باسیلوس تورنجینسیس

باسیلوس تورنجینسیس ( نام علمی: Bacillus thuringiensis ) ( یا به اختصار Bt ) یک باکتری گرم مثبت ساکن در خاک و رایج ترین آفت کش بیولوژیکی مورد استفاده در سراسر جهان است. باسیلوس تورنجینسیس همچنین به طور طبیعی در رودهٔ کرم ها، انواع مختلف بیدها و پروانه ها و همچنین در سطوح برگ، محیط های آبی، مدفوع حیوانات، محیط های غنی از حشرات و کارخانه های آرد و تأسیسات ذخیره سازی غلات وجود دارد. همچنین مشاهده شده است که این باکتری، انگل پروانه های دیگری مانند Cadra calidella است و در پژوهش های که با این پروانه کار می شد، بسیاری از آن ها به این انگل، آلوده و بیمار شدند. [ ۱]
طی هاگ زایی، بسیاری از سویه های باسیلوس تورنجینسیس پروتئین های کریستالی ( انکلوزیون های پروتئینی ) ، به نام دلتا اندوتوکسین ها را تولید می کنند که دارای اثر حشره کشی هستند. این ویژگی، منجر به استفاده از آن ها به عنوان حشره کش شده است. اخیراً از این باکتری، در گیاهان تراریخته استفاده شده است. [ ۲] بسیاری از سویه های این باکتری که کریستال تولید می کنند، ویژگی حشره کشی ندارند. [ ۳]
به عنوان یک مکانیسم سمی، پروتئین هایی موسوم به cry به گیرنده های خاصی روی غشای سلول های میانی رودهٔ ( اپیتلیال ) آفات مورد نظر متصل شده و منجر به پاره شدن آن می شوند. سایر جانداران، از جمله انسان، سایر جانوران و حشرات غیر هدف که فاقد گیرنده های مناسب برای این سم در رودهٔ خود هستند، تحت تأثیر پروتئین cry قرار نگرفته و بنابراین تحت تأثیر باسیلوس تورنجینسیس قرار نمی گیرند. [ ۴] [ ۵]
در سال ۱۹۰۲، باسیلوس تورنجینسیس برای نخستین بار توسط مهندسی ژاپنی، کشف شد. در سال ۱۹۱۱، ارنست برلینر، میکروبیولوژیست آلمانی، دوباره آن را جداسازی و کشف کرد. [ ۶] [ ۷]
در سال ۱۹۷۶، رابرت زاخاریان وجود یک پلاسمید را در سویه ای از باسیلوس تورنجینسیس گزارش کرد و دخالت پلاسمید در تشکیل اندوسپور و کریستال های سمی را پیشنهاد کرد. [ ۸] باسیلوس تورنجینسیس گونه ای نزدیک به باسیلوس سرئوس ( یک باکتری خاکی ) و باسیلوس آنتراسیس، عامل سیاه زخم است. این سه گونه عمدتاً در پلاسمیدهایشان با هم تفاوت دارند. مانند سایر اعضای این سرده، هر سه بی هوازی و قادر به تولید درون هاگ هستند. [ ۹] [ ۱۰]
ده ها زیرگونهٔ شناخته شده از باسیلوس تورنجینسیس وجود دارد. [ ۱۱]