[ویکی فقه] بَدیع ِ بَلْخی ، ابومحمد بدیع بن محمد بن محمود بلخی ، از شاعران فارسی گوی سده ۴ق /۱۰م (عصر سامانی )، مداح ابویحیی طاهر بن فضل بن محمد چغانی (د۳۸۱ق /۹۹۱م )، امیر چغانیان در ماوراءالنهر بوده است.
کهن ترین مأخذ درباره او لباب الالباب عوفی (تألیف : سده ۷ق ) است که بجز نام و نسب و نام ممدوح بدیع ، آگاهی دیگری از زندگی او به دست نمی دهد. همچنین عوفی چند بیت از قصیده شاعر در مدح امیر چغانی و دو بیت پندآموز در زمینه دوری جستن از غفلت از وی نقل می کند و با هدف نقد شعر، شعر بدیع را «مصنوع و رفیع » می خواند. پیش از عوفی ، اسدی طوسی در لغت فرس ذیل واژه «غَرچه » بیتی از شاعری به نام بدیعی شاهد می آورد که معلوم نیست همان بدیع بلخی یا شاعری دیگر.
کهن ترین مأخذ درباره او لباب الالباب عوفی (تألیف : سده ۷ق ) است که بجز نام و نسب و نام ممدوح بدیع ، آگاهی دیگری از زندگی او به دست نمی دهد. همچنین عوفی چند بیت از قصیده شاعر در مدح امیر چغانی و دو بیت پندآموز در زمینه دوری جستن از غفلت از وی نقل می کند و با هدف نقد شعر، شعر بدیع را «مصنوع و رفیع » می خواند. پیش از عوفی ، اسدی طوسی در لغت فرس ذیل واژه «غَرچه » بیتی از شاعری به نام بدیعی شاهد می آورد که معلوم نیست همان بدیع بلخی یا شاعری دیگر.