باربارا وِرتهایم تاکمن ( به انگلیسی: Barbara Wertheim Tuchman ) ( زادهٔ ۳۰ ژانویهٔ ۱۹۱۲ - درگذشتهٔ ۶ فوریهٔ ۱۹۸۹ ) گزارشگر و تاریخ نگار آمریکایی و برندهٔ جایزهٔ پولیتزر است.
باربارا تاکمن در ۳۰ ژانویهٔ ۱۹۱۲ در نیویورک به دنیا آمد. تحصیلاتِ خود را در کالجِ رِدکلیف ( وابسته به دانشگاه هاروارد ) در ۱۹۳۳ به پایان رساند، و سال بعد را در زادگاهِ خویش و در توکیو برای «انجمن روابط اقیانوس آرام»[ ۱] کار کرد. پدرش، موریس وِرتهایم، بانکدارِ آمریکایی، چند سالی امتیازِ مجلهٔ نِیشِن[ ۲] را داشت و در آنجا کاری به دخترِ خود واگذاشت. در سال ۱۹۳۷ با سِمتِ خبرنگارِ خارجیِ این مجله به اسپانیا رفت و مراحلِ اولیهٔ جنگِ داخلیِ اسپانیا را به چشم دید و گزارش کرد. در مادرید، مدتی همراهِ نیروهای جمهوری خواه به محاصرهٔ قوای دشمن درآمد؛ و بعد در لندن برای مجلهٔ تبلیغاتیِ جمهوری خواهان مقاله نوشت و به آرمانِ آنان یاری رساند. در طول جنگ جهانی دوم، روزنامه نگار باقی ماند.
در سال ۱۹۳۹ با لِستر آر. تاکمن، که پزشکِ داخلی و استاد دانشگاهِ مَنهَتَن بود، ازدواج کرد. ثمرهٔ این ازدواج ۳ دختر بود. [ ۳] تاکمن در طولِ زندگی اش یازده کتاب نوشت، همه در زمینهٔ تاریخ. کتابِ اول وی دربارهٔ مناسباتِ بریتانیا و اسپانیا از سال ۱۷۰۰ به این طرف بود. نخستین کار جدیِ او در عالمِ نویسندگی کتابِ کتاب مقدس و شمشیر بود که روایتی است از جغرافیایِ بغرنجِ سیاسیِ فلسطین و اقداماتِ نابه سامانِ گذشته در چاره جویی برای مشکلاتِ منطقه. با نوشتنِ توپ های ماهِ اوت که وصفِ مهیجی است از پیش درآمدِ سیاسیِ درگیری در آغازِ عملیاتِ نظامیِ جنگ جهانی اول، جایزهٔ پولیتزرِ ۱۹۶۳ را ازآنِ خود نمود. استیلوِل و تجربهٔ آمریکا در چین جایزهٔ پولیتزر را در سال ۱۹۷۲ و برای بارِ دوم نصیب نویسنده کرد.
باربارا تاکمن هرچه پا به سنّ گذاشت به گذشته بیشتر روی آورد. کتابِ آیینهٔ دوردست: قرنِ فجیعِ چهاردهم ( ۱۹۷۸ ) تصویرِ تأثرانگیز و ویرانگری های جنگ و ستیز و بیماریِ طاعون ( مرگِ سیاه ) در جامعهٔ قرونِ وسطایِ اروپاست.
باربارا تاکمن در فوریهٔ ۱۹۸۹ در هفتادوهفت سالگی و بر اثر سکتهٔ مغزی[ ۴] درگذشت. [ ۵]
شور و شوقِ شگفتِ تاکمن به سرگذشت ها و ماجراهایِ تاریخ به نوعی جاذبهٔ رمان به کارهای او می داد. با این که از تاریخ نویسانِ نامیِ کشورِ خود بود و سال ها ریاستِ «انجمنِ مورخانِ آمریکا» و نیز «فرهنگستانِ هنر و ادبیاتِ آمریکا» را به عهده داشت، برخلافِ غالبِ مورخانِ «دانشگاهی»، در کارهای خود نیازی نمی دید که جز پژوهش هایش را عرضه دارد. این گزینه از سخنرانیِ ۱۹۷۸ او در لندن نمودارِ اصولِ رهنمونِ نویسنده است: «هدفِ مورخ حفظِ توجهِ خواننده است، یا باید باشد… من می خواهم خواننده ام صفحه را که برمی گردانَد، به آخر برساند. این مقصود موقعی حاصل می شود که روایت روان پیش برود، و فرسوده در بندِ تحقیق و زیرِ بارِ تفصیل به گِل ننشیند. »[ ۶] نخستین کتابی که از او به فارسی درآمد سیرِ نابخردی به ترجمهٔ حسن کامشاد بود. [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفباربارا تاکمن در ۳۰ ژانویهٔ ۱۹۱۲ در نیویورک به دنیا آمد. تحصیلاتِ خود را در کالجِ رِدکلیف ( وابسته به دانشگاه هاروارد ) در ۱۹۳۳ به پایان رساند، و سال بعد را در زادگاهِ خویش و در توکیو برای «انجمن روابط اقیانوس آرام»[ ۱] کار کرد. پدرش، موریس وِرتهایم، بانکدارِ آمریکایی، چند سالی امتیازِ مجلهٔ نِیشِن[ ۲] را داشت و در آنجا کاری به دخترِ خود واگذاشت. در سال ۱۹۳۷ با سِمتِ خبرنگارِ خارجیِ این مجله به اسپانیا رفت و مراحلِ اولیهٔ جنگِ داخلیِ اسپانیا را به چشم دید و گزارش کرد. در مادرید، مدتی همراهِ نیروهای جمهوری خواه به محاصرهٔ قوای دشمن درآمد؛ و بعد در لندن برای مجلهٔ تبلیغاتیِ جمهوری خواهان مقاله نوشت و به آرمانِ آنان یاری رساند. در طول جنگ جهانی دوم، روزنامه نگار باقی ماند.
در سال ۱۹۳۹ با لِستر آر. تاکمن، که پزشکِ داخلی و استاد دانشگاهِ مَنهَتَن بود، ازدواج کرد. ثمرهٔ این ازدواج ۳ دختر بود. [ ۳] تاکمن در طولِ زندگی اش یازده کتاب نوشت، همه در زمینهٔ تاریخ. کتابِ اول وی دربارهٔ مناسباتِ بریتانیا و اسپانیا از سال ۱۷۰۰ به این طرف بود. نخستین کار جدیِ او در عالمِ نویسندگی کتابِ کتاب مقدس و شمشیر بود که روایتی است از جغرافیایِ بغرنجِ سیاسیِ فلسطین و اقداماتِ نابه سامانِ گذشته در چاره جویی برای مشکلاتِ منطقه. با نوشتنِ توپ های ماهِ اوت که وصفِ مهیجی است از پیش درآمدِ سیاسیِ درگیری در آغازِ عملیاتِ نظامیِ جنگ جهانی اول، جایزهٔ پولیتزرِ ۱۹۶۳ را ازآنِ خود نمود. استیلوِل و تجربهٔ آمریکا در چین جایزهٔ پولیتزر را در سال ۱۹۷۲ و برای بارِ دوم نصیب نویسنده کرد.
باربارا تاکمن هرچه پا به سنّ گذاشت به گذشته بیشتر روی آورد. کتابِ آیینهٔ دوردست: قرنِ فجیعِ چهاردهم ( ۱۹۷۸ ) تصویرِ تأثرانگیز و ویرانگری های جنگ و ستیز و بیماریِ طاعون ( مرگِ سیاه ) در جامعهٔ قرونِ وسطایِ اروپاست.
باربارا تاکمن در فوریهٔ ۱۹۸۹ در هفتادوهفت سالگی و بر اثر سکتهٔ مغزی[ ۴] درگذشت. [ ۵]
شور و شوقِ شگفتِ تاکمن به سرگذشت ها و ماجراهایِ تاریخ به نوعی جاذبهٔ رمان به کارهای او می داد. با این که از تاریخ نویسانِ نامیِ کشورِ خود بود و سال ها ریاستِ «انجمنِ مورخانِ آمریکا» و نیز «فرهنگستانِ هنر و ادبیاتِ آمریکا» را به عهده داشت، برخلافِ غالبِ مورخانِ «دانشگاهی»، در کارهای خود نیازی نمی دید که جز پژوهش هایش را عرضه دارد. این گزینه از سخنرانیِ ۱۹۷۸ او در لندن نمودارِ اصولِ رهنمونِ نویسنده است: «هدفِ مورخ حفظِ توجهِ خواننده است، یا باید باشد… من می خواهم خواننده ام صفحه را که برمی گردانَد، به آخر برساند. این مقصود موقعی حاصل می شود که روایت روان پیش برود، و فرسوده در بندِ تحقیق و زیرِ بارِ تفصیل به گِل ننشیند. »[ ۶] نخستین کتابی که از او به فارسی درآمد سیرِ نابخردی به ترجمهٔ حسن کامشاد بود. [ ۷]
wiki: باربارا تاکمن