بابل در قران

[ویکی فقه] بابل در قرآن. بابل ، شهری باستانی در بین النهرین ، محل به آتش افکندن ابراهیم (علیه السلام) است.
این واژه در عبری «بابل» یا «باول»، در یونانی «بابیلون» و در اصل "Bab-illu" و پیش تر "Bab-illim" به معنای دروازه خدا بوده است.
نشان جغرافیایی
ویرانه های شهر بابل هم اکنون بر کرانه رود فرات ، نزدیک حله کنونی و ۸۸ کیلومتری جنوب بغداد قرار دارد. منطقه تمدنی بابل نیز در جنوب بین النهرین از بغداد تا خلیج فارس امتداد داشته و همواره میدان نزاع سومریان و اکدیان (سامیها) و بعدها آشوریان و بابلیان بوده است. بابل از لحاظ تاریخ و نژاد مردم آن نتیجه آمیختن اکدیان و سومریان، البته با غلبه عنصر سامی است. از آغاز شهر بابل اطلاع دقیقی در دست نیست؛ اما چون این واژه، ریشه سومری یا سامی شناخته شده ای ندارد، باید میراثی از ساکنان پیش از سومر باشد.
قانون حمورابی
حمورابی ، تدوین کننده اولین قانون نامه شناخته شده (موسوم به قانون حمورابی) از مشهورترین و مقتدرترین پادشاهان بابل، از سلسله نخست بابلی در سده ۱۸ پیش از میلاد بر این شهر حکم راند.
پادشاهی بخت نصر
...