باتری کارنو نوعی سیستم ذخیره انرژی است که برق را در یک سیستم ذخیره انرژی حرارتی، نگه می دارد. در طول فرایند شارژ، الکتریسیته به گرما تبدیل می شود و در ذخیره سازی گرما نگهداری می شود. در طی فرایند دشارژ نیز گرمای ذخیره شده، دوباره به برق تبدیل می شود.
حدود ۱۰۰ سال پیش، مارگر مفهوم این فناوری را به ثبت رساند، اما با توجه به افزایش استفاده از انرژی های تجدیدپذیر و نیاز به افزایش کل انرژی بازیابی شده از چنین منابعی، توسعه آن در سال های اخیر احیا شد. در این زمینه، آندره تز در سال ۲۰۱۸، قبل از برگزاری اولین کارگاه بین المللی باتری های کارنو، اصطلاح «باتری کارنو» را ابداع کرد.
اصطلاح «باتری کارنو» از قضیه کارنو گرفته شده است که حداکثر بازده تبدیل انرژی گرمایی به انرژی مکانیکی را توضیح می دهد. کلمه «باتری» بیانگر هدف این فناوری یعنی ذخیره برق است. راندمان تخلیه باتری های کارنو با راندمان کارنو محدود می شود.
مرکز هوافضای آلمان ( DLR ) و دانشگاه اشتوتگارت از سال ۲۰۱۴ بر روی مفهوم باتری های کارنو کار می کنند که الکتریسیته را در ذخیره سازی حرارت دمای بالا ذخیره می کنند. در سال ۲۰۱۸، نام «باتری کارنو» در هانوفر، یکی از بزرگ ترین نمایشگاه های تجاری جهان، توسط این مرکز مورد استفاده قرار گرفت. علاوه بر این، مفهوم باتری های کارنو، فناوری هایی را پوشش می دهد که قبلاً توسعه یافته اند، مانند ذخیره سازی انرژی پمپ شده حرارتی و ذخیره سازی انرژی هوای مایع.
در گذار به سیستم های انرژی با کربن کم، نفوذ انرژی های تجدیدپذیر متغیر در سیستم های انرژی الکتریکی افزایش می یابد و این پدیده نیز نیاز به ذخیره انرژی را افزایش می دهد. در حال حاضر، بیشتر ظرفیت ذخیره سازی انرژی از باتری های الکتروشیمیایی، مانند باتری های لیتیوم یونی تأمین می شود. این نوع باتری برای ذخیره سازی کوتاه مدت مناسب است اما ممکن است به دلیل هزینه های بالا برای ذخیره در بازه های طولانی تر مقرون به صرفه نباشد. ذخیره انرژی حرارتی می تواند انرژی را در مواد ارزان قیمت مانند آب، سنگ و نمک ذخیره کند؛ بنابراین، هزینه سیستم های مقیاس بزرگ ( مثلاً در حد گیگاوات ساعت ) می تواند کمتر از هزینه باتری های الکتروشیمیایی باشد.
ضمیمه ۳۶ ذخیره انرژی - باتری های کارنو یک گروه کاری تحت برنامه حفاظت از انرژی و ذخیره انرژی ( ECES ) است که بخشی از برنامه همکاری فناوری ( TCP ) تحت نظر آژانس بین المللی انرژی ( IEA ) است. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفحدود ۱۰۰ سال پیش، مارگر مفهوم این فناوری را به ثبت رساند، اما با توجه به افزایش استفاده از انرژی های تجدیدپذیر و نیاز به افزایش کل انرژی بازیابی شده از چنین منابعی، توسعه آن در سال های اخیر احیا شد. در این زمینه، آندره تز در سال ۲۰۱۸، قبل از برگزاری اولین کارگاه بین المللی باتری های کارنو، اصطلاح «باتری کارنو» را ابداع کرد.
اصطلاح «باتری کارنو» از قضیه کارنو گرفته شده است که حداکثر بازده تبدیل انرژی گرمایی به انرژی مکانیکی را توضیح می دهد. کلمه «باتری» بیانگر هدف این فناوری یعنی ذخیره برق است. راندمان تخلیه باتری های کارنو با راندمان کارنو محدود می شود.
مرکز هوافضای آلمان ( DLR ) و دانشگاه اشتوتگارت از سال ۲۰۱۴ بر روی مفهوم باتری های کارنو کار می کنند که الکتریسیته را در ذخیره سازی حرارت دمای بالا ذخیره می کنند. در سال ۲۰۱۸، نام «باتری کارنو» در هانوفر، یکی از بزرگ ترین نمایشگاه های تجاری جهان، توسط این مرکز مورد استفاده قرار گرفت. علاوه بر این، مفهوم باتری های کارنو، فناوری هایی را پوشش می دهد که قبلاً توسعه یافته اند، مانند ذخیره سازی انرژی پمپ شده حرارتی و ذخیره سازی انرژی هوای مایع.
در گذار به سیستم های انرژی با کربن کم، نفوذ انرژی های تجدیدپذیر متغیر در سیستم های انرژی الکتریکی افزایش می یابد و این پدیده نیز نیاز به ذخیره انرژی را افزایش می دهد. در حال حاضر، بیشتر ظرفیت ذخیره سازی انرژی از باتری های الکتروشیمیایی، مانند باتری های لیتیوم یونی تأمین می شود. این نوع باتری برای ذخیره سازی کوتاه مدت مناسب است اما ممکن است به دلیل هزینه های بالا برای ذخیره در بازه های طولانی تر مقرون به صرفه نباشد. ذخیره انرژی حرارتی می تواند انرژی را در مواد ارزان قیمت مانند آب، سنگ و نمک ذخیره کند؛ بنابراین، هزینه سیستم های مقیاس بزرگ ( مثلاً در حد گیگاوات ساعت ) می تواند کمتر از هزینه باتری های الکتروشیمیایی باشد.
ضمیمه ۳۶ ذخیره انرژی - باتری های کارنو یک گروه کاری تحت برنامه حفاظت از انرژی و ذخیره انرژی ( ECES ) است که بخشی از برنامه همکاری فناوری ( TCP ) تحت نظر آژانس بین المللی انرژی ( IEA ) است. [ ۱]
wiki: باتری کارنو