بال در قران

[ویکی فقه] بال در قرآن. بال به معنای دو عضو کناری پرندگان و از مهم ترین اعضای فرشتگان می باشد.
معادل عربی آن «جَناح» و اصل آن به معنای میل داشتن به سمت و سویی است. بال در رسته پرندگان اهمیت بسزایی دارد و آن را دست و بازوی پرنده قلمداد کرده اند.
تعداد تکرار در قرآن
در قرآن ۷ بار و در سوره های انعام، اسراء، فاطر، صافّات، ملک، حجر، شعراء، به آن اشاره شده که این آیات در ارتباط با توصیف دو بال پرندگان و بال فرشتگان و تشبیه فروتنی و نرمخویی فرزندان در برابر والدین و نیز عطوفت و مهربانی پیامبر (صلی الله علیه وآله) در برابر مؤمنان، به گشودن بال پرنده بر جوجه های خویش است.
منظور از بِجَناحَیهِ در قرآن
در آیه ۳۸ انعام از پرواز پرندگان با دو بال سخن رفته است: «و لا طئِر یَطیرُ بِجَناحَیهِ...». مفسران غالباً قید «بِجَناحَیهِ» را برای تأکید دانسته اند، زیرا معلوم است که پرنده با دو بال خود پرواز می کند؛ ولی برخی آن را برای احتراز از معنای مجازی مانند حرکت ماهی، کشتی و اسب که درباره آن ها نیز از واژه «طیر» استفاده می شود یا خارج کردن فرشتگان دانسته اند. برخی نیز به عدم امکان پرواز با کمتر از دو بال اشاره کرده اند. آلوسی به نقل از بعضی مفسران متأخر، این قید را برای به تصویر کشیدن حالت عجیب پرواز دانسته که نشانه کمال توانایی خداوند است.
بال، ملاک تشخیص حلال گوشت بودن
...