باگرات اولوبابیان ( ارمنی: Բագրատ Արշակի Ուլուբաբյան؛ ۹ دسامبر ۱۹۲۵ – ۱۹ نوامبر ۲۰۰۱ ) یک تاریخ نگار اهل ارمنستان در زمینه های ارمنستان در سده های میانه، آرتساخ، زبان ارمنی، و ادبیات ارمنی بود.
در سال ۱۹۲۵ در جمهوری آرتساخ به دنیا آمد. در سال ۱۹۴۴ دورهٔ مؤسسه تربیت معلم شوشی را در زادگاه خود به پایان رسانید سپس ر رشتهٔ زبان و ادبیات ارمنی در دانشکدهٔ علوم انسانی باکو به تحصیل پرداخت. از سال ۱۹۴۹ تا ۱۹۶۷ ریاست انجمن نویسندگان آذربایجان شوروی، شاخهٔ منطقهٔ خودمختار قره باغ را به عهده داشت و همزمان سردبیر نشریهٔ قره باغ شوروی بود. در سال ۱۹۶۸ در ایروان مستقر گردید و سال بعد با دفاع از رسالهٔ علمی خود با عنوان «تاریخ آرتساخ تا سدهٔ دهم میلادی» موفق به دریافت درجهٔ نامزدی علوم در رشتهٔ تاریخ شد و به عنوان کارشناس ارشد در بخش تاریخ فرهنگستان علوم ارمنستان به کار تحقیق پرداخت. نخستین مجموعهٔ اشعار او در سال ۱۹۵۲ به نام سرود کار و صلح منتشر شد. از آن پس چندین مجموعه اشعار و داستان و سه رمان از آثار ادبی او به نام های «خاک میهن» ( ۱۹۵۹ ) , «انسان» ( ۱۹۶۳ ) و «ساردارآباد» ( ۱۹۹۱ ) انتشار یافته است. بررسی تاریخی اولوبابیان در زمینهٔ تاریخ و فرهنگ ارمنی و به طور عمده تاریخ سرزمین زادگاهش و حکومت های آن است. برخی از آثار او به این شرح اند: «تاریخ آرتساخ از آغاز تا روزگار ما» ( ۱۹۹۴ ) , «تاریخ اجمالی سرزمین آقوانک» ( اران ) ( ۱۹۹۷ ) , ترجمه «تاریخ ارمنستان قازار پاربی» ( پاربتسی ) از زبان کهن ارمنی به زبان کنونی ( ۱۹۸۲ ) . اولوبابیان در سال ۲۰۰۱ در ارمنستان وفات یافت و در ایروان به خاک سپرده شد. مقاله «خاچکار» از مجموعهٔ زروتساران او به زبان فارسی ترجمه شده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال ۱۹۲۵ در جمهوری آرتساخ به دنیا آمد. در سال ۱۹۴۴ دورهٔ مؤسسه تربیت معلم شوشی را در زادگاه خود به پایان رسانید سپس ر رشتهٔ زبان و ادبیات ارمنی در دانشکدهٔ علوم انسانی باکو به تحصیل پرداخت. از سال ۱۹۴۹ تا ۱۹۶۷ ریاست انجمن نویسندگان آذربایجان شوروی، شاخهٔ منطقهٔ خودمختار قره باغ را به عهده داشت و همزمان سردبیر نشریهٔ قره باغ شوروی بود. در سال ۱۹۶۸ در ایروان مستقر گردید و سال بعد با دفاع از رسالهٔ علمی خود با عنوان «تاریخ آرتساخ تا سدهٔ دهم میلادی» موفق به دریافت درجهٔ نامزدی علوم در رشتهٔ تاریخ شد و به عنوان کارشناس ارشد در بخش تاریخ فرهنگستان علوم ارمنستان به کار تحقیق پرداخت. نخستین مجموعهٔ اشعار او در سال ۱۹۵۲ به نام سرود کار و صلح منتشر شد. از آن پس چندین مجموعه اشعار و داستان و سه رمان از آثار ادبی او به نام های «خاک میهن» ( ۱۹۵۹ ) , «انسان» ( ۱۹۶۳ ) و «ساردارآباد» ( ۱۹۹۱ ) انتشار یافته است. بررسی تاریخی اولوبابیان در زمینهٔ تاریخ و فرهنگ ارمنی و به طور عمده تاریخ سرزمین زادگاهش و حکومت های آن است. برخی از آثار او به این شرح اند: «تاریخ آرتساخ از آغاز تا روزگار ما» ( ۱۹۹۴ ) , «تاریخ اجمالی سرزمین آقوانک» ( اران ) ( ۱۹۹۷ ) , ترجمه «تاریخ ارمنستان قازار پاربی» ( پاربتسی ) از زبان کهن ارمنی به زبان کنونی ( ۱۹۸۲ ) . اولوبابیان در سال ۲۰۰۱ در ارمنستان وفات یافت و در ایروان به خاک سپرده شد. مقاله «خاچکار» از مجموعهٔ زروتساران او به زبان فارسی ترجمه شده است.
wiki: باگرات اولوبابیان