ایه اطعام

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] آیه اطعام. آیه اِطْعام هشتمین آیه از سوره انسان که درباره امیرالمؤمنین و خانواده ایشان نازل شده است. بر اساس برخی احادیث و نیز بنابر نظر مفسران شیعه و برخی از اهل سنت، حضرت علی(ع) و فاطمه (س) و حسنین (ع) و خادم آنان فضه سه روز روزه گرفتند و هر سه روز هنگام افطار با اینکه خود گرسنه بودند، همه غذایشان را به مسکین و یتیم و اسیر بخشیدند.
آیه هشتم سوره انسان (و آیات کناری آن) به آیه اطعام مشهور است. متن این آیه و آیات قبل و بعد آن چنین است:
آیه اطعام به تأیید برخی از مفسرین اهل سنت در شأن اهل بیت(ع) نازل شده است. علامه امینی در کتاب الغدیر از سی و چهار تن از علمای اهل سنت نام برده است که به نقل متواتر تایید می کنند که این آیات در شأن اهل بیت(ع) و از فضایل مهم امام علی(ع) و فاطمه(س) و حسنین (ع) می باشد. بنابر نظر علمای شیعه، هجده آیه از این سوره (و یا مجموع سوره انسان) در شأن اهل بیت (ع) نازل شده است.

پیشنهاد کاربران

آیه هفتم تا نهم سوره انسان که به آیه اطعام شهره است، به مفاهیمی چون جایگاه ویژه ابرار و یا عباد الله، وفای به نذر آنان، ترس از عذاب قیامت و ماجرای اطعام فقیر، یتیم و اسیر اشاره دارد. با وجود آنکه تمام تفاسیر شیعه و اکثر تفاسیر سنی، شأن نزول آیه اطعام و بلکه تمام سوره انسان را در وصف علی بن ابی طالب، فاطمه زهرا، حسن و حسین می دانند، اما برخی تفاسیر اهل سنت با بیان استدلال های متفاوتی، سوره انسان و به تبعیت از آن آیه اطعام را عام دانسته و اهل بیت پیامبر را همچون دیگر مؤمنین در مصادیق ابرار دانسته اند. از جمله استدلال های مخالفان این شأن نزول، استناد به برخی روایات در خصوص زمان نزول سوره های قرآنی است. بر اساس این استدلال، برخی از مفسران متقدم همچون قتاده، نحاس و طبری به مکی بودن سوره انسان رای داده اند و بنابراین شأنیت داشتن این سوره به عنوان فضیلت برای اهل بیت پیامبر را به صورت خاص، منکر شدند.
...
[مشاهده متن کامل]

علاوه بر نقدهای وارد شده بر این نوع نگرش به مکی یا مدنی بودن سوره ها و در مقابل دیدگاه مخالفان مدنی بودن سوره و آیه اطعام، مفسران متقدمی همچون ابن عباس، عکرمه، ابن جوزی و چند تن از راویان از صحابه و تابعین همچون ابن شهر آشوب و ابوحمزه ثمالی این سوره را مدنی ذکر کرده اند یا آنکه سیاق آیه با شخصی و خاص بودن شأن نزول سازگاری دارد. همچنین وجود گزارش های فراوانی در کتب تفسیر شیعه و سنی در خصوص ماجرای اطعام علی بن ابی طالب و فاطمه زهرا به همراه حسن و حسین و خادم آنان فضه، وجود دارد. در مقابل دو دیدگاه مکی یا مدنی بودن سوره انسان، گروه سومی نیز قائل به تفصیل شده اند و بخش انتهایی سوره ( آیات بیست و یکم تا انتها ) را در مکی دانسته و باقی سوره را مدنی گزارش کرده اند.
مفسر شیعه، جوادی آملی با اشاره به خصیصه های موجود در ساختمان و سیر مفهومی آیات موسوم به آیه اطعام؛ معتقد است بهشت منشی ابرار پیش از عملکرد دنیوی آنان، به جهت سه احتمال تجسم اعمال ابرار، حضور آنان هم اکنون در بهشت یا تمثیل این صحنه، به صحنه بهشت خواهد بود. از دیگر نکات توصیفی در این آیات، توصیف عمل نیک و خیر به نوشیدن جام شراب، توصیف ملکه عمل نیک و خیر به چشمه است که در ادامه آیات، به نذر که نوعی تعهد درونی مومنانه است به عنوان یک عمل خیر به همراه جزای دنیوی و اخروی آن است اشاره شده است. بیان جایگاه ابرار، تفاوت آنان با عبادالله و تشریح ویژگی های ابرار به ضمیمه اجرهای اخروی آنان از مطالب مورد اشاره در آیات ابتدایی سوره انسان است.

ایه اطعامایه اطعامایه اطعامایه اطعام
منابع• https://fa.wikipedia.org/wiki/آیه_اطعام

بپرس