بخش چاه ورز

بخش چاه ورز ( تلفظ راهنما·اطلاعات ) یکی از بخش های پنج گانه شهرستان لامرد، همچنین هشتاد و چهارمین بخش استان فارس است و مرکب از دهستان شیخ عامر و دهستان چاه ورز می باشد. [ ۳] [ ۴] [ ۵] براساس سرشماری در سال ۱۳۹۵، جمعیت آن ۷٬۰۱۰ نفر ( ۲٬۰۱۱ خانوار ) بوده است. [ ۶] این بخش در دشت علامرودشت[ ۷] ۳۵۰ کیلومتری جنوب شیراز واقع شده و مرکز آن شهر چاه ورز است که در ۴۸۶ متری از سطح دریا قرار دارد. [ ۸] جنوب آن به رشته کوه علامرودشت محصور است و از شمال آن نهر چاه ورز می گذرد که به رودخانه فصلی علامرودشت می پیوندد و سرانجام به خلیج فارس می ریزد. آب و هوای بخش نیز گرم و خشک است. [ ۹]
بنا بر آخرین یافته های باستان شناسان چاهورز از دوره اشکانیان مسکونی و دین مردم زرتشتی بوده است تا در اواسط قرن چهارم هجری سپاهی از عرب های قبیله بنی تمیم به رهبری عفیف الدین شاه زندو حمله کرد و سردار بهرام را شکست داد، بنابراین اسلام جای آیین زردشت را گرفت. [ ۱۰] [ ۱۱] پس از حمله شاهزندو زمین های چاهورز نسل به نسل در تملک نوادگان شاهزندو قرار داشت تا اینکه با مهاجرت های صورت گرفته به این منطقه مثل مهاجرت عالی محب در سال ۱۲۱۰ ه. ق به چاهورز مالکیت زمین های چاهورز از نوادگان شاهزندو به ساکنان جدید رسید. سال ۱۳۷۳ دهستان چاه ورز ایجاد شد. طرح توجیهی ایجاد بخش چاه ورز در سال ۱۳۸۳ در سال ۱۳۹۰ به وسیله احمدزاده کرمانی استاندار وقت فارس تصویب و به وزارت کشور ارسال شد. سرانجام بخش چاه ورز در ۲۹ شهریور ۱۳۹۱ با تصویب هیئت دولت تأسیس گردید. [ ۱۲] [ ۱۳] سال ۹۷ نیز روستای چاه ورز تبدیل به شهر شد.
پوشش سنتی بانوان چاه ورز در موزه عروسک و فرهنگ ایران نگهداری می شود. [ ۱۴] احمد اکبرپور با الهام گرفتن از داستان واقعی در چاه ورز کتاب «من نوکر بابا نیستم» را نوشته است. این کتاب به ترکی ترجمه شده است. یکی از شاعران این بخش مختار حقیقت برنده هفتمین جشنواره بین المللی شعر فجر معرفی شد. [ ۱۵] نخل دوقلوی چاه ورز در کتاب فرهنگ عامه و آداب رسوم لامرد جزء ده آثار هدف گردشکری در شهرستان لامرد معرفی شده است. از آثار تاریخی پیش از اسلام این بخش قلعهٔ گلرخ و تپه ده گچی می باشد. [ ۱۶] یکی از آثار کشف شده از محوطه تپه گلرخ سکه ای متعلق به سال ۶۱۱ میلادی است. [ ۱۷] [ ۱۸]