[ویکی فقه] از آیات قرآن کریم راهها و اموری در برخورد با افترا زنندگان استفاده می شود که به آن امور و طرق، راه های برخورد با افتراء گویند؛ که در ذیل به برخی از طرق برخورد با افتراء ذکر می شود.
۱. موعظه و هشدار:خداوند در آیه ۱۷ سوره نور ،مؤمنان را موعظه می کند که هرگز مرتکب افترا نشده و به چنین عمل زشتی باز نگردند: «یعِظُکمُ اللّهُ اَن تَعودوا لِمِثلِهِ اَبَدًا اِن کنتُم مُؤمِنین»،
← موعظه از اهداف نزول قرآن
۲. ردّ افترا و دفاع از متهم:چون افترا سخنی است باطل و دروغ که باعث اشاعه منکر در جامعه می شود، هم کسی که مورد افترا قرار گرفته و هم دیگران وظیفه دارند آن را رد کرده و در ابطال آن بکوشند.قرآن در همه آیاتی که از افترا سخن به میان آورده، چه افترا به خداوند و پیامبران و چه افترا به مؤمنان بر ردّ و باطل شمردن آن تأکید کرده است؛ از جمله در برابر افترای مشرکان مبنی بر فرزند داشتن خدا، قرآن ذات حق را منزه و بی نیاز از این امر شمرده و می گوید: «قالوا اتَّخَذَ اللّهُ ولَدًا سُبحـنَهُ هُوَ الغَنِی»
← افتراء از اعمال منکر
۳. درخواست مدرک و شاهد:از دیگر شیوه های رویارویی با افترا درخواست مدرک و شاهد از افترا زنندگان است.قرآن درباره افترای مشرکان مبنی بر حرام کردن برخی از امور حلال از جانب خداوند، از آنان تقاضای شاهد کرده و می گوید: «هَلُمَّ شُهَداءَکمُ الَّذینَ یشهَدونَ اَنَّ اللّهَ حَرَّمَ هـذا». یا در موردی دیگر خطاب به همین گروه می گوید: آیا شما شاهد بودید که خداوند به این امور وصیت کرد: «اَم کنتُم شُهَداءَ اِذ وصـّـکمُ اللّهُ بِهـذا» گاه نیز از آنان مدرکی یقینی تقاضا می کند:«نَبِّـونی بِعِلم اِن کنتُم صـدِقین». همچنین درباره ادعای یهود مبنی بر حرمت برخی امور و انتساب آن به خداوند، به آنان می گوید: اگر راست می گویید تورات را آورده و آن را قرائت کنید: «فَأتوا بِالتَّورةِ فَاتلوها اِن کنتُم صـدِقین».
← لزوم شهود در اتهام زنا
...
۱. موعظه و هشدار:خداوند در آیه ۱۷ سوره نور ،مؤمنان را موعظه می کند که هرگز مرتکب افترا نشده و به چنین عمل زشتی باز نگردند: «یعِظُکمُ اللّهُ اَن تَعودوا لِمِثلِهِ اَبَدًا اِن کنتُم مُؤمِنین»،
← موعظه از اهداف نزول قرآن
۲. ردّ افترا و دفاع از متهم:چون افترا سخنی است باطل و دروغ که باعث اشاعه منکر در جامعه می شود، هم کسی که مورد افترا قرار گرفته و هم دیگران وظیفه دارند آن را رد کرده و در ابطال آن بکوشند.قرآن در همه آیاتی که از افترا سخن به میان آورده، چه افترا به خداوند و پیامبران و چه افترا به مؤمنان بر ردّ و باطل شمردن آن تأکید کرده است؛ از جمله در برابر افترای مشرکان مبنی بر فرزند داشتن خدا، قرآن ذات حق را منزه و بی نیاز از این امر شمرده و می گوید: «قالوا اتَّخَذَ اللّهُ ولَدًا سُبحـنَهُ هُوَ الغَنِی»
← افتراء از اعمال منکر
۳. درخواست مدرک و شاهد:از دیگر شیوه های رویارویی با افترا درخواست مدرک و شاهد از افترا زنندگان است.قرآن درباره افترای مشرکان مبنی بر حرام کردن برخی از امور حلال از جانب خداوند، از آنان تقاضای شاهد کرده و می گوید: «هَلُمَّ شُهَداءَکمُ الَّذینَ یشهَدونَ اَنَّ اللّهَ حَرَّمَ هـذا». یا در موردی دیگر خطاب به همین گروه می گوید: آیا شما شاهد بودید که خداوند به این امور وصیت کرد: «اَم کنتُم شُهَداءَ اِذ وصـّـکمُ اللّهُ بِهـذا» گاه نیز از آنان مدرکی یقینی تقاضا می کند:«نَبِّـونی بِعِلم اِن کنتُم صـدِقین». همچنین درباره ادعای یهود مبنی بر حرمت برخی امور و انتساب آن به خداوند، به آنان می گوید: اگر راست می گویید تورات را آورده و آن را قرائت کنید: «فَأتوا بِالتَّورةِ فَاتلوها اِن کنتُم صـدِقین».
← لزوم شهود در اتهام زنا
...
wikifeqh: برخورد_با_افتراء