بارمان

را در نظر بگیریم. اما باتوجه به اینکه همه میدانیم اکثر پژوهشگران و باستان شناسان کنونی قبول دارند ریشه بسیاری از کلماتی که حتی در زبانهای اروپایی وجود دارد فارسی است واین ارتباطی به پان پارسی و پان ایرانیسم بودن ندارد. مثلا جالب است که بدانیم کلمه ( پدی کاف ) که نام شربتی ضد سرفه و به ظاهر اسم انگلیسی دارد کاملا فارسی است. پدی همان پاد است به معنای ضد - کاف همان کفه فارسی ( لری ) استبه معنای سرفه. ( شربت ضد سرفه ) . پس ماهمگی ایرانی هستیم به همه قومیتها احترام میگذاریم . برای من که گویش لری دارم ، کرد و ترک و عرب و بلوچ و دیگر اقوام ایرانی برچشمم جای دارند و بسیار با ارزش . ما همگی ایرانی هستیم با این حرفهایی که میزنیم نباید کاری کنیم که دیگران سو استفاده کنند. ایران ، ایرانست نه ایرانستان. چو ایران نباشد ، تن من مباد. . . درود بر همه ایرانیها با هر لهجه و زبان.

همچنین در زبانِ اوستایی واژه یِ " مَنَ" نیز به چمِ " اندیشه، ذهن، آگاهی" و " روانی، مینوی" است.
درست بمانندِ واژه یِ " Geist" در زبانِ آلمانی که هم به چمِ " روح" است و هم به چمِ " ذهن".
پَسگَشت:
رویبرگِ 1091 تا 1093 از نبیگِ " فرهنگِ واژه های اوستا"

زبان: از مصدر بان درماق ( ماندرماق ) به معنی فرو کردن چون زبان برخی ها مانند سوزن است
دنیا یا دونیا: از مصدر دونماق به معنی چرخیدن
گل: از مصدر گولماق به معنی خندیدن
بزرگ از مصدر بوگوماق به معنی بزرگ شدن
و. . . و و و هزاران کلمه الدیگر

می کند ) و گوز ( گردو و چشم گردویی شکل و درشت ایرانیان در برابر چشم بادامی ها ) و آیاگ ( از بن آی و آمدن، که همراه می آید ) و گورساگ ( گرسنه شونده ) و دوداگ ( لب، بخار کننده ) و غولاگ ( گوش و شنونده ) و اوز ( صورت، بیرون ) و دیل ( دل، زبان که گویای چیزی است که در دل می گذرد ) و اَل ( دست، ابزار دست یافتن و گرفتن که در واره اَلَک و در نام شهر الیگودرز: ال ی گودرز یا دست گودرز در جنوب لرستان در بالای استان خوزستان جای دارد همه پارسی هستند. در واقع برای گستردگی زبان مشترک آریاییان ماد و پارت و پارس از یک سوی و گسترده ترین مرزهای ایران هخامنشی بود که رومیان و بیگانگان ایران را پرشیا ( به زبان پارسی ) می شناختند چون مردم ایران به گویشهای گوناگون یک زبان آریایی سخن می گفتند و تنها زبان دیگر زبان عربی بود. زبان ارمنیها نیز که آریایی هستند پس از رخنه روم و دین ترسایی ( مسیحی ) به زبان ارمنی بر پایه انجیل دگرگون گردیده است وگرنه خط و دین و زبان آنان هم پارسی بوده است. به گمان می رسد که معنی بارمان نادرست نوشته شده است و این نام باید یک صفت کُنایی ( فاعلی ) و با بارماگ ( انگشت در زبان آذزی همریشه باشد ) . به هر روی، پژوهشگران و دانشجویان زبان پارسی در جای جای میهنمان باید بسیار بکوشند. یکی از چیزهایی که به تازگی یافته ام این است که واژه سوغان یا همان پیاز خوراکی در زبان آذری از بن سُوگ - یعنی به اشک ریختن واداشتن و ماتم و عزا در زبان پارسی ساخته شده است چرا که با برش دادن و گاه با خوردن آن چشم اشک می ریزد ( مانند گریه ) . در زبان پارسی پهلوی حرف گ صدای غ را هم می دهد و سوغان هم سوگان است: اشک آور و گریه آور!