بجدل بن انیف بن ولجه

[ویکی فقه] بَحْدَل بن اُنَیف بن وَلْجَة بن قُنافَه، از قبیله بَنوحارِثَة بن جَناب، معروف به «البَیْت» یا اشراف کَلْب است.
بحدل مانند غالب افراد قبیله اش مسیحی بود و علت اصلی شهرت او آن است که پدرِ مَیْسون (مادرِ یزید بن معاویه) بود.
قبیله بنوحارثه در بخش جنوبی منطقه باستانی تَدْمُر زندگی می کردند، جایی که بعدها میسونْ، یزید را در جوانی به آن جا برد و امویان نیز پیش از مجمع جابْیَه (یوم الجابیه) و نبرد مَرْج راهِط در این محل، دوباره با هم متحد شدند.
با آن که بحدل، خود در سیاست دخالت نمی کرد، اما سبب اصلی رونق و اعتلای کار کلبیان و دوام آن تا پایان زمامداریِ امویان بود.
چون یکی از پسرانِ بحدل در دوره خلافت یزیدبن معاویه (۶۰ـ۶۴) به مسیحیت متهم بود، ظاهراً خود او نیز تا هنگام مرگ، مانند اغلب افراد قبیله اش، مسیحی مانده و در سالخوردگی و احتمالاً پیش از جنگ صفین درگذشته است (در این جنگ یکی از پسرانش فرماندهی افراد قبیله قُضاعَه دمشق را به عهده داشت).
فرزندان بجدل
پس از مرگ بحدل، پسرانش جانشین او و از مهمترین دولتمردان اموی شدند؛ از این پس طرفدارانِ امویان را بَحْدَلیّه نیز می نامیدند.
نوه او حَسّان، قیّمِ پسران یزید اول، پس از مرگ معاویه دوم سودای جانشینی او را در سر پروراند.
پس از نبرد مرج راهط، اقتدار بیش از حد بحدلیان و کلبیان، در تقسیم عربها به دو گروه قَیْسیان و یمنیان بسیار مؤثر بود.