خصوص توسط کشورهای در حال توسعه[ ۹] مورد قبول قرار نگرفته و پشتیبانی نمی شد. برخی استدلال می کردند که مشکلات زیست محیطی برای ملت های فقیر اولویت ندارد. موریس استرانگ، [ ۱۰] رهبر و سیاستمدار کانادایی، بسیاری از کشورهای در حال توسعه را متقاعد کرد که باید این مسئله را در اولویت قرار دهند. به گفته پروفسور نیجریه ای، آدبایو آددجی، آقای استرانگ با خلوص نیّت این موضوع را آشکار ساخت که همه ما، بدون توجه به مرحله توسعه، سهم اساسی در پشتیانی از این موضوع داریم. [ ۱۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفUNEP، در سال ۱۹۷۲، توسط موریس استرانگ، تاجر و نیکوکار کانادایی، پس از کنفرانس محیط زیست انسانی سازمان ملل ( کنفرانس استکهلم ) ، تأسیس گردید. وظایف آن طیف گسترده ای از موضوعات را شامل می شود. این موضوعات عبارتند از: جو زمین، [ ۳] اکوسیستم های دریایی و زمینی، حاکمیت زیست محیطی و توسعه اقتصادی سبز. فعالیت های UNEP همچنین تدوین کنوانسیون های بین المللی زیست محیطی را نیز در بر می گیرد. ترویج علم و اطلاعات زیست محیطی، کار با ذی نفعان دولتی و خصوصی در تهیه و اجرای سیاست ها، بودجه و اجرای پروژه های توسعه محیط زیست، مانند جنگل کاری و احیای تالاب ها و تدوین رهنمودهایی دربارهٔ موضوعاتی مانند تجارت بین المللی مواد شیمیایی بالقوه مضر، آلودگی هوای فرامرزی و آلودگی آبراه های بین المللی، همچنین مجموعه ای از تحقیقات علمی و زیست محیطی نیز از دیگر وظایف UNEP به شمار می روند. [ ۴]
UNEP، به عنوان عضوی از گروه توسعه سازمان ملل متحد، قصد دارد به جهانیان در رسیدن به ۱۷ هدف توسعه پایدار کمک کند. [ ۵] در طول سی سال گذشته، به طور فزاینده ای بر روی تغییر آب و هوا متمرکز بوده است و به ایجاد یا اجرای معاهدات و موسسات زیست محیطی، مانند کنوانسیون «چارچوب پیمان نامه سازمان ملل در تغییر اقلیم»، [ ۶] کمک می کند. در سال ۱۹۸۸، این سازمان به «سازمان جهانی هواشناسی»[ ۷] پیوست تا «هیئت بین دولتی تغییر اقلیم»[ ۸] ( IPCC ) ، مرجع اصلی علم تغییر اقلیم را تأسیس کند.
UNEP همچنین یکی از چندین سازمان اجرایی سازمان جهانی محیط زیست، صندوق چند جانبه برای اجرای پروتکل مونترال و قانون بین المللی مدیریت بین المللی محیط زیست می باشد.
بودجه محیط زیست سازمان ملل متحد به عنوان برنامه سازمان ملل متحد، فقط از طریق کمک های داوطلبانه تأمین می شود.
در دهه ۱۹۷۰، هنوز نیاز به مدیریت محیط زیست در سطح جهانی، به خصوص توسط کشورهای در حال توسعه[ ۹] مورد قبول قرار نگرفته و پشتیبانی نمی شد. برخی استدلال می کردند که مشکلات زیست محیطی برای ملت های فقیر اولویت ندارد. موریس استرانگ، [ ۱۰] رهبر و سیاستمدار کانادایی، بسیاری از کشورهای در حال توسعه را متقاعد کرد که باید این مسئله را در اولویت قرار دهند. به گفته پروفسور نیجریه ای، آدبایو آددجی، آقای استرانگ با خلوص نیّت این موضوع را آشکار ساخت که همه ما، بدون توجه به مرحله توسعه، سهم اساسی در پشتیانی از این موضوع داریم. [ ۱۱]
