بار اکسیژن

بار اکسیژن برای استفاده تفریحی یا فروش اکسیژن تأسیس شدند. [ ۱] [ ۲]
در سال ۱۷۷۶، توماس هنری، دانش آموز و همکار انجمن سلطنتی انگلیس به گونه ای گمانه زنی کرد که هوای تازه کشف شده جوزف پریستلی ( که اکنون اکسیژن نامیده می شود ) ممکن است "به اندازه شراب فرانسوی در میخانه های مد روز شود. [ ۳]
مرجع اولیه دیگر در مورد استفاده تفریحی از اکسیژن در رمان ژول ورن در سال ۱۸۷۰ به دور ماه یافت می شود.
میهمانان بار اکسیژن در هر دقیقه حدود یک دلار آمریکا هزینه می کنند تا درصد اکسیژن بیشتری از مقدار عادی جوی ۲۰٫۹٪ اکسیژن را استنشاق کنند. این اکسیژن از طریق هوای محیط همراه با یک کنسانتره اکسیژن صنعتی ( غیر پزشکی ) تولید می شود و تا حدود ۲۰ دقیقه از طریق یک کانولای بینی استنشاق می شود. [ ۴]
دستگاه های مورد استفاده توسط بارهای اکسیژن یا فروشندگان اکسیژن با دستگاه پزشکی معمولی متفاوت هستند. مشتریان می توانند با استفاده از رایحه های خوشبو که به اکسیژن افزوده می شود، مانند اسطوخودوس یا نعناع تجربه خود را ارتقا دهند. [ ۵]
افزایش غلظت اکسیژن خطر احتراق، میزان و گرمای احتراق و مشکل خاموش کردن آتش را افزایش می دهد. بسیاری از مواد که در هوا نمی سوزند، با فشار جزئی کافی اکسیژن می سوزند.
• ایمنی آتش
• مسمومیت با اکسیژن