ویگن ( ارمنی: Վիգեն؛ ( ۱۸۲۰–۱۹۰۲ ) در برخی از منابع ویچن ) ، گِئورگ ( ارمنی: Գևորգ؛ ( ۱۸۳۹–۱۹۱۸ ) ) و هوهانِس ( در برخی از منابع هُوسِپ ارمنی: Հովսեփ؛ ( ۱۸۳۰–۱۹۰۸ ) ) ، سه برادر معروف به برادران عبداله ( ارمنی: Աբդուլլահ եղբայրներ ) ، قدیمی ترین عکاسان ارمنی، در طول تاریخ هنر عکاسی، در سرتاسر قلمرو امپراتوی عثمانی بودند. هنر این برادران نه تنها در کنستانتینوپل بلکه در آمریکا و اروپا نیز شناخته شده بود. آنان از ۱۸۳۶م، مجوز انحصاری عکاسی را در قلمرو امپراتوری عثمانی در اختیار داشتند و به خواست سلطان عبدالعزیز مقام عکاس اختصاصی سلطان را نیز به خود اختصاص داده بودند. ویگن و گِوُرک، جایگاهی ویژه در دربار سلطان داشتند و به منظور عکس برداری از مجالسی دعوت می شدند که برای مهمانان عالی قدر سلطان بر پا می شد. آلکسان ( آسادور هورموزیان ) ، پدر این سه برادر، به دلیل اشتغال در دربار سلطان، مجبور به تغییر نام خانوادگی خود به عبداله ( عبدالهیان ) شده بود.
برادران عبداله این فرصت را یافتند که از مقامات عالی رتبهٔ امپراتوری از جمله سلطان ها عبدالعزیز یکم، مراد پنجم و عبدالحمید دوم عکس بگیرند. ویگن عبداله به پاس گرفتن عکس از چهرهٔ سلطان عبدالعزیز به کسب لقب رسام حضرت شهریار، از سوی سلطان، مفتخر شده بود.
این برادران ( عبدالهیان ) که در ۱۸۵۸م کارگاه عکاسی خود را به نام برادران عبداله تأسیس کرده بودند، در عکاسی از طیف وسیعی از موضوعات شهرت داشتند. آنان گوشه و کنار شهر را به تصویر می کشیدند. عکس هایی که آنان از شهرهای کنستانتینوپل و ازمیر و از صحنه های تئاتر با بازی هنرمندان معروف آن انداخته اند، دارای اهمیت فراوان تاریخی و اجتماعی است.
آنان از قشرهای گوناگون مردم شرقی با لباس های خاص و ابزار کار مخصوص به خود یا در حال کار عکس گرفته و مجموعه تصاویری از آداب و سنن جوامع را به میراثی فرهنگی تبدیل کرده اند، میراثی که همواره مورد استفاده جامعه شناسان و پژوهشگران اجتماعی بوده است.
برادران عبداله در عکاسی از چهره نیز شهرت دارند. هنر خاص آنان در کوشش موفق شان برای نمایش هویت، موقعیت اجتماعی و سن شخصی است که در مقابل دوربین آنان قرار می گرفت.
هنر و شهرت هنری این برادران پیشرو در عکاسی از چهره های مشهور، طبیعت و تمامی لحظه های زندگی روزمره، راهگشای صنعت عکاسی در جوامع گوناگون عثمانی و رشد این هنر نزد دیگر هنرمندان عکاس ارمنی تبار مقیم امپراتوری شد. 
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرادران عبداله این فرصت را یافتند که از مقامات عالی رتبهٔ امپراتوری از جمله سلطان ها عبدالعزیز یکم، مراد پنجم و عبدالحمید دوم عکس بگیرند. ویگن عبداله به پاس گرفتن عکس از چهرهٔ سلطان عبدالعزیز به کسب لقب رسام حضرت شهریار، از سوی سلطان، مفتخر شده بود.
این برادران ( عبدالهیان ) که در ۱۸۵۸م کارگاه عکاسی خود را به نام برادران عبداله تأسیس کرده بودند، در عکاسی از طیف وسیعی از موضوعات شهرت داشتند. آنان گوشه و کنار شهر را به تصویر می کشیدند. عکس هایی که آنان از شهرهای کنستانتینوپل و ازمیر و از صحنه های تئاتر با بازی هنرمندان معروف آن انداخته اند، دارای اهمیت فراوان تاریخی و اجتماعی است.
آنان از قشرهای گوناگون مردم شرقی با لباس های خاص و ابزار کار مخصوص به خود یا در حال کار عکس گرفته و مجموعه تصاویری از آداب و سنن جوامع را به میراثی فرهنگی تبدیل کرده اند، میراثی که همواره مورد استفاده جامعه شناسان و پژوهشگران اجتماعی بوده است.
برادران عبداله در عکاسی از چهره نیز شهرت دارند. هنر خاص آنان در کوشش موفق شان برای نمایش هویت، موقعیت اجتماعی و سن شخصی است که در مقابل دوربین آنان قرار می گرفت.
هنر و شهرت هنری این برادران پیشرو در عکاسی از چهره های مشهور، طبیعت و تمامی لحظه های زندگی روزمره، راهگشای صنعت عکاسی در جوامع گوناگون عثمانی و رشد این هنر نزد دیگر هنرمندان عکاس ارمنی تبار مقیم امپراتوری شد.
wiki: برادران عبداله