برزخ دینی

[ویکی فقه] برزخ، در لغت به معنای حاجز و جداکننده دو چیز از یکدیگر، و در قرآن و احادیث و متن های فلسفی و عرفانی به همین معنا، بسیار به کار رفته است؛ مثلاً وسوسه به «برازخ الایمان» (حد واسط کفر و ایمان یا شک و یقین) تعبیر شده، یا فاصله میان مرگ و رستاخیز برزخ نام گرفته است. کاربرد اصطلاحی این واژه، خصوصاً در منابع دینی به معنای مرحله ای بین دنیا و آخرت (یا مرگ و قیامت) و در متن های عرفانی و فلسفی به معنای عالَمی میان عقول مجرد و اجسام مادّی، حایز اهمیت است.
← در سوره های فرقان و الرحمن
در روایاتی چند، به نقل از امام سجاد و امام صادق علیهماالسلام، گفته شده است که برزخ همان قبر یا کیفر و پاداش میان دنیا و آخرت است و حضرت علی علیه السلام آن را به «امرٌ بین امرین» تعبیر کرده است.

ویژگی های برزخ
ویژگی های این برزخ در چند آیه و در روایات بسیاری بیان شده است. از آیات بصراحت یا با توجه به توضیحات روایی بر می آید که آدمیان پس از مرگ به عالمی دیگر می روند و به مقتضای آنچه در دنیا کسب کرده اند در نعمت یا نقمت زندگی می کنند. در این عالمِ برزخ، مانند دنیا و بر خلاف آخرت، روز و شب و آسمان و زمین وجود دارد، هر بامداد و شامگاه مجرمان بر آتش دوزخ عرضه می شوند.

دلائل وجود زندگی برزخی
...