برخورددهندهٔ هادرونی بزرگ ( به انگلیسی: Large Hadron Collider ) ( LHC ) ، بزرگ ترین برخورددهنده ذرات با بالاترین انرژی در جهان است. [ ۱] [ ۲] این برخورددهنده توسط سازمان اروپایی برای تحقیقات هسته ای ( CERN ) بین سال های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۸ میلادی در همکاری با ۱۰٬۰۰۰ دانشمند و صدها دانشگاه و آزمایشگاه از بیش از ۱۰۰ کشور جهان ساخته شد. [ ۳] این برخورددهنده در تونلی با محیط ۲۷ کیلومتر و در عمق ۱۷۵ متری زیر مرز سوئیس - فرانسه نزدیک ژنو قرار دارد.
اولین برخوردها در ۲۰۱۰ در انرژی ۳٫۵ ترا الکترون ولت ( TeV ) به ازای هر اشعه ثبت شد که حدود چهار برابر رکورد جهان تا پیش از آن بود. [ ۴] [ ۵] پس از ارتقائاتی انرژی آن به TeV ۶٫۵ به ازای هر اشعه رسید ( در مجموع TeV ۱۳ انرژی برخورد، رکورد کنونی جهان ) . [ ۶] [ ۷] [ ۸] [ ۹] در پایان ۲۰۱۸ میلادی این سامانه را به مدت سه سال جهت ارتقاء بیشتر خاموش کردند.
این برخورددهنده چهار نقطه تقاطعی دارد که در آن مکان ها ذرات با هم برخورد می کنند. هفت شناساگر، هرکدام به گونه ای طراحی شده اند تا پدیده های متفاوتی را تشخیص دهند که حول تقاطع تقاطع واقع شده اند. LHC در وهله اول پرتوهای پروتونی را برخورد می دهد، اما همچنین قادر است اشعه هایی از یون های سنگین همچون سرب را شتاب داده تا برخوردهای سرب - سرب و پروتون - سرب را اغلب به مدت یک ماه در سال انجام دهد.
هدف LHC این است تا امکان آزمایش پیش بینی های مرتبط با نظریات مختلف در فیزیک ذرات را به فیزیکدانان دهد که شامل این موارد است: سنجش خواص بوزون هیگز، [ ۱۰] جست و جو برای خانواده بزرگی از ذرات جدید پیش بینی شده توسط ابرتقارن[ ۱۱] و سایر مسائل لاینحل در فیزیک ذرات.
اصطلاح هادرون به ذرات مرکب زیراتمی اشاره دارد که متشکل از کوارک ها است که توسط نیروی قوی به هم چسبیده اند ( مشابه روشی که اتم ها و مولکول ها با کمک نیروی الکترومغناطیس به هم چسبیده اند ) . [ ۱۲] شناخته شده ترین هادرون ها شامل باریون هایی چون پروتون ها و نوترون هاست؛ همچنین هادرون ها شامل مزون هایی چون پیون ها و کائون هاست که طی آزمایش های پرتوهای کیهانی در اواخر دهه ۱۹۴۰ و اوایل ۱۹۵۰ میلادی کشف شدند. [ ۱۳]
برخورددهنده نوعی شتاب دهنده ذرات است که دو پرتوی ذرات را در جهت مخالف چنان به سوی هم می آورد که با یکدیگر برخوردکنند. در فیزیک ذرات، گرچه که ساخت برخورددهنده ها سخت تر اند، اما ابزار تحقیقاتی قدرتمندی اند، چرا که نسبت به چیدمان های «هدف ثابت» دارای مرکز ثقل انرژی بالاتری می باشند. [ ۱] تحلیل محصولات جانبی چنین برخوردهایی به دانشمندان شواهد خوبی از ساختار جهان زیراتمی و قوانین طبیعت حاکم بر آن ها را ارائه می نماید. بسیاری از این محصولات جانبی تنها در برخوردهایی با انرژی بالا تولید شده و پس از بازه های زمانی بسیار کوتاهی واپاشی می نمایند. ازین رو مطالعه بسیاری از آن ها به طرق دیگر سخت یا تقریباً غیرممکن است. [ ۱۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاولین برخوردها در ۲۰۱۰ در انرژی ۳٫۵ ترا الکترون ولت ( TeV ) به ازای هر اشعه ثبت شد که حدود چهار برابر رکورد جهان تا پیش از آن بود. [ ۴] [ ۵] پس از ارتقائاتی انرژی آن به TeV ۶٫۵ به ازای هر اشعه رسید ( در مجموع TeV ۱۳ انرژی برخورد، رکورد کنونی جهان ) . [ ۶] [ ۷] [ ۸] [ ۹] در پایان ۲۰۱۸ میلادی این سامانه را به مدت سه سال جهت ارتقاء بیشتر خاموش کردند.
این برخورددهنده چهار نقطه تقاطعی دارد که در آن مکان ها ذرات با هم برخورد می کنند. هفت شناساگر، هرکدام به گونه ای طراحی شده اند تا پدیده های متفاوتی را تشخیص دهند که حول تقاطع تقاطع واقع شده اند. LHC در وهله اول پرتوهای پروتونی را برخورد می دهد، اما همچنین قادر است اشعه هایی از یون های سنگین همچون سرب را شتاب داده تا برخوردهای سرب - سرب و پروتون - سرب را اغلب به مدت یک ماه در سال انجام دهد.
هدف LHC این است تا امکان آزمایش پیش بینی های مرتبط با نظریات مختلف در فیزیک ذرات را به فیزیکدانان دهد که شامل این موارد است: سنجش خواص بوزون هیگز، [ ۱۰] جست و جو برای خانواده بزرگی از ذرات جدید پیش بینی شده توسط ابرتقارن[ ۱۱] و سایر مسائل لاینحل در فیزیک ذرات.
اصطلاح هادرون به ذرات مرکب زیراتمی اشاره دارد که متشکل از کوارک ها است که توسط نیروی قوی به هم چسبیده اند ( مشابه روشی که اتم ها و مولکول ها با کمک نیروی الکترومغناطیس به هم چسبیده اند ) . [ ۱۲] شناخته شده ترین هادرون ها شامل باریون هایی چون پروتون ها و نوترون هاست؛ همچنین هادرون ها شامل مزون هایی چون پیون ها و کائون هاست که طی آزمایش های پرتوهای کیهانی در اواخر دهه ۱۹۴۰ و اوایل ۱۹۵۰ میلادی کشف شدند. [ ۱۳]
برخورددهنده نوعی شتاب دهنده ذرات است که دو پرتوی ذرات را در جهت مخالف چنان به سوی هم می آورد که با یکدیگر برخوردکنند. در فیزیک ذرات، گرچه که ساخت برخورددهنده ها سخت تر اند، اما ابزار تحقیقاتی قدرتمندی اند، چرا که نسبت به چیدمان های «هدف ثابت» دارای مرکز ثقل انرژی بالاتری می باشند. [ ۱] تحلیل محصولات جانبی چنین برخوردهایی به دانشمندان شواهد خوبی از ساختار جهان زیراتمی و قوانین طبیعت حاکم بر آن ها را ارائه می نماید. بسیاری از این محصولات جانبی تنها در برخوردهایی با انرژی بالا تولید شده و پس از بازه های زمانی بسیار کوتاهی واپاشی می نمایند. ازین رو مطالعه بسیاری از آن ها به طرق دیگر سخت یا تقریباً غیرممکن است. [ ۱۴]
wiki: برخورددهنده هادرونی بزرگ