باغ ژاپنی

باغ ژاپنی ( به ژاپنی: 日本庭園 ) نام سبکی خاص از باغ سازی است که در آن از عناصر موجود در طبیعت به نحو شگرفی استفاده می شود. معمولاً در ترکیب باغ های ژاپنی از ترکیب گیاهان رنگارنگ و متنوع با عناصری همچون پله های سنگی، برکه های کم عمق، حصارهای سنگی، نرده هایی از خیزران ( بامبو ) ، پل های چوبی یا سنگی بر فراز برکه ها و جزایر مصنوعی آکنده از گل و گیاه استفاده می شود.
باغ ذن ( باغ سنگی ژاپنی ) گونه ای از انواع باغ های ژاپنی است.
اولین باغ های ژاپنی در منطقه کوهستانی یاماتو ( Yamato ) که در حال حاضر نارا ( Nara ) نام دارد در قرن ششم میلادی به وجود آمدند. این باغ ها تقلیدی از صحنه های اقیانوس بودند، برکه های عظیمی با سواحل شنی و سنگی و همچنین جزایر کوچک. در قرون ۶ و ۷ میلادی، تفکر شینتو جای خود را به بودیسم داد و از این پس تأثیر بودیسم در طراحی باغ های ژاپنی کاملاً محسوس است.
در سال ۷۹۴ میلادی پایتخت از نارا به کیوتو منتقل شد. کیوتو در بستر طبیعی بسیار زیبا و شاعرانه ای قرار گرفته است. در این منطقه چندین رودخانه به هم می رسند و آبراهه های زیادی برای آبرسانی به شهر حفر شده است. تابستان های کیوتو گرم و شرجی است و برای خنک کردن هوا، آبشار و برکه های بسیاری ساخته اند.
جوی های مصنوعی از بین ساختمان ها عبور می کنند و به باغ ها وارد می شوند. این برکه ها معمولاً اشکال ساده ای دارند و به اندازه ای وسیع اند که می توان روی آنها قایقرانی و در کنارشان ماهیگیری کرد. آلاچیق های ماهیگیری را راه روهایی به هم متصل می کند و یادآور رواق های ایرانی است.
با گسترش فرهنگ بودیسم در ژاپن، سبک باغ سازی شیندن ( Shinden ) ، که بر اساس فرقه جودو ( Jōdo - shū ) که به معنی «سرزمین خلوص» است، رواج یافت.
یک نمونه کامل آن، باغ بیودو - این ( Byōdō - in ) و معبد جودو در شهر اوجی ( Uji ) در حومه کیوتو است. در قرن ۱۱ میلادی و اواخر دوره هی آن ( Heian period ) ، یک نجیب زاده ناشناس قوانین باغ سازی را در کتاب ساکوتِکی ( Sakuteiki ) به ثبت رسانید. [ ۱]
ابتدا زمین و آب موجود در نظر گرفته می شود و بعد مکان های طبیعی زیبایی که در خاطره و ذهن نقش بسته است به یاد آورده شود، سپس زمانی که مکان نهایی باغ انتخاب شد، طراح باید بگذارد تا خاطره برای او تعیین کند کدام عنصر از همه بیشتر احساس برانگیز است.
دوران طلایی طراحی باغ ژاپنی، دوره موروماچی ( Muromachi ) است که از ۱۳۳۳ تا ۱۵۶۸به طول انجامید. در این دوران استادکارانی به نام سِنزوکاواراموس ( Senzui - Kawaramus ) به معنی «آدم های کوه، نهر و رود» بسیار فعال بودند و سبک جدید باغ صخره ای ژاپنی ( Karesansui ) را در آن زمان پدید آوردند.