برنامه ریزی منطقه ای

برنامه ریزی منطقه ای[ ۱] ( به انگلیسی:Regional planning ) با قرار دادن کارآمد فعالیت های کاربری زمین، زیرساخت ها و رشد زیستگاه انسانی در سطح وسیع تری از زمین نسبت به یک شهر یا شهرک جداگانه سروکار دارد. برنامه ریزی منطقه ای با برنامه ریزی شهری مرتبط است زیرا شیوه های کاربری زمین را در مقیاس وسیع تری مرتبط می کند. برنامه ریزی منطقه ای شامل تدوین قوانینی است که برنامه ریزی و مدیریت کارآمد این مناطق را هدایت می کند. [ ۲] برنامه ریزی منطقه ای می تواند با پوشش موضوعات مختلف برنامه ای جامع باشد، اما اغلب یک موضوع خاص را مشخص می کند که نیاز به بررسی در سطح منطقه دارد. [ ۳]
مناطق به کاربری های مختلف زمین از جمله حفاظت از زمین های کشاورزی، شهرها، فضاهای صنعتی، قطب های حمل و نقل و زیرساخت ها، پایگاه های نظامی و وحش بوم نیاز دارند. برنامه ریزی منطقه ای علم استقرار کارآمد زیرساخت ها و منطقه بندی برای رشد و توسعه پایدار یک منطقه است. حامیان برنامه ریزی منطقه ای مانند مکتب نوشهرگرایانی، مانند «Peter Calthorpe»، این رویکرد منطقه ای را ترویج می کنند زیرا این رویکرد می تواند به مسائل زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی در سطح منطقه بپردازد که ممکن است لزوماً نیاز به تمرکز منطقه ای داشته باشد.
یک «منطقه»[ en ۱] از نظر اصطلاحات برنامه ریزی می تواند اداری یا حداقل تا حدی کاربردی باشد و احتمالاً شامل شبکه ای از سکونتگاه ها و مناطق نام و هویت دار است. در اکثر کشورهای اروپایی، برنامه های منطقه ای و ملی «فضایی»[ en ۲] هستند و سطوح معینی از آبادسازی زمین را به شهرها و شهرک های خاصی هدایت می کنند تا بسته به نیازهای خاص، منطقه را پشتیبانی و مدیریت کنند. برای مثال این اقدام را می توان با حمایت یا مقاومت در برابر چند مرکزیت گرایی[ en ۳] مناطق و شهرها انجام داد.
اصطلاح "regional planning" در کشورهای انگلیسی زبان تقریباً در همه جا استفاده می شود. با این حال ولی مناطق تحت پوشش و تنظیمات اداری خاص به طور گسترده ای تعریف متفاوتی از آن دارند. در آمریکای شمالی، برنامه ریزی منطقه ای ممکن است بیش از یک ایالت را شامل شود، مانند «Regional Plan Association». برنامه ریزی منطقه ای آمریکای شمالی احتمالاً منطقه ای بسیار بزرگتر از «< Regional Assemblies> » بریتانیا را پوشش می دهد. با این حال، هر دو به یک اندازه ماهیت «منطقه ای» دارند.