اگبرت ( برت ) ویلم مایر ( هلندی: Egbert ( Bert ) Willem Meijer؛ زاده ۲۲ آوریل ۱۹۵۵ در گرونینگن ) شیمی دان ارگانیک هلندی است که به دلیل فعالیت در زمینه های شیمی سوپرمولکولار، شیمی مواد و شیمی پلیمر شناخته شده است. مایر که استاد برجسته علوم مولکولی در دانشگاه فناوری و استاد آکادمی آکادمی علوم و هنر سلطنتی هلند است، یکی از بنیانگذاران رشته شیمی پلیمر ماوراء مولکولی به حساب می آید. میجر نویسنده پرکار، مدرس دانشگاهی و دریافت جوایز متعدد در زمینه های شیمی آلی و پلیمری است.
پس از تحصیل در دوره متوسطه در آپینگه دام که در سال ۱۹۷۲ فارغ التحصیل شد، مایر تحصیلات خود را در شیمی آلی در دانشگاه گرونینگن انجام داد. وی مدرک کارشناسی ارشد خود را در سال ۱۹۷۸ به دست آورد و متعاقباً درجه دکترای خود را با نظارت استاد هانس ویجنبرگ در سال ۱۹۸۲ دریافت کرد. موضوع پایان نامه او[ ۱] در مورد «شیمی در عمل: سنتزها، خواص و کاربردهای ۱٬۲ - دیوکستانز» بوده است.
مایر کار خود را از سال ۱۹۸۲ در آزمایشگاه های تحقیقاتی فیلیپس در آیندهوون به عنوان یک دانشمند تحقیقاتی در زمینه مواد مولکولی آغاز کرد. در سال ۱۹۸۹ او به تحقیقات رویال دی اس ام در گیلن نقل مکان کرد تا رئیس گروه مواد جدید شود. در سال ۱۹۹۱ به عنوان استاد کامل شیمی آلی در گروه شیمی و مهندسی شیمی دانشگاه صنعتی آیندهوون ( TU / e ) و در سال ۱۹۹۹ در گروه مهندسی زیست پزشکی در همان دانشگاه منتصب شد. از سال ۲۰۰۴ استاد دانشگاه برجسته علوم مولکولی در TU / e است، که از سال ۲۰۰۸ ریاست انستیتوی سیستمهای پیچیده مولکولی[ ۲] به عنوان مدیر علمی مشغول است. مایر از سال ۱۹۹۴ استاد کمکی شیمیایی ماکرومولکولار شیمی در دانشگاه رادبود است و از سال ۲۰۰۸ استاد برجسته مشهور در دانشگاه کالیفرنیا، سانتا باربارا بوده است. در سال ۲۰۱۴ به عنوان استاد[ ۳] آکادمی علوم و علوم سلطنتی هلند پذیرفته شد.
تحقیقات مایر بر روی شیمی فراذره ای با خصوصیات و عملکردهای ویژه متمرکز شده است. این بنیاد بر اساس اصول شیمی سنتز شیمیایی و شیمیایی ارگانیک برای یافتن راه حل هایی برای چالش های علوم مواد و علوم زندگی است. او به عنوان پیشگام در زمینه مواد ماوراء مولکولی شناخته می شود، به عنوان اولین شیمیدانی که به عنوان یک کلاس جدید از مواد، اکتشاف و توسعه پلیمرهای سوپرامولکولار عملکردی را به دست آورد. از طریق طراحی و ترکیب مولکولی پیشرفته، وی سیستمهایی را تحقق بخشیده است که واحدهای مونومر خودسامانی را به زنجیرهای پلیمری فوق العاده مولکولهای طولانی سوار می کنند، و در نتیجه موادی از خصوصیات منحصر به فرد پویا برخوردارند که تصور می شد منحصراً برای ماکرومول ها محفوظ هستند. بنابراین، کلاس جدید او از ساختارهای مافوق مولکولی به تعریف اصلاح شده ای از توصیف هرمان استاودینگر در مورد اینکه پلیمرها چیست منجر شد. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپس از تحصیل در دوره متوسطه در آپینگه دام که در سال ۱۹۷۲ فارغ التحصیل شد، مایر تحصیلات خود را در شیمی آلی در دانشگاه گرونینگن انجام داد. وی مدرک کارشناسی ارشد خود را در سال ۱۹۷۸ به دست آورد و متعاقباً درجه دکترای خود را با نظارت استاد هانس ویجنبرگ در سال ۱۹۸۲ دریافت کرد. موضوع پایان نامه او[ ۱] در مورد «شیمی در عمل: سنتزها، خواص و کاربردهای ۱٬۲ - دیوکستانز» بوده است.
مایر کار خود را از سال ۱۹۸۲ در آزمایشگاه های تحقیقاتی فیلیپس در آیندهوون به عنوان یک دانشمند تحقیقاتی در زمینه مواد مولکولی آغاز کرد. در سال ۱۹۸۹ او به تحقیقات رویال دی اس ام در گیلن نقل مکان کرد تا رئیس گروه مواد جدید شود. در سال ۱۹۹۱ به عنوان استاد کامل شیمی آلی در گروه شیمی و مهندسی شیمی دانشگاه صنعتی آیندهوون ( TU / e ) و در سال ۱۹۹۹ در گروه مهندسی زیست پزشکی در همان دانشگاه منتصب شد. از سال ۲۰۰۴ استاد دانشگاه برجسته علوم مولکولی در TU / e است، که از سال ۲۰۰۸ ریاست انستیتوی سیستمهای پیچیده مولکولی[ ۲] به عنوان مدیر علمی مشغول است. مایر از سال ۱۹۹۴ استاد کمکی شیمیایی ماکرومولکولار شیمی در دانشگاه رادبود است و از سال ۲۰۰۸ استاد برجسته مشهور در دانشگاه کالیفرنیا، سانتا باربارا بوده است. در سال ۲۰۱۴ به عنوان استاد[ ۳] آکادمی علوم و علوم سلطنتی هلند پذیرفته شد.
تحقیقات مایر بر روی شیمی فراذره ای با خصوصیات و عملکردهای ویژه متمرکز شده است. این بنیاد بر اساس اصول شیمی سنتز شیمیایی و شیمیایی ارگانیک برای یافتن راه حل هایی برای چالش های علوم مواد و علوم زندگی است. او به عنوان پیشگام در زمینه مواد ماوراء مولکولی شناخته می شود، به عنوان اولین شیمیدانی که به عنوان یک کلاس جدید از مواد، اکتشاف و توسعه پلیمرهای سوپرامولکولار عملکردی را به دست آورد. از طریق طراحی و ترکیب مولکولی پیشرفته، وی سیستمهایی را تحقق بخشیده است که واحدهای مونومر خودسامانی را به زنجیرهای پلیمری فوق العاده مولکولهای طولانی سوار می کنند، و در نتیجه موادی از خصوصیات منحصر به فرد پویا برخوردارند که تصور می شد منحصراً برای ماکرومول ها محفوظ هستند. بنابراین، کلاس جدید او از ساختارهای مافوق مولکولی به تعریف اصلاح شده ای از توصیف هرمان استاودینگر در مورد اینکه پلیمرها چیست منجر شد. [ ۴]
wiki: برت مایر